"Anlamadım. Kulağımda sorun var sanırım. Tekrarlar mısın Şe.Ker'im?"
"Neslihan'ı diyorum, istemeye gidiyoruz."
"Ciddi ciddi tekrarlıyor bir de. Hadi yaa! Ne zaman?"
"Annemler uçaktan iner inmez."
"O iyi iyi. Zamanı da belli. Hazırlık yapmaya vaktimiz de var. Ne oldu Kerem Allah aşkına? Saçmalama."
"Bilmiyorum, içimde kötü bir his var. Final sınavına girmedi ve hastaneye gitmiş."
"Şimdi nasılmış, konuştun mu?"
"Konuşamadım. Numarası yok bende."
Bunu dediği gibi pişman oldu. Böyle giderse ufak ufak bıraktığı kırıntılar ablasını İhsan'a, ona, o cumartesiye istemediği halde bir güzel götürecekti. Sağlıklı düşünemiyordu ve içindeki felaket tellalına engel olamıyordu. Ne zaman içine bu his doğsa ya biri ölür ya bir yakını kaza geçirirdi. Aklını oynatmadan bunun nedenini öğrenmeliydi.
"Bu kızın seni tanıdığına emin misin? Bana birine fena halde kafayı takmış, saplantı yapmışsın gibi geliyor, niye acaba?"
"Abla, lütfen. Tabii ki tanıyor. Şimdi sorma. İnan bana hiç sırası değil. Ne gerekiyorsa akşam için, hemen çıkıp halledelim, lütfen."
"Ne gerekiyorsa mı? Annemleri nasıl ikna etmeyi düşünüyorsun?"
"Her zamanki kozumu kullanarak."
"Kerem, sen çocuk değilsin artık ve istediğin şey uzaktan kumandalı bir araba değil. Sanki hayali bir kızdan bahsediyorsun."
"Neslihan benim için doğru kişi. İnan bana saplantı değil. Saplanacak kadar görmedim bile onu. Biliyorum sadece. Kalbimin sesini dinliyorum ben."
"Öyle pat diye gidip bir kızı isteyecek halleri yok babamların. Hem kızın ailesi ne diyecek? Kapıdan kovarsa bizi."
"Umarım öyle bir şey olmaz."
Bu ihtimal her zaman vardı. Neslihan onu görünce kalp krizi geçirebilirdi. Her şeyi tam anlamıyla kusursuz bir şekilde planladığını söyleyemezdi. Doğaçlama takılmaktan başka çare görememesi onun suçu muydu?
"Babam ve annem üzülecek mi bu işin sonunda?"
"Bilmiyorum. Belki."
"Emin ol, öyle gel."
"Kamuran, lütfen. Heves değil. Ailesi yok, şiddetli kusmayla acile gitmiş, sınava giremedi. Bebek ne durumda bilmiyorum."
"Ailesi nasıl yok?"
"Ölmüşler. İki kardeşi varmış."
"Bunları sanki bir yerden duymuş gibi, Neslihan'la konuşmamış gibi aktarman normal mi? Bana gelen kısım anormal kesinlikle."
"Değil. Normal değil. Bir ayı geçti görüşmeyeli, hamile olduğunu öğrenene kadar çıkıp gitmişti aklımdan. Hiç çıkmıyor şimdi."
"Onu sevdiğinden haberi yok değil mi?"
"Yok. Öğrensin istiyorum. Bebek kalsın istiyorum. Abla, sen dersen ikna olur annem. Annem ikna olursa babamı da ikna eder. Bu akşam gidelim."
आप पढ़ रहे हैं
Ben Bir Karar Verdim
सामान्य साहित्य"İlk görüşte aşka inanır mısın yoksa çıkıp tekrar mı gireyim?" Her şey bu cümleyle başlamadı belki; ama bununla devam etmesi Neslihan için hayatının aşkını bulmasını mı sağlayacaktı yoksa tüm hayalleri toz olup uçarak onu hiç istemediği bir evlil...
