Anorektic girls

Mamo...

-Mamo...-zaczęłam wchodząc do kuchni. Kobieta kroiła jakieś warzywa...widziałam jak płakała. Na mój widok otarła dłonią mokre policzki.
-Tak?-odpowiedziała
-Wiem, że wydaje ci się, że jestem chora...wiem, że tak to wygląda, ale zaufaj mi...to nie tak. Ja panuje nad wszystkim, zresztą znasz mnie. Jestem na tyle odpowiedzialna, żeby pilnować siebie samą.-powiedziałam spokojnie.
Kobieta westchnęła po czym odwróciła się do mnie. Miała lekko podpuchnięte oczy.
-Ale dlaczego? Powiedz mi jaki masz cel w byciu tak nienaturalnie chudą? Czemu? Mila, powiedz mi.-powiedziała patrząc wyczekująco. Spuściłam wzrok...co mam jej powiedzieć? Jaka odpowiedź ją uspokoi?
-Panuję nad wszystkim.-odpowiedziałam po czym znowu odważyłam się na nią spojrzeć.
-Wybacz mi kochanie, ale ci nie wierzę. Nie potrafię nawet zrozumieć jaki masz w tym cel? Do czego dążysz?-zapytała, a ja znowu nie wiedziałam co odpowiedzieć.
-Daj spokój. Po prostu mi zaufaj-powiedziałam już lekko zdenerowowana.
-W takim razie chodźmy do lekarza. On stwierdzi czy mogę ci zaufać.-powiedziała.
-Co? Serio? Przecież to lekarz! Zobaczy kilka wystających żeber, bladą twarz i to mu wystarczy, żeby mnie zamknąć w jakimś wariatkowie! A ja nie jestem chora! Czemu tego nie rozumiesz!? Dlaczego mi nie ufasz?! Jesteś moją matką czy nie?!-uniosłam się na co kobieta jakby wystraszona patrzyła na mnie z niedowierzaniem. Odczekałam chwilę.
-Przepraszam...-zaczęłam, lecz nie dane było mi skończyć.
-Jestem twoją matką, ale na prawdę nie rozumiem co jest miarą twojej miłości do mnie. Kiedyś byłyśmy dla siebie rodziną, przyjaciółkami...wszystkim, a teraz? Kompletnie cię nie obchodzę...-powiedziała
-Bzdura, przecież wiesz, że to nie prawda.-powiedziałam przewracając oczami.
-Problem w tym, że nie-odpowiedziała.
-No dobra, pójdziemy do lekarza. Nawet jutro.-powiedziałam chyba nie do końca świadoma swoich słów, ale nie myślałam o tym. To jak oczy mojej mamy nagle rozpromieniały zrekompensowało mi wszystko.