Play the song on the multimedia for a better reading.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
⚫️⚫️⚫️
Julienne's POV
Pagkatapos ng salo salo para sa kasal nina Cloud at Cleo ay dumiretso ako sa silid na tinuluyan ko. The room was made of brix and the furnitures are from gold and bronze. Ni hindi ko nga magawang tumagal ng higa sa kama dahil pakiramdam ko hindi ako bagay doon.
My eyes shut when a cold strong wind hit my face. I embrace myself with the coat and stood there silently admiring the view. Kitang kita mula dito sa balkonahe ng aking silid ang buong lugar na sakop ng Val Madrid. Sa gitna ng mapunong lugar ay kasunod noon ang mga naglalakihang batong bahay na pagmamay ari ng iba't ibang pamilya ng bampira. Hanggang ngayon naman ay hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari sa'kin at bakit sa lahat ng tao ako pa ang napili makaranas ng ganito?
Oo, maayos at hindi kulang ang mga pangangailangan ko dito pero ano namang gagawin ko 'dun kung sa tuwing simpleng kilos ko lang ay pwedeng malagay sa panganib ang buhay ko?
Did I do something treason in my previous life to have this kind of present?
I did not ask for something big para pagbayarin ako ng ganito. Ni hindi ko na nga makilala ang sarili ko at hindi ko na nga din alam kung tao pa ba ako dahil hindi normal ang maranasan 'to.
"Why are you always alone?"
A court smile form into my lips when a pair of arms snaked around my waist from behind. He rest his chin on my shoulder as if he was doing it for awhile now. Sumandal ako sa dibdib niya. Ni hindi ko man lang narinig ang tunog ng sapatos niyang papalapit sa'kin.
Sa mga oras na 'to, kontento ako.
Kontento ako kapag magkasama kami. Pakiramdam ko walang gulo, walang mali at walang naghihintay na kamatayan sa'ming lahat.
Aware ako kung gaano na siya kakomportable sa'kin from the he confessed his feelings and until now, wala pa rin akong sagot doon.
Aminado naman ako sa sarili ko na gusto ko siya pero may kung anong pumipigil sa'kin na wag sabihin iyon sa kanya dahil malakas ang pakiramdam ko na hindi tama dahil hindi magkaparehas ang mundong ginagalawan namin, sa ngayon ay hinahayaan ko nalang muna ang sarili ko sa sayang nararamdaman ko.
"Stark, ano na bang nangyayari? Wala na kasi akong maintindihan.."
I felt his long heavy sigh on my neck and it sent shivers down my spine. I gotta pull myself together to stop me from giggling.
"Love..." he paused as that word softly slipped on his tongue.
Napapikit ako at pakiramdam ko lumulutang ako sa ere. Nagwawala ang mga paru-paro sa loob ng tyan ko. Sa simpleng tawag niyang 'yon ay may ibang epekto sa'kin.
"I know you're tired of everything, confused and scared. Just remember this, no matter what happen to me always remember that I will always come back to you. I will find you kahit nasaan ka pa."
