The Angel Slayer (voltooid)

Het eerste slachtoffer. Deel 1

    Ik kon Anne precies zien van waar ik zat, ze had haar prachtige zwarte haren in een vlecht gedaan en haar olijfkleurige huid was perfect net zoals altijd, geen pukkel, litteken of make-up te bekennen. In tegenstelling tot haar vrienden, die om haar heen zaten had ze een lange broek aan en een blouse die netjes alles bedekte. Vorige maand had ze tegen haar vriendinnen gezegd dat ze nog maagd was en mijn hart maakte een sprong van geluk. Ik had al zo'n vermoeden gehad toen ik haar was tegengekomen bij de kerk een jaar geleden, zondagse kleren aan en braaf om tien uur 's ochtends bij de mis, wat mijn aandacht had getrokken was de puurheid ring om haar vinger. Het meisje wat ik toen al weken aan het volgen was, had al mijn aandacht verloren. Anne was een engel, een engel die speciaal voor mij naar de aarde was gestuurd.
    Wat me dwars zat, was dat Anne me niet zag staan. De bloemen die ik haar stuurde werden teruggestuurd, de dure chocolade die ik op haar deurmat legde, gooide ze meteen weg en toen ik haar de blauwe fluwelen teddybeer stuurde die ze in haar verzameling miste, wierp ze hem op de weg met een oorverdovende gil. Waren de cadeautjes die ik haar stuurde niet goed? Waarom kon ze niet zien dat ik haar alleen maar gelukkig wilde maken.

    Uit het niets werden mijn gedachten weer terug naar het heden getrokken. Anne keek naar haar schoot en haar wangen waren vuurrood. Door haar zachte stem was het moeilijk om haar te kunnen verstaan en ik was blij dat ik een tafel vlak naast hun had uitgekozen, in plaats van mijn afstand te bewaren.
    'I-ik denk dat het vanavond gaat gebeuren,' zei ze en haar vriendinnen begonnen te giechelen. Mijn bloed bevroor in mijn aderen... die verschrikkelijke man, die de plaats langs mijn engel van me had gestolen, zou nu haar onschuld gaan vernietigen. Dat is iets wat ik nooit zou laten gebeuren.
    Een realisatie overviel me uit het niets, zelfs al zou ik hem uit de weg krijgen, op een dag zou er iemand anders komen en niemand zal haar onschuld bewaren zoals ik zou doen. Ik moest er voor zorgen dat ze voor eeuwig blijft zoals ze hoort te zijn, ze moet een gedeelte van mij worden... net als mijn moeder en zusje.

    Het was al bijna zes uur wanneer Anne eindelijk haar huis verliet, nog maar een half uur en dan komt hij langs, dit is mijn enige en laatste kans. Ik had mijn spullen al klaar op de locatie, nu moest ik alleen haar daar nog krijgen. Zo onopvallend mogelijk begon ik haar te volgen, niet dat dit heel moeilijk was na bijna twaalf maanden oefenen. Ik kon mijn handen voelen zweten van de anticipatie. Het was dan ook al zo lang geleden dat ik dit had gedaan, maar voor Anne zou ik het doen. Ze liep het park in en er was niemand te bekennen, een rilling verspreidde zich over mijn rug en mijn hart begon sneller te kloppen, wat een heerlijk gevoel. Ik versnelde mijn pas en tikte haar zachtjes op haar schouder.
    'Mevrouw mag ik je wat vragen?' Ze sprong met een gil de lucht in en draaide zich om, zodra ze me zag verscheen er een glimlach op haar gezicht en de schrik ebde weg. Ergens voelde ik een steek van verdriet, wie had kunnen weten dat de angst op haar gezicht zo veel mooier kon zijn dan de glimlach die ik zo graag zag. Misschien was het wel omdat haar angst alleen voor mij was en iets wat ik nooit zou hoeven delen.
    'O ik schrok me een ongeluk. Sorry, waar kan ik u mee helpen?' Ik pakte een landkaart van het dorp uit mijn zak en wees een willekeurige straat aan, waarvan ik zeker wist dat het aan de andere kant van het dorp was.
    'Kun je me vertellen hoe ik hier moet komen?' Ze knikte naar me en ging langs me staan om te kijken wat ik aan wees. De geur van haar parfum was zoet en kietelde aan mijn neus, ik ademde diep in om haar geur nooit meer te vergeten. Ze begon me uit te leggen hoe ik moest lopen, ik was mijn tijd aan het verspillen, dit was niet het goede moment om van haar stem en geur te genieten. In een haal trapte ik haar benen onder zich uit, en haar gil van schrik rong in mijn oren. Ze viel op de grond, maar bewoog nog, dus boog ik naar voren, pakte haar hoofd vast bij haar haren en sloeg haar voorhoofd op de grond, bloed begon over de stenen te verspreiden en ik vloekte. Het ging niet zoals het had moeten gaan, ze had haar bewustzijn moeten verliezen in de val zodat ik haar naar de kerk kon dragen, maar nu zat hier alles onder het bloed.

    Net toen ik in paniek begon te raken viel er een druppel op mijn hoofd... en nog een... en nog een. Een lach ontsnapte uit mijn mond en voor ik het doorhad was ik voluit hysterisch aan het lachen. Voorzichtig tilde ik haar op en zorgde er voor dat haar hoofd verscholen zat in mijn jas en liep via een achterweg naar de verlaten kerk toe.