Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 12.3

Een rammelende maagwacht niet op het oplossen van een moordmysterie, dus had Daila de auto gestart en in de richting van een fastfood afhaalpunt gereden voordat ze iedereen thuis zou afzetten. Ze wist dat Gaby na een dag als vandaag, die door al zijn informatie nog langer leek dan hij werkelijk was, geen zin meer zou hebben om te koken en het zou onbeleefd zijn om Dante ook niet iets aan te bieden. Daarnaast had hij het verdiend, vindt Daila.

Zo vinden we ze in Daila's auto onderweg naar Gaby's huis, ieder met een hamburger verpakt in een papieren zakje en een zakje friet waarvan daila vreest dat de kenmerkende geur nog dagen daarna in haar auto te ruiken zal zijn. Vanuit Gaby's huis zal Daila alleen naar huis gaan en zal Dante overstappen op zijn eigen auto. Op dit moment is het volledig stil in de auto. Soms is het geluid van het knipperlicht te horen of het knisperen van het papier om de hamburger terwijl er een nieuwe hap van wordt genomen. De radio blijft uit; iedereen verdraagt de stilte.

Het komt dan ook als een verrassing als Gaby plotseling haar mond opendoet om iets te zeggen. Haar stem klinkt luid nadat het zo lang zo stil is geweest. 'Ik kende mijn oma niet heel goed,' begint Gaby. Ze laat haar handen die haar hamburger stevig vasthouden zakken en haar ogen blijven gefixeerd op het voedsel terwijl ze verder gaat. 'Finn en ik woonden bij Evelien en we gingen soms bij oma op bezoek, maar niet vaak. Logeren deden we nooit.'

Daila hoort nooit iets over Gaby's familie – ze praatte alleen maar over Finn, maar zelfs hij was nu een onderwerp geworden dat ze vermeed – en is zich maar al te bewust van de belangrijkheid van dit moment. Daarom blijft ze stil, uit angst dat haar woorden ervoor zorgen dat die van Gaby niet meer komen.

Gaby vervolgt: 'Ik wist niet dat het vreemd was dat ik haar zo weinig zag – zo was ik het nou eenmaal gewend. Ik weet niet eens waarom het zo was.'

Daila kijkt voorzichtig opzij en durft niet in de binnenspiegel naar Dante te kijken. 'Is dat zo erg dan?' vraagt ze voorzichtig. Ze richt zich weer op de weg voor haar. 'Iedere familie heeft wel iets.'

Gaby schudt haar hoofd. 'Het was niet erg,' zegt ze. Ze houdt haar hoofd schuin en speelt met het koord om het lederen boekje van haar oma. Dat ze vette vingers achterlaat op het object, lijkt haar geen zorgen te wekken. 'Maar ik heb nooit de kans gekregen om haar te leren kennen. Toen ze overleed...' Ze schudt haar hoofd, valt even stil en begint dan opnieuw aan haar zin. 'Pas toen ze overleed, leerde ik haar kennen. Ik leerde dat stamppot haar lievelingseten was, dat ze haar eigen groenten kweekte in de achtertuin, dat ze vier zusjes en vier broers had en dat ze alles voor haar familie over had. Ze heeft mijn moeder blijkbaar op veel manieren kunnen steunen, ook toen ze nog in de gevangenis zat.' Gaby herinnert zich de begrafenis van haar oma. Haar moeder mocht die bezoeken, maar ze moest wel twee agenten meenemen die haar vanuit achterin de zaal in de gaten hielden. 'Die kant van mijn oma heb ik nooit kunnen zien. Daar kreeg ik spijt van toen het al te laat was.' Gaby legt haar hamburger neer. Ze heeft besloten dat ze klaar is met eten; honger had ze toch niet. 'Nu heb ik haar dagboek...' Ze tikt met haar vingers op het lederen oppervlak. 'Het voelt als een kans om, nu ik geen familie meer over heb, haar toch nog te leren kennen.'

'Weet je waarom Elliot haar dagboek heeft gegeven?'

'Ik wist niet eens dat het bestond,' antwoordt ze. 'Dus nee.'

Dante durft zich in het gesprek te mengen. 'Het moet een hint zijn,' zegt hij. 'We weten nog steeds niet wat er met Finn is gebeurd en Elliot moet ons daarbij helpen. Het vinden van de kluis en de inhoud ervan was niet het einde van onze zoektocht; we beginnen pas net. Dit boekje zal ons naar Elliot brengen.'

Als Gaby niets zegt en Daila een lichte teleurstelling in haar gelaatstrekken bespeurt, zegt Daila vol vertrouwen: 'We gaan Elliot vinden.' Ze pakt Gaby's schouder terwijl ze de belofte doet. 'We beginnen met het dagboek van jouw oma en gaan door net zolang tot we hem gevonden hebben.' Er kruipt een kleine glimlach op haar gezicht als ze vervolgt: 'Voor Finn.'

'Voor Finn,' herhaalt Dante.

Op Gaby's gezicht verschijnt een glimlach. 'Voor Finn.'

Ze wisselen blikken uit die woorden niet kunnen beschrijven, totdat Dante de betovering verbreekt door een vraag te stellen aan de twee vrouwen. 'Wat doen we met het briefje?' vraagt Dante.

'We luisteren naar Elliots advies,' zegt Daila. 'We blijven uit de buurt van Matthijs, in ieder geval tot we meer weten.'

'En het dagboek?'

'Dat zullen we van kaft tot kaft moeten lezen als we antwoorden willen achterhalen.'

Het is Gaby die tussenbeide springt. 'Wacht.' Haar stem klinkt klein en ze legt haar vlakke hand op het besproken boekje. 'Zou ik het alleen mogen lezen?'

Dante opent zijn mond om een volgende vraag te stellen, maar Daila is sneller met reageren. 'Natuurlijk,' zegt ze.

Dantes onuitgesproken vraag is niet onopgemerkt voorbijgegaan aan Gaby. 'Omdat het mijn oma is, weet je...' Ze bijt op haar lip en spreekt dan een belofte uit. 'Ik zal het jullie meteen vertellen als ik iets vind – als er een boodschap van Elliot of zo instaat.' Als Dante en Daila knikken, ziet Gaby de zoektocht plotseling weer helemaal zitten. Vol vertrouwen maakt ze een plan om diezelfde avond nog te beginnen, op zoek naar een hint voor het vinden van Elliot. En dat allemaal voor Finn.