The Angel Slayer (voltooid)

het vierde slachtoffer

Het begon gevaarlijk te worden om Bergje nog langer te achtervolgen. Iets in me zei dat als ik dit nog iets langer zou doen, dan zouden ze me oppakken nog voor ik mijn engel kon vereeuwigen.

De eerste dag dat ik haar had gezien voelde het alsof de tijd stil stond, daar liep ze mijn kleine zusje. Zes jaar, een knal roze rugzak op haar rug, haar hand in die van haar moeder geklemd, en met grote nieuwsgierige blauwe ogen keek ze naar de persoon in het dolfijnen kostuum voor het nieuwe zwembad. Ik wist dat het haar niet kon zijn, ze was immers al jaren geleden een gedeelte van mij geworden, maar hoe kon ik haar laten gaan? Ze was bijzonder en ondanks dat de naam die moeder riep toen ze zich los trok en naar de dolfijn toe rende niet die van mijn zusje was, kon ik alleen haar nog voor me zien. Misschien was dit wel het bewijs dat ik het goed had gedaan, dat ze naar de hemel is gegaan en nu weer terug is gestuurd net als alle andere engelen, maar als dat zo is mag ze niet verpest worden, ze moet zo blijven. Mijn hersenen begonnen rond te spinnen en voor het eerst had ik het gevoel dat als ik deze engel niet zou kunnen redden, al mijn werk voor niets zou zijn geweest.

Nu nog zag ik van alles in Bergje wat ik herkende, ze hield van zwemmen, tekenen en met poppen spelen, haar favoriete dier was een eenhoorn en de kleine zeemeermin was haar favoriete film. Natuurlijk waren er ook dingen die niet helemaal klopte, maar dat was te verwachten. Iedere dag weer was een verrassing en het gaf me een raar gevoel om weer helemaal opnieuw te zien hoe ze steeds groter werd.

Vandaag zou toch echt de dag zijn dat het zover was. Ik had dagen geleden alles al klaar gezet omdat ik niet zeker was wanneer ik de kans zou krijgen, maar toen ik haar ouders hoorde praten over date night wist ik genoeg. Vanavond zou ze bij haar oma blijven slapen, er was geen betere plek om te beginnen. Toen de oma haar slaappillen werkte pakte ik de reservesleutel die ze onder de mat had gelegd en maakte geruisloos de deur open. Bergje lag te slapen als een blok en zelfs toen ik haar optilde en mee naar buiten kwam werd ze niet wakker. Ik legde haar op de achterbank en reed rustig naar het verlaten zwembad. Zelfs toen ik stopte werd ze nog niet wakker en ik droeg haar mee naar binnen.

Een zwembad matje wat ik vorige week van het nieuwe zwembad had gestolen lag op de grond en daar legde ik haar voorzichtig op. Deze keer zou ik niet met haar gaan spelen, ik wilde haar vereeuwigen en haar ziel redden, maar het meisje dat me zo aan mijn zusje deed denken had het recht om zonder angst te sterven.

Ik pakte mijn mes en sneed met een haal haar keel door, zo diep en snel mogelijk zodat het sneller voorbij zou zijn en het duurde dan ook niet lang voor ze dood was.

Al mijn aandacht ging nu naar het opruimen en haar klaar maken, ik zou er voor zorgen dat al haar dromen waar werden.

Eenmaal klaar keek ik naar mijn kunstwerk, haar lange blonde haren had ik in een vlecht gewoven, ze zat in een zeemeermin staart en topje in het midden van het uitgedroogde zwembad. In plaats van haar in positie te houden met touwen zoals ik normaal zou hebben gedaan besloot ik om haar in positie te houden met buizen die ik voorzichtig met polyester sjaals aan haar vastbond, het zorgde er voor dat ze in positie zou blijven zitten, zonder dat het me het gevoel gaf dat ze opgehangen was. Om haar nek had ik een choker gedaan, zelf gemaakt van verschillende schelpen, zoals ik vroeger van mijn moeder had geleerd.

Het was jammer dat haar favoriete bloemen niet hetzelfde waren als die van mijn zusje, maar dit loste ik op door om haar heen viooltjes en madeliefjes rond te strooien. De viooltjes voor haar en de madeliefjes voor mijn zusje. Het was een prachtig beeld, maar iets miste er nog. Gelukkig dacht ik er nog net op tijd aan en ik haalde een grote eenhoorn knuffel uit mijn kofferbak, deze zetten ik tussen de bloemen neer.

'Hier is jou eigen paradijs engel, niemand die dit nog van je af kan pakken.' Met een volmaakt gevoel ging ik terug naar mijn auto en verliet de stad, eindelijk had ik mijn zusje toch de behandeling kunnen geven die ze had verdiend, zelfs al was het via Bergje.