The Untold Story Of Vladimir's Grandsons (Republished)

⚫️ 50 : Pain Over Happiness ⚫️

Play the music on the mm.

-

Julienne's POV

Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang pinapanuod ang ilang empleyado ko kasama ang dalawang bruha kong kaibigan na abala sa pagdedecorate ng venue na sana ay surprise nila para sa birthday ko ngayong araw but I'm fast enough to cope up to what's happening to my surroundings. Kaninang umaga kasi ay nakatanggap ang ng unsual text galing kay Aynsley na pinapapunta ako sa shop niya knowing na linggo at wala siyang pasok. I went there just to find a delivery boy waiting outside holding a big box. Tinanong ko kung para saan 'yon. Binuksan ko ang box at nakita ko ang iba't ibang supplies na pangdecorate sa isang birthday party. Nagkamali si Aynsley ng ibinigay na address imbis na location ng venue.

"Pwede bang lumabas ka muna? Kahit 'yon lang gawin mo. Fail na nga 'tong surprise namin tapos ngingiti-ngiti ka pa dyan?" Inis na sabi ni Ayns.

Bumaba ako mula sa table na inuupuan ko. Kinuha ko ang purple na na balloon sa kamay niya at ako na mismo ang naglagay noon sa mga upuan.

"Is it my fault now?"

Sinamaan niya lang ako ng tingin at iniwan na ko para gawin pa ang ibang naiwan ni Shanayah dahil umalis ito para siya mismo ang gumawa ng cake ko.

Pinalabas ko muna ang mga empleyado at nagpaiwan kaming dalawa ni Aynsley sa loob. Naupo ako sa katapat niyang upuan. Abala siya sa pagkakabit ng beads sa kurtinang gagamitin mamaya.

Pumangalumbaba ako sa sandalan ng upuan at bumuntong hininga.

I saw how it change her expression.

"C'mon Julienne, don't tell us na ayaw mo na naman icelebrate ang birthday mo? Tatlong taon ka ng ganyan ha!" panenermon niya.

"Masisisi mo ba 'ko? Hindi ko nga alam kung paano mo nakayanan 'to lahat knowing ma mas malala ang nangyari sa'yo sa'ting apat." It's true kaya pakiramdam ko ay nag iinarte ako sa tuwing magiging ganito ako lalo na kapag nakikita ko si Aynsley na nagagawang ngumiti sa araw araw.

"It's because girl, I know how to live life. He taught me how to be strong enough not to drown myself to sadness and pain when the time comes where I need to walk alone even he says I will never walk alone" she smiled, the first ever painful smile for the past years of trying to be okay.

The reason why we can't just leave her like that. She needs us even when she never told us. We need her too. We're already a family with history. We can't just leave each other hanging like that.

"Sana kahit isang picture man lang niya nag iwan siya. Why the hell I did not even think of taking few when in fact I had my phone on my drawer that time!" reklamo ko, sabunot ang sarili dahil sa inis.

"We all have phones that time! We aren't caveman or something like that duh?" Aynsley rolled her eyes.

Bigla nalang siyang tumayo ang hinila ako sa upuan, "Screw this party. Let's go to something worth it this time" she then wink.

Hinayaan kong hilahin niya ako pasakay sa kotse niya kung saan man kami pupunta. I hear her talking with Shanayah over the phone.

"What?! Why? I'm on my way with the cake. Why the hell are you going to a club?!" she grunted.

"Forget that b*tch. Get your shy a** here right now. We goin' yolo tonight" Aynsley hanged up.

Napailing nalang ako. Hindi ko pa rin talaga maintindihan ang ugali ng isang 'to.

"If King were alive. He'll probably locked you up in your room until you forget how to do clubs. When did you find out about those stuff? I mean, you aren't into partying before" I said.