Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 17.1

Kyle (12.52)
Daila, please

(12.53)
Vertel me wat er aan de hand is

(12.53)
Waarom negeer je me?

(12.54)
Alsjeblieft, Daila, ik moet van je horen. Gaat het goed met je?

Daila staat net op het punt al deze berichten die ze een uur geleden al kreeg te verwijderen als de deurbel gaat. Nog met haar telefoon in haar hand loopt ze naar de voordeur van haar appartement en doet ze open.

'Daila!'

Die opgewekte, warme mannenstem kan maar één iemand zijn.

'Je leeft nog,' vervolgt hij. 'Ik ben zo blij je te zien–'

Zonder op te kijken, de man een blik waardig te keuren, of hem een reactie te geven, probeert Daila de deur weer dicht te doen, net zo snel als ze hem open heeft gedaan. Kyle weet echter zijn voet ertussen te zetten.

'Ik wil met je praten,' zegt hij. Er zit een zekere dwang in zijn stem.

'Ik dacht dat ik duidelijk was,' weet Daila ertussen uit te brengen. Ze heeft er nog steeds moeite mee om in opstand te komen tegen Kyle, zelfs als hij telkens weer bevestigt dat een relatie een slecht idee is.

'Nou, niet echt,' zegt hij. 'We besluiten om op een afspraakje te gaan, maar de dag van tevoren krijg ik opeens een berichtje dat het niet doorgaat. Sindsdien heb ik niets meer van je gehoord. Wat is er gebeurd?' Hij laat een gevoelige stilte vallen om Daila de mogelijkheid te geven te reageren, maar die neemt ze niet aan. 'Waarom doe je zo? Begrijp je dan niet hoe verwarrend dit voor mij is? Vertel me wat er aan de hand is!' Zijn stem is een mengeling van verwarring, frustratie en bezorgdheid.

Jij, wil Daila schreeuwen, jij bent wat er aan de hand is. 'Ik ben er klaar mee,' zegt ze, maar haar toon is niet overtuigend.

'We hadden net besloten het weer een kans te geven!' protesteert Kyle. 'Please, Daila...'

'Ik kan– kan dit niet meer.' Ze zet een stap achteruit en probeert nogmaals de deur dicht te duwen. Kyle houdt echter stug vol.

'Kom op, D–'

Ze schudt haar hoofd en duwt door. 'Kyle–'

'Waarom–'

'Alsjeblieft...' Daila kreunt en geeft de deur nog een harde zet, waarmee ze Kyle ook naar achteren duwt. Ze klemt haar kaken op elkaar en zegt tussen haar tanden door: 'Ik heb je gezien, Kyle. Met dat meisje, bij Het Hollands Tuintje.'

Dat zorgt ervoor dat Kyle een paar tellen lang niets weet te zeggen.

'En als jij dit niet serieus neemt, doe ik dat ook niet.' Ze weet niet waar ze de dapperheid vandaan haalt om dit te zeggen, maar nu ze bezig is, is ze niet meer te stoppen. 'Ik wil geen tweede keus zijn, jouw plan B. Ik kan jouw spelletjes niet meer aan–'

'Daila, Daila...' Kyle sust. 'Wat je hebt gezien, is niet wat je denkt dat het is.'

'Ik hoef geen uitleg,' zegt Daila. Voor het eerst in het gesprek kijkt ze Kyle in de ogen aan, maar dat is een fout: het zijn die grote, bruine ogen die van oprechtheid spreken zelfs als de mond een leugen vertelt. 'Weet je niet meer wat er de vorige keer gebeurde toen je dit deed?' Ze kan het woord 'vreemdgaan' niet eens in zijn bijzijn uitspreken. Hij zou zich erdoor beledigd voelen en het zien als een persoonlijke aanval, waardoor hij alleen maar in de verdediging zou schieten en lieve woordjes zou gebruiken. 'Dat kan ik niet nog een keer doormaken.' De hoeveelheid pijn die ze doorstaan heeft, drukken die woorden niet goed uit. Zijn actie had haar een mentale klap bezorgd die maanden had geduurd. Ze was aan alles gaan twijfelen, ging minder eten, had slapeloze nachten. Zij en Gaby hadden eindeloze gesprekken gehad, waarin Gaby probeerde haar op te beuren en haar beter te laten voelen, maar Daila voelde zich waardeloos.

'De vorige keer?' Hij fronst en het klinkt alsof hij niet weet waar ze het over heeft. 'Met Maria?' Hij schudt zijn hoofd. 'Dat kan je niet menen – dat was anders! Echt waar. Dat wil ik ook niet meer, D.'

Het was niet alleen Maria geweest; Daila had alleen Maria en Kyle werkelijk betrapt. Wat Kyle niet wist, was dat ze Kyles telefoon door was gegaan en nog zeker vier andere namen had gevonden. Die meisjes hadden het niet erg gevonden om gedeeld te worden, maar Daila wel.

'Hoe is dit anders?' Verslagen gooit Daila haar armen in de lucht, maar ze zorgt ervoor dat ze haar voet de deur stijf tegen blijft houden. 'Je hebt je tweede kans al gehad – je derde zelfs. En je hebt het verprutst. Ík heb het verprutst toen ik besloot je nog die extra kansen te geven.' Ze mompelt, vooral tegen zichzelf: 'Dat had ik nooit mogen doen.'

'Doe jezelf dit niet aan, Daila...' Kyle houdt zijn hoofd schuin. 'Dit is niet jouw schuld en ik weet zeker dat als we het nog een keer proberen, het ons zal lukken.'

'Zeg je dit niet tegen alle meisjes?'

Hij schudt zijn hoofd. 'Alleen tegen jou.'

En de zachte stem waarmee hij dat zegt overtuigt haar bijna.

'Het is een belofte,' zegt hij. Hij komt dichter bij haar staan en omdat zij de deur niet los wil laten, zijn hun gezichten maar enkele centimeters van elkaar verwijderd. 'Dit belóóf ik je.'

Dan schudt ze haar hoofd. 'Nee, Kyle, het is klaar. Het is alles of niets; ik wil niet dat je jouw aandacht verdeeld onder vier anderen tegelijk.' Ze beseft zodra ze de woorden uitspreekt dat ze zichzelf verraadt: Kyle wist niet dat zij wist dat er meer dan één meisje was. Toch gaat ze door. 'En je hebt al duidelijk gemaakt waar jouw voorkeur naar uitgaat.'

'Maar–'

Ze bijt op haar lip en begint weer tegen de deur te duwen. 'Houd op, Kyle, het is klaar!' Haar stem breekt bijna terwijl ze dit zegt. 'Ik heb je gezegd dat ik het niet wil.'

De deur geeft twee centimeter in haar voordeel. Kyle schiet in de verdediging en zet kracht bij.

'Val me niet meer lastig,' zegt Daila op beklemmende toon. 'Geen berichtjes, geen belletjes, geen onverwachte bezoekjes. Als je een meisje nodig hebt, scroll je maar door je contacten – je hebt er genoeg om uit te kiezen. Maar sla de letter D over. Ik wil niet meer van je horen.'

Nog een centimeter; de deur is nu bijna dicht.

'Daila–'

Met alles wat ze in zich heeft, geeft ze een laatste zet. Het laatste licht dat door de gleuf van de deur de gang in scheen verdwijnt en er klinkt een korte klik van de klink die in het slot schiet. Overwinning.

En nu ze dan eindelijk de deur heeft gesloten en met een diepe zucht zich ertegen laat zakken, kan ze nog maar aan één iemand denken die ze nu het liefst zou bellen: Dante.