Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 16.1

Het is half acht als de wekker gaat en er een luide kreun klinkt onder de lakens van het bed van Gaby. Toch werkt ze zichzelf omhoog; het is namelijk al de derde keer dat de wekker gaat en ze kan het nu niet meer negeren.

Ze pakt haar telefoon van het nachtkastje en het scherm licht op. In digitale cijfers staat de tijd en een herinnering van twee woorden: bel Anne-Marie. Ze zucht diep. Nu nog niet.

✍︎

Het duurt echter niet lang voordat het moment aanbreekt dat ze haar moeder wel moet confronteren. Hoewel ze het probeert uit te stellen, denkt ze er wel over na. Ze beeldt zich in hoe haar moeder haar de waarheid vertelt – misschien is Elliot ook wel een ex van haar, net als Matthijs – en dat ze dan kwaad wordt, haar lelijke woorden toeschreeuwt en ophangt voordat haar moeder de kans krijgt om het toe te lichten. Gaby zou het niet eens vervelend vinden als het gesprek zo zou verlopen: het zou een mooie uitlaatklep zijn voor haar opgekropte woede gericht op de wereld.

Terwijl ze aan het ontbijt zit en eindeloos door Instagram scrollt, wordt het scherm opeens grijs en geeft het haar twee opties: opnemen of ophangen. Het is Anne-Marie die belt – of eigenlijk een onbekend nummer, maar Gaby kent het nummer van de gevangenis waarvandaan Anne-Marie belt inmiddels uit haar hoofd. Ze is al veel vaker door Anne-Marie gebeld, maar toen had ze altijd de rode knop gekozen.

Nu weet ze echter dat het geen optie is. Als ze Finn de gerechtigheid wil geven die hij verdient, moet ze weten wie er achter zijn dood zit, en alleen Elliot kan haar daarmee helpen. En haar moeder kan haar helpen Elliot te vinden.

Toch schudt ze haar hoofd en wacht zo lang als mogelijk met opnemen. Haar ringtone begint overnieuw en Gaby beeldt zich in hoe haar moeder wacht. Ze wil niet te wanhopig zijn en snel opnemen, dus luistert ze naar het ongepast vrolijke toontje van haar telefoon. Haar moeder verdient de aandacht van haar dochter niet, vindt Gaby.

Gaby neemt nog een laatste diepe ademteug voordat ze op de groene knop drukt en de telefoon aan haar oor houdt. 'Dit is Gaby,' zegt ze als ze opneemt. Ze probeert een normale stem op te zetten, maar toch is het in haar toon te horen dat ze dit gesprek liever niet voert.

'Gaby!' klinkt een te opgewekte stem. De stem is helderder dan de laatste keer toen Gaby haar had gesproken en er is weinig achtergrondruis te horen, zoals dat de vorige keer wel was. 'Je hebt opgenomen, fantastisch.' Het sarcasme dat Gaby verwacht had, kan ze niet opmerken.

'Hallo,' zegt Gaby als wijze van een begroeting, maar erg hartelijk klinkt het niet.

Haar moeder Anne-Marie heeft dat ook door. 'Wat fijn om je eindelijk weer te spreken.'

'Het heeft een paar jaar geduurd,' zegt Gaby droog.

'Dat is niet waar,' zegt Anne-Marie snel. 'We hebben elkaar één week geleden gesproken.' Ze weet echter ook dat het aantal gesprekken dat ze voeren schaars zijn. Het gesprek dat had plaatsgevonden voor die van afgelopen week, kunnen ze zich beiden niet meer herinneren en is, zoals Gaby zei, waarschijnlijk al jaren geleden geweest, toen zij nog een kind was.

Gaby mijdt haar moeder expres. Liever wordt ze niet geassocieerd met de vrouw die schuldig wordt bevonden aan moord, zeker als het de moord van haar vader betreft. Diezelfde gebeurtenis is er één waar Gaby haar moeder nog steeds niet voor vergeven heeft. Als die ene duistere avond nooit had plaatsgevonden, was Gaby's leven minder hectisch geweest. Haar leven had bestaan uit een gezin van vier: Anne-Marie, haar vader Rick, Finn en Gaby zelf. Ze kan zich de tijd niet herinneren van toen ze nog met zijn vieren waren, maar ze weet zeker dat het niet zo erg kan zijn als nu: haar moeder in de gevangenis, haar vader al jaren dood en Finn die zich nu bij hem heeft aangesloten. Als Anne-Marie jaren geleden niet Gaby's vader had vermoord, zou het leven misschien normaal geweest zijn.

'Hoe gaat het met mijn dochter?' vraagt Anne-Marie.

'Goed,' zegt Gaby. Haar korte antwoorden zijn expres: ze heeft geen zin om over koetjes en kalfjes te praten. Dat is niet de reden dat ze heeft opgenomen.

'Echt? Want het is niet erg als je–'

De zachte, meelevende toon ontgaat Gaby niet. Ze weet precies welke richting haar moeder het gesprek op stuurt. 'Ik wil het niet over Finn hebben,' zegt ze.

Er is een stilte van twee seconden. 'Oké,' zegt Anne-Marie dan. Het is een paar tellen stil. 'En hoe is het met Daila?'

'Met Daila gaat het goed,' zegt Gaby. 'Ze is als een rots in de branding – altijd bereikbaar als ik haar nodig heb.' Ze kucht even, maar er staat een lichte grijns op haar gezicht. De sarcastische opmerking is een niet-zo-subtiele steek gericht op haar moeders afwezigheid in haar leven.

Anne-Marie negeert die opmerking alsof er geen vijandigheid is tussen haar en haar dochter. 'Ik weet nog dat ik een keer met haar gesproken heb,' begint Anne-Marie. 'Heel lang geleden – drie jaar misschien? Of vier zelfs. Ze had jouw telefoon toen ik jou probeerde te bellen en had opgenomen. Hartstikke lieve meid.'

Dat kan Gaby zich nog wel herinneren: het was een late avond geweest waarop Daila en Gaby samen bij Gaby thuis Home Alone keken, minstens drie of vier jaar geleden. Halverwege stond Gaby op voor een pauze en toen ze terugkwam van de wc, zag ze Daila bellen met haar telefoon. Er stond zowaar een kleine lach op Daila's gezicht. Toen Daila vertelde wie het was, had Gaby de telefoon gepakt en opgehangen. Diezelfde avond had Gaby haar vriendin uitgelegd hoe de relaties in haar familie in elkaar staken.

'Dat is niet de reden waarom ik bel,' zegt Gaby dan. Ze spreekt zichzelf toe: voor de draad ermee. Geen getreuzel. Hoe eerder het voorbij is en ze verder kan, hoe beter.

'Vertel maar,' zegt Anne-Marie. 'Ik help je graag.'

Zojuist mijn laatste examen gehad -- ik heb nu vakantie! o.o Dat werd tijd ook, want ik heb bijna door mijn voorraad geëditte hoofdstukken opgemaakt. Als je me zoekt, ben ik aan het editen...

Wat denken jullie? Gaat Anne-Marie echt helpen?