Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
⚫️⚫️⚫️
Third Person's POV
These past weeks were not as fine as the usual days. Nagluluksa pa rin sila sa pagkawala ni King. They decided to go back to home away from Vald Madrid, away from danger, vampires, nightmares, Catalina and everyone. Wala namang nag iba sa loob ng mansyon. Tahimik at malamig pa rin dito tulad ng dati pero hindi maipagkakaila ng magkakapatid na sa tuwing may oras na magkakasama silang lahat ay may kulang. Kulang ng isang nawalang miyembro ng pamilya.
Napapailing na lamang sila sa tuwing aksidenteng mababanggit nila ang pangalan niya sa kalagitnaan ng masayang kwentuhan na mapupunta sa iyakan.
Sa pinagkahaba haba ng panahon na magkakasama sila ay ngayon lang nila naramdaman ang ganitong klaseng lungkot at sakit sa tuluyang pagkawala ng isa.
Sa paglipas din ng mga araw ay unti unting napatawad nk Stark ang kanyang sarili sa nangyari. Hindi siya iniwan ng mga kapatid na tumulong sa pagbangon niya sa panibagong bangungot.
Ilang beses nang nagpakita sa panaginip niya si King at kitang kita niya ang maaliwalas nitong mukha na may kasamang ngiti sa mga labi.
He even left him a message on his dream one night, 3 days after he died.
Stark found his self infront of King's grave. Kumunot ang kanyang noo. Inalala niya ang mga ginawa kanina at ang dahilan kung paano siya napunta dito pero walang sagot sa magulo niyang pag iisip.
Hinayaan niya ang sarili na maupo sa mga tuyong dahon sa tabi ng lapida ng kanyang kapatid. Gumuhit ang tipid na ngiti sa kanyang labi ng mahagip ang punyod ng kanyang ama.
"Buti pa kayo magkasama na" may bahid ng lungkot sa boses niya.
He love him though he may not be able to see his father as long as he wanted when he was still alive. Alam niyang mabuti itong lalake dahil hindi ito mamahalin ng ga'nun ng kanyang ina kung hindi. At sa mga kwento na naririnig niya mula sa mga kapatid ay sapat na para maniwala siyang totoo ang mga kabutihan nito. Sayang nga lang dahil maaga itong kinuha sa kanila. Maaga itong nawala sa kagagawan ng mga masamang kauri nila.
He was in the middle of reminiscing his chilhood days when a familiar voice called him.
"Stark.." it was a boy and he knew that voice very well.
Napatigil siya nang may pares ng paa ang bumungad da kanya. Nakasayad sa lupa ang puti nitong pantalon.
"Stark.." muling pagtawag nito sa pangalan niya.
"Bunso.." and with that he knew it was his brother.
It's King.
Nag angat siya ng tingin at sinalubong ng nakangiti nitong mukha ang nagtutubig niyang mga mata.
