HE=MY FIRST LOVE [ကိုယ့်အချစ်ဦး ](Completed)

အခန်း (၁၅)- ဝန်ခံချက်

အခန်း (၁၅) - ဝန်ခံချက်

Unicode

[သူ့အခန်းဖော်လေးဖျားနေတယ်]

သူဆေးခန်းရှေ့ရောက်တဲ့အခိုက် ကျောက်ရုပ်တမျှရပ်နေတဲ့ ဟန်လင်းထက်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့တည့်တည့်တိုးလိမ့်မယ်လို့
သူလုံးဝမမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။

အခုချိန်မှာ ထိုကောင်လေးရဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲ၌ အေးစက်မှုတို့နဲ့အတူမီးပွားမျှင်မျှင်လေးတွေကတောက်လောင်နေခဲ့ပြီး သူ့ကိုတွေ့တိုင်းအမြဲလိုလိုပြုံးပြနေတတ်တဲ့ထိုကောင်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေဟာဆိုရင်မျဥ်းဖြောင့်သဏ္ဍာန်အတိစေ့ပိတ်ထားကာ အပြုံးရိပ်တို့ကအမှောင်ထုထဲမှာကင်းမဲ့ပျောက်ဆုံးနေချေသည်။

မင်းစက်ဘက်မှစ၍တောင့်ခဲစွာအရင်ပြုံးပြလိုက်ကာ လေစိမ်းတွေတိုက်နေတဲ့ထိုအခြေအနေကြီးကိုဖြိုခွင်းလိုက်လေ၏။

"အလင်း ဘယ်တုန်းကရောက်နေတာလဲ"ဟု ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့သူမေးလိုက်တော့ ဟန်လင်းထက်ကသူ့ဆီလျှောက်လှမ်းလာရင်းအက်ကွဲသံတို့နဲ့ဆိုလာသည်။

"မကြာသေးဘူး"

"aww …ဒါနဲ့ နေလင်းတို့ကော"

"ကျနော့်ကိုအပ်ပြီးပြန်သွားကြပြီ"

"ဟုတ်လား"

ဟန်လင်းထက် သူ့အနားကိုရောက်လာတော့ဘာကြောင့်မှန်းမသိ လေထုကရုတ်တရက်ကြီးအေးစိမ့်လာသလိုပင်။

သူ့ရဲ့နှလုံးသားကထိုအေးစက်မှုကြောင့်သိမ့်ခနဲတုန်ယင်သွားရပြီး မင်းစက်ကဟန်လင်းထက်ရဲ့နီရဲနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေကိုမကြည့်ရဲဘဲခေါင်းငုံ့ချလိုက်ရင်းပြောလိုက်သည်။

"ဒါဆို အကိုတို့လည်းပြန်ကြရအောင်လေ"

ဟန်လင်းထက်က ခေါင်းငြိမ့်ကာသာပြန်ဖြေလာပြီးသူ့မျက်ဝန်းတွေကမင်းစက်ကိုသာတစ်ချိန်လုံးစိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်မှာသူ့မျက်စိရှေ့ကလူကမကြာခင်အချိန်အတွင်းရှာမတွေ့နိုင်အောင်ပျောက်ကွယ်သွားတော့မည့်အလား အလွန်တရာမှနင့်နဲနက်ရှိုင်းစွာဖြင့်။