Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 26.2

Dante knikt alsof hij het begrijpt en laat dan zijn hoofd zakken, waardoor enkele plukken bruin haar voor zijn ogen vallen.

'Ik denk niet dat het een verschil had gemaakt,' zeg ik dan. 'Ik had hem niet kunnen stoppen, maar het briefje wat ik stuurde wel. Hij heeft daarna geen nieuwe slachtoffers gehad.'

Dante staart voor zich uit en laat op geen manier blijken dat hij me gehoord heeft, totdat hij opeens zegt: 'Hij is een lul.'

Ik ben even verrast door deze plotselinge woorden en zeg daarom niets.

'Mijn vader.' Hij schudt verbeten zijn hoofd. 'Dat ik verwant ben aan iemand die in staat is zoiets te doen...' Hij snuift. 'Ik keek naar hem op. Hij was mijn inspiratie om agent te worden. Ik wilde iets goeds doen voor anderen zoals hij dat deed – maar hij misbruikte zijn macht.'

'Je bent niet zoals hem,' zeg ik zacht.

'Hoe weet je dat?' vraagt Dante. 'Omdat je me zo goed kent?' Uit zijn toon kan ik opmaken dat hij sarcastisch is.

'Omdat jij echt iets goed wil doen,' zeg ik. 'Dat zie ik aan alles wat je zegt en doet. Jij wil een positieve invloed hebben op anderen.' Ik kijk naar hem op, maar hij heeft zijn gezicht nog steeds van mij vandaan gekeerd. 'Kijk naar hoe je omging met de situatie met Gaby: je hebt jouw vrije tijd opgegeven om haar te helpen – en je hebt daarin een verschil gemaakt door raadsels op te lossen, er bij te zijn, of door simpelweg de mannenkleedkamer in te gaan toen Gaby en Daila het niet durfden. En kijk naar Daila: je had er alles voor over om haar te helpen en steun te bieden.'

Dantes wangen kleuren en dat doet mij glimlachen.

'Ik geloof niet dat jouw vader ooit iets heeft gedaan simpelweg omdat het het goede was om te doen.'

'Dus je bent het ermee eens dat hij een lul is?' zegt Dante. Hij kan een lach niet onderdrukken.

'Tweehonderd procent.'

Net als ik mijn blik laat glijden in de richting van mijn huis om te weten of het daar al wat rustiger wordt – wat niet zo is – zegt Dante: 'Er was nog iets dat ik wilde vragen.'

Ik draai mijn hoofd weer naar hem om. 'Maar natuurlijk.'

'Nadat u – jij – die brief had gestuurd naar het bureau, volgde er een heel onderzoek. Ze kwamen erachter dat mijn vader dit bij nog meer meisjes had gedaan.' Dante likt zijn lippen terwijl hij zijn verhaal verder uitdenkt. 'Daaruit volgde weer een hele rechtszaak, maar wat ik me afvroeg... Heeft de politie jou nooit gevonden?'

Er ontsnapt een lach uit mijn keel. 'Nee.'

'Maar ze moeten toch kunnen aantonen dat het briefje van een goede bron kwam? Anders mogen ze het niet natrekken en is dus de hele zaak naar de knoppen.'

Ik leg mijn armen op mijn knieën en staar voor me uit. 'Ze hadden een sterke zaak,' zeg ik. 'Meerdere meisjes wilden tegen hem getuigen – zes, geloof ik – en bij dit soort zaken moet je er altijd rekening mee houden dat niet iedereen naar buiten wil komen als hen zoiets is overkomen. Dat zijn dus al zes verklaringen die jouw vader als de schuldige aanwijzen. Ook vonden ze bewijs dat jouw vader een verkrachtingszaak eerder had verdoezeld. Zijn verdediging kon niet veel voor hem doen in dat geval.'

'Maar toch – ze hadden helemaal niet achter uw aanwijzing mogen gaan zonder eerst te weten of het van een betrouwbare bron kwam,' zegt Dante. 'De hele zaak mag daardoor worden afgewezen.'

'Ik heb hen nog een briefje geschreven,' zeg ik.

Dante kijkt verbaasd.

'Ik schreef hen dat het voor mij niet veilig was om te getuigen, zelfs niet met getuigenbescherming.' Dat lag ook niet erg ver van de waarheid af. 'Ze moesten mijn tip als een anonieme tip zien, zei ik, ook al had ik er mijn naam onder geschreven.'

'Waarom had je je naam eronder geschreven als dat jou alleen maar in gevaar kon brengen?'

Ik haal mijn schouders op. 'Dat was een domme fout geweest. Een soort automatisme, denk ik. Ik had er totaal niet over nagedacht dat als ik mijn naam eronder zou zetten, er ook van mij verwacht werd dat ik zou gaan getuigen.'

'En het kon dat jouw tip zomaar als anoniem werd verondersteld?'

'Niet helemaal,' zeg ik langzaam. 'Dat past niet in het protocol – dat weet jij misschien ook wel. Maar het OM had zo'n goede zaak tegen jouw vader en dat wist de rechtbank ook. Omdat de naam op het briefje niemand bekend was, besloten ze het inderdaad als een anonieme tip te zien. De rechtbank heeft hem toen kunnen veroordelen.'

'Zonder dat jij je identiteit kenbaar hoefde te maken?'

'Inderdaad.' Ik knik.

Hij is even stil.

'Beantwoordt dat jouw vragen?'

Hij knikt, maar het antwoord komt later pas. 'Ja, sorry – het moet allemaal even binnenkomen. Het voelt nog steeds heel vreemd om te weten dat mijn vader sinds mijn dertiende al in de gevangenis zit.'

Ik klop hem op zijn schouder.'Het zou vreemd zijn als dat niet zo was.' De afgelopen paar dagen was er eenheleboel over hem heen gekomen.