The Angel Slayer (voltooid)

Het tiende en elfde slechtoffer. Deel 4

Voorzichtig legde ik Kayleigh in een stoel en hurkte voor Mirthe neer. Haar ademhaling was rustig en leek geen haar verschoven in de tijd die ik weg was geweest. Het was jammer dat de pillen het gedeelte waar mijn engelen weten wat er gaat gebeuren uit onmogelijk maakt, maar het zij zo. Niet alles kan gaan zoals je wilt, dat had ik wel geleerd in de laatste jaren. Ik tilde Mirthe op en ging weer terug naar de badkamer, er lagen nog overal washandjes vol bloed, water en zeep. Natte handdoeken lagen op een stapel in de hoek en het bad was alweer gevuld met water. Deze keer had ik er voor gezorgd dat het mes langs het bad lag. Ik wilde niet het risico lopen dat het nu weer bijna mis zou gaan. 

Ik lift Mirthe over de rand en zette haar net als haar zus hier voor op haar knieën en hield haar schouder vast. Het ging een stuk makkelijker dan met Kayleigh nu ik wist hoe het werkte en niet veel later haalde ik mijn mes door haar keel. Het was wel fijn om het een keer wat makkelijker te hebben dan normaal, wat ik niet had verwacht nu ik twee engelen moest vereeuwigen, maar toch vond ik het beter wanneer ze wisten wat er ging gebeuren. Hun laatste momenten in pure angst, zien hoe hun hoop op leven langzaam doofde en uiteindelijk de serene scene die ik achter liet wanneer ik vertrok, wetende dat mijn engelen nu veilig terug zijn waar ze thuis horen. 

Ik legde Mirthe langs Kayleigh neer en perste mijn lippen op elkaar. De wond in Kayleigh's nek was weer begonnen met bloeden. Omdat er een langere tijd was verstreken dan normaal had ik het niet bijgehouden of op tijd af kunnen binden. Met een zucht nam ik haar weer in mijn armen, voor het tot me door drong dat ik zo weer hetzelfde probleem ging krijgen. Na een paar minuten besloot ik om een bak met water te gaan halen uit de keuken en die gebruiken om mijn engelen zo mooi mogelijk te houden, terwijl ik ze klaar ging maken. 

Een gaap ontsnapte, terwijl ik keek naar de prachtige zonsopgang. Ik moest zo gaan, maar het was een te mooi gezicht om achter te laten zonder het beeld in mijn geheugen op te slaan. Mijn prachtige engelen zaten met hun ruggen tegen elkaar in hun tuin tussen de appelbomen die prachtig in bloei stonden. Het licht van de zonsondergang leek hun huid weer wat kleur te geven. Ik had ze beide een lange lichtblauwe jurk aan gedaan met een vierkante neklijn en driekwart mouwen. Om hun middel hadden ze beide een Witte riem die ik tussen hun ruggen in aan elkaar had gebonden, zodat ze niet om zouden vallen. Hun haar had het langste geduurd, ik had er zelfs het internet bij moeten pakken om er achter te komen hoe ik hun haren in een watervalvlecht kon krijgen en er waren twee uur over voor ik het door had. Het was de moeite waard geweest. Ze zagen er prachtig uit en de bloemen over hun schoot en in hun handen maakte het helemaal af. Mirthe had oranje gerbera's over haar schoot en roze gerbera's in haar handen, Kayleigh had precies het tegenovergestelde. Ze hielde beiden van gerbera's, maar konden het maar niet eens worden welke kleur beter was. Het eindresultaat benam me bijna de adem. Na de vereeuwiging zelf was dit toch echt een va mijn favoriete momenten. Het zien van mijn engelen, het laatste beeld wat er over zou blijven van hun leven was mijn kunstwerk. Dit zou ook de manier zijn waarop ik me hen herinnerde. Gered, vereeuwigd en veranderd in een werkelijk kunstwerk. Ik blies mijn adem langzaam uit en maakte me klaar voor mijn vertrek. Mijn volgende engel zat op me te wachten.