The Angel Slayer (voltooid)

Het negende slachtoffer. Deel 1

Mijn engel wist het nog niet, maar ze was op weg naar de locatie waar ze vereeuwigd zou worden. Met een grote glimlach op haar gezicht liep ze naar het verlaten theater toe. Ik herinnerde me de dag dat ik haar voor het eerst zag nog goed. Ik zag een jonge vrouw verdwijnen naar het industrie terrein. Ik was hier nog niet lang genoeg om te weten waar wat was, maar toch leek het me niet een plaats om in het donker naar toe te gaan. Toen ik haar besloot te volgen zag ik het Theater voor de eerste keer. Het zag er van buiten vervallen uit, alsof er al jaren niets meer aan was gedaan. Van binnen zag het er beter uit en al snel werd het me duidelijk waarom. Ze ging naar het podium en begon planken uit de achterruimte te halen, in de hoek stond een grote hoeveelheid gereedschap en voor het komende uur was ze hard aan het werk om de oude kapotte planken van het podium te vervangen met de nieuwe planken. Robin was helemaal alleen het theater aan het opknappen. De vloeren waren al gedaan en toen ze was vertrokken en ik rond keek, zag ik grote rode gordijnen op de grond liggen die half opgeknapt waren met lappen stof die net niet dezelfde kleur hadden. Er moesten uren werk in hebben gezeten. Dat was het moment dat ik wist dat ik meer over haar te weten moest komen.

Vandaag had ze een grote rugzak op haar rug gevuld met schuurpapier, verf rollers, kwasten en schilders tape. De verf had ze dagen geleden al daar heen gebracht en klaargezet voor gebruik.

Het duurde een paar dagen voor ik er achter was dat het theater van haar was. Ze had het gekocht met de erfenis die ze van haar grootouders had gekregen en ze wilde het een plaats maken waar het amateur theater terecht kon. Haar ouders waren het er niet mee eens geweest en om hun te bewijzen dat het geen tijdverspilling was had ze besloten om zo veel mogelijk zelf te doen. De gesprekken die ze had met haar vriendin waren bergen in informatie over haar leven die ik anders nooit te weten was gekomen.

Hoe langer ik haar volgde hoe meer ze me tot zich aan trok en er achter komen dat ze in haar jongen jaren gevochten had om te kunnen zijn wie ze was, maakte haar alleen maar specialer. Mijn engel was geboren in het verkeerde lichaam. Het was een slechte poging van het lot om mijn engel te verstoppen voor de wereld. Voor mij daar in tegen was het een teken dat ze het des te meer verdiende om in mij vereeuwigd te worden. Tegen de tijd dat ik haar tegen kwam was haar transformatie al voltooid, ze had aan de wereld laten zien wie ze werkelijk was om nu door mij gevonden te worden, dat kon niet anders. Wat een tragedie had het kunnen zijn, een engel verstopt en gebroken in een lichaam waar ze zichzelf niet in thuis voelde. Natuurlijk had ik ook de mensen gehoord die de schoonheid niet zagen in haar transformatie, maar hun begrepen het niet. Robin had haar ware zelf gekend en ondanks de tegenslagen, het geen gevonden wat haar werkelijk gelukkig maakte. Het was ook een zonde dat dit niet door iedereen gezien kon worden.

Bijna bij het theater zwaaide ze naar de werkers in hun vorkliften die de pellets van opslag naar opslag aan het verplaatsen waren. Ik zorgde dat ik mijn afstand hield en dat het ze niet op zou vallen hoe ik haar volgde. Dat ze haar hadden gezien was niet erg, maar als iemand zou weten dat ik haar volgde, zou dit mijn hele plan in de war kunnen gooien. Zonder gezien te worden sloop ik langs de werkers af en volgde haar het theater in. Ik voelen hoe mijn lippen zich in een glimlach trokken toen ik de toiletten in liep. Mijn spullen lagen al klaar voor de vereeuwiging die ik had gepland. Niets zou me nu nog kunnen stoppen. Robin zou hier nog uren aan het werk zijn en ik had alle tijd om me langzaam voor te bereiden. In de kleermakers zit ging ik op de grond zitten en maakte mijn rugzak open. Het eerste wat ik deed was mijn mes extra goed polijsten en zorgen dat hij zo scherp mogelijk was. Ik zag het bloed voor ik de snee voelde, waar ik in mijn duim had gesneden. Een rilling liep over mijn rug en alle haren op mijn armen gingen overeind staan. Dit was in ieder geval geen probleem, snijden door boter gaf nog meer weerstand. Vlug maakte ik het mes weer schoon en verbond mijn vingers voor ik een voor een mijn handschoenen over mijn handen liet glijden. Het was tijd. Robin zou eindelijk ontsnappen aan deze vervloekte wereld die eindelijk zou leren begrijpen dat ze werkelijk, zonder enige twijfel een op aarde geboren engel was.