Survivor

Chapter 1

NICOLE'S POV

I woke up in the sound of a familiar alarm clock. Finally, the epidemic is currently in control by health care personels and doctors. Salamat sa gamot na pinag-tulungan namin mabuo. It was used and approved by World Doctors Organization and the distribution started months ago. Naging dahilan ito nang pagbubukas nang klase ilang linggo na ang nakakaraan. Maraming parangal ang natangap ng kompanya ni Mr. Jacobs. The epidemic is not yet over pero malaki ang tiwala nang lahat sa gamot na ginawa namin.

Nagpaikot-ikot muna ako sa Kama para tanggalin ang antok na bumabalot sa aking sistema nang may maramdaman akong basa sa bandang pisngi. I drooled? Eww. Gusto ko nang kumilos pero nanatili akong naka-higa dahil na rin hinihila pa nang antok ang katawan ko. Kahit naman ayoko pang bumangon, wala akong pag-pipilian dahil papasok pa ako.

Hindi katagalan, labag man sa sistema ko ay Nag-pasya na rin akong bumangon at nag-ligpit nang higaan. Pumunta akong banyo at naligo't nag toothbrush na rin. Pagkatapos ko magbihis, bumaba na ako at kumain. Just Like others daily routine.

Nang natapos na kong kumain, Lumabas na ko at ni-lock ang gate. Ako lang kasi ang tao sa bahay dahil ang parents ko ay nagtatrabaho sa Hospital. Ang kapatid ko naman ay nasa bahay nila tita, just near our house. Halos hindi na nga kami nag-kakasama dahil sa trabaho nila. Tsk. Busy sa pagpapayaman, hindi naman kami yumayaman.

I walk for about fifteen minutes before i arrived at jeepney terminal. May kalayuan ang makipot na daan mula sa bahay namin han)ang sa mismong kalsada. As a student na nag-titipid, mas malaking pera ang nasasave ko sa tuwing nag-cocommute kaya mas pinipili ko ito. Bukod don, Hindi naman kami mayaman.

Matapos ang ilang minuto matapos kong sumakay ay Nakarating na ko sa school na aking pinapasukan. Medyo konti palang ang mga estudyante dahil medyo maaga pa. I glanced at my wrist watch. Its 7:25 am. Pumunta na ako sa room at nilapag ang bag ko.

The room was filled with silence since konti palang kaming naroon. Me being myself avoid social interactions as possible due to the way i talk to people. I often made haters than friends so im better off alone. Also, i enjoy my own company.

Tutal maaga pa naman, i decided to go to my usual spot, which is the Garden and sat down at the bench beside the fountain. I saw a bunch of fresh fruits, a chico. Pumitas ako nang chico sa may gilid. Marami kasing mga halamang namumunga dito, Live a healthy life daw sabi ni Dean. Idea ito nang mga Supreme student Governent (SSG). Dahil don, naging ideal na tambayan sakin ang garden. Bukod sa presko ang hangin ay wala masyadong pumupunta. People in my age prefer cafe, where they can use free wifi and cool background for their aesthetic photography vibes.

Sa pagmumuni-muni ko, napagpasyahan kong uminom nang tubig. Sa totoo nyan, may water tank talaga sa school na ito. But the thing is, you need to bring a tumblr to get some for free. You can also buy bottled water at the cafeteria if you want, but it costs Php.10.00. Sa water tank din galing lahat ng mga tubig na binibenta sa cafeteria. So mas makaka-tipid ka talaga kapag may tumblr kang dala. Nakaka-save ka pa daw nang Kalikasan - idea ulit ni Dean.

Pero bago ako uminom at umalis sa garden, may kakaiba akong naamoy. It smelled like something-something that rotten. I glance side to side, looking for a possible source of the smell but i saw none. Lumabas nalang ako nang Gate at Pumunta sa isang convinience store. I need fresh airx not methane. Mas trip ko nalang mag-lakad lakad rather than mag-stay sa room at sa kasalukuyang mabahong garden. Isa pa, iyon lang kasi ang may pinaka-malapit na mabibilhan nang foods and snacks. I don't like the food inside the cafeteria, nakakasawa na. Apat na taon ba naman akong kumain ng pagkain nila, pinag-titiisan ko nalang tutal malapit na rin naman akong mag-tapos.