🌟🌟🌟
*Kimin Izdırabı?
Yüzü gözü dağılmış halde olan iki adamdan ikisi de gitmeleri gereken ne okula ne eve gidecek haldeydi. Onun yerine sınavı yapması için İbrahim'e rica etti Okan. Kerem yanına gitmek üzere İhsan'ı arayarak nerede olduğunu sordu.
"Nöbetten çıktım az önce, eve geçiyordum. Hayırdır?"
"Bok gibiyim. Sana gelsem diyorum, müsait misin?"
"Müsaitim. Biraz uyumam lazım sadece. Sen takılırsın kendin."
"Tamam. Sadece ikimiz olacağız."
"Laf mı çarptın yani şimdi? Ebru var benim hayatımda artık. Gibisi fazla, tam boksun."
Neslihan Okan'ın girmediği sınavda İbrahim'i görünce hiç oralı olmadı. Sınava hazırdı. Sınavda hocaya soru sormak gibi adetleri yoktu. Okan'a sınavlarda, diğer hocalara nazaran fazla soru gelirdi. Sınıftaki kızlar adına üzüldü. Sınav kağıtlarını dağıtan İbrahim Neslihan'ın sırasına gelince eğildi.
"Sınavdan sonra beni bekler misin? Kerem buradaydı. Biraz konuşalım."
Başını salladı. Kerem buradaydı ve değil miydi artık? Karısını görmek için gelmediyse niye buradaydı? Şimdi burada değilse İbo onunla ne konuşacaktı? Okan'la bir alakası olma olasılığı yüz bin milyonda kaçtı? Sınava bir türlü konsantre olamadı aklındaki bilmediği soruları tek tek cevaplamaya çalışırken. Boş kağıt verdi neredeyse. Koridora çıkarken Ebru yakaladı kolundan.
"Akşam siz ve biz buluşalım mı?"
Siz ve biz içeriğinde İhsan vardı. Bu kaçıncıydı çetelesini tutmuyordu aylardan beri. Buluşamazlardı. Her seferinde olduğu gibi şimdi de reddetmek zorundaydı arkadaşını.
"Biz gelemeyiz Ebru."
"Neslihan farkında mısın? İhsan'la çıkmaya başladığımdan beri eşler kuzen olmasına rağmen sadece Kerem'in doğum gününde denk geldik. Hadi akrabalık ilişkilerini bırak biz arkadaşız. Özellikle bizimle görüşmekten kaçıyor gibisin."
Her şey üst üste gelmek zorundaydı sanki. Dünden beri yaşadıklarını yaşamamak için her şeyini verecek kıvama gelmişken Ebru ve İhsan son derdi bile olamazdı.
"Olur mu öyle şey? Kerem'in ablası hamile. Dün gece kutlama yaparız diye konuşmuştuk. Başka zamana ayarlarız." dediği anda İbo da çıktı sınıftan kalan tek tük öğrenciyle.
"Odamdayım Neslihan."
Ebru'yu öpüp takip etti adamı. İbo önden geçmesi için ona yol verince odadan içeri girdiğinde gördüğü manzara korkunçtu. Okan üç dört sandalyeyi birleştirmiş sırt üstü, gözleri kapalı uzanmıştı oraya. Bir kolunu yüzüne koymuş olsa da ayan beyan dağılmış bir surattı bu. Bu haldeki bir insan doktorda olmalıydı.
"İstediğin yere oturabilirsin. Okan uyansana."
Gidip adamın başına dikildi ve dürttü onu. Acıyla inleyerek zar zor açılan gözlerle bir an nerede olduğunu ve acının kaynağını hatırlamıyormuş gibi göründü. Bakındığı yerde gözleri Neslihan'a takılınca hızla doğruldu. Sıkıntıyla buruştu yüzü.
"İbo sen mal mısın? Ne işi var burada Neslihan'ın?"
"Kerem mi yaptı bunu sana?"
"Hayır Neslihan. Ben yaptım."
Sinirliydi. Neslihan'a uzun zamandır ilk kez çattığı kaşlarla bakıyordu.
YOU ARE READING
Ben Bir Karar Verdim
General Fiction"İlk görüşte aşka inanır mısın yoksa çıkıp tekrar mı gireyim?" Her şey bu cümleyle başlamadı belki; ama bununla devam etmesi Neslihan için hayatının aşkını bulmasını mı sağlayacaktı yoksa tüm hayalleri toz olup uçarak onu hiç istemediği bir evlil...
