Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 24.2

Ik neem een paar diepe ademteugen, maar voordat ik meer kan zeggen, staat Matthijs naast ons en grijpt hij Gaby bij haar bovenarm. Zijn magere uiterlijk is bedrieglijk, want hij lijkt veel kracht te kunnen zetten. Terwijl zij jammert, trekt hij haar naar de bank en duwt hij haar in de kussens.

'Wat-' brengt ze uit. 'Wat gebeurt er?' Ik zie de paniek in haar ogen. 'Elliot?' vraagt ze aan mij.

Ik kan het haar echter niet uitleggen. Hoe graag ik haar ook zou willen vertellen over hoe Matthijs mij overviel door deze ochtend opeens voor mijn deur te staan, mij overmeesterde en mij vastbond aan een van mijn eetkamerstoelen om haar daarna zelf te kunnen overvallen als ze mij zou bezoeken, ik heb belangrijkere dingen te doen. Opnieuw doe ik een poging om mijn handen te bevrijden uit de strakke touwen.

'Pa, dit kan je niet doen!' schreeuw ik tegelijkertijd. Nu Gaby mij heeft bevrijd van de theedoek, besluit ik mijn nieuwe wapen - mijn woorden - te gebruiken. Matthijs lijkt zijn verstand verloren te zijn en het is aan mij om hem die terug te geven.

Ik zie hoe Gaby mijn kant op kijk als ik begin te schreeuwen. Ik kan me niet bedenken hoe ik nu op haar overkom: al weken probeert ze me te vinden en nu dat is gelukt, vindt ze me vastgebonden aan een stoel en is ze in levensgevaar. Maar dat ze in levensgevaar is, lijkt ze zelf nog niet te beseffen.

'Hou je klep!' roept Matthijs terug. Hij knielt naast Gaby neer. Gaby volgt zijn handelingen angstig, maar is zich maar ook al te bewust van de hand die op haar knie ligt. Die hand moet ervoor zorgen dat ze zich niet verroert.

Dan ziet ze waar ik al die tijd al zo bang voor ben geweest. Naast de bank staat een boodschappentas, precies dezelfde boodschappentas als toen Matthijs Gaby thuis overviel op eenzelfde manier zoals nu. De inhoud is ook hetzelfde, weet ik: duct tape, touwen en een paar keukenmessen, de grootste formaten die er zijn.

'Dit kan je niet doen!' zeg ik. Ik leun naar voren zover als de touwen het toelaten zodat ik dichterbij hem kom. 'Kijk naar me, kijk naar me.' Ik smeek het hem bijna.

Matthijs zegt niets, maar haalt een lang, gelig touw uit de blauwe boodschappentas.

'Pa!' zeg ik. Ik moet op zijn emoties spelen, weet ik. Misschien kan ik hem dan nog tegenhouden om de meest gevoelloze daad te begaan. 'Als jouw zoon vraag ik je: doe dit niet.' Ik klem mijn tanden op elkaar en probeer zo de tranen tegen te gaan. Als ik begin te huilen, kan ik geen woord meer uitbrengen en mijn woorden zijn op dit moment mijn enige wapen.

'Dit doe ik voor ons!' antwoordt Matthijs. 'Voor jou, Elliot.'

'Ik wil dit niet!' schreeuw ik. Mijn stem weerkaatst tegen de muren van mijn woonkamer en is het enige wat deze ruimte vult.

Ik moet toekijken hoe Matthijs doorgaat met zijn handelingen. Gaby zit er bevroren bij, weet niet wat ze moet doen. Ze kijkt naar mij.

Ik vorm met mijn mond de woorden: sla hem dan. Sla hem!

Ondertussen bewegen mijn handen zich chaotisch in een poging om mijn polsen te bevrijden van het strakke touw. Als ik maar mijn handen los had... Ik zou Gaby kunnen bevrijden, haar kunnen redden.

Mijn hele leven heb ik maar één taak gehad: Finn en Gaby beschermen. Het is me niet gelukt voor Finn, maar nu lijkt Gaby ook aan mij te ontsnappen. Ik heb gefaald als broer.

'Waarom doe je dit?' vraagt Gaby met trillende stem. Ze lijkt de woorden eruit te moeten persen.

'Waarom?' Matthijs lacht schofferend. 'Dat zou je toch duidelijk moeten zijn.'

'Dat is het niet.'

Hij lijkt haar woorden niet gehoord te hebben, want halverwege haar zin gaat hij verder: 'Jij hebt mijn zoon van me afgepakt.'

'Jouw- jouw zoon?' Gaby's gezicht laat een mengeling van verwarring en angst zien.

'Ik zit hier!' roep ik. 'Ik ben er nog.' De touwen schaven nog een keer langs mijn polsen. De huid eromheen moet inmiddels rood gekleurd zijn van de irritatie. 'Je hoeft dit niet te doen-'

'Ik heb je al gezegd dat ik dit moet doen!' zegt Matthijs. 'Jij zou moeten weten waarom.'

'Ik begrijp het niet,' piept Gaby. Op hetzelfde moment wordt ze naar voren getrokken, waardoor haar knie tegen de bijzettafel stoot. Ze schreeuwt. Matthijs neemt gebruik van de situatie om touwen om haar heen te wikkelen, precies zoals hij dat bij mij deed. Hij lijkt erin bedreven te zijn. Binnen enkele tellen heeft hij haar vastgebonden met een paar snelle bewegingen.

En vanaf dat moment kan ik niets meer voor haar doen.