The Angel Slayer (voltooid)

Hopeloosheid

Damian wreef gefrustreerd door zijn haren heen, waarna hij zijn hoofd in zijn handen legde. Het leek wel hopeloos. Het beetje informatie dat ze hadden zien te vinden had ze nog geen stap dichter bij het pakken van The Angel Slayer kunnen brengen. Om hem heen lagen bergen met papier, verspreid over het hele bureau en op elkaar gestapeld, de hele nacht had hij de documenten door gelezen. Hij had geprobeerd om iets te vinden in de kleinste detailles die ze konden hebben gemist in de laatste dagen.

De deur ging open en Flora kwam binnen lopen. Ze zag er moe uit en had donkere wallen onder haar ogen en het zag er uit alsof ze net had gehuild. Toen ze haar hoofd richting Damian draaide, kreeg ze een bezorgde blik op haar gezicht.

'Ben je hier de hele nacht geweest?' Damian zag er niet veel beter uit dan Flora, zijn haar zat alle kanten op en aan de vele lege koffie bekertjes hadden haar vraag al beantwoord voor ze hem had gesteld.

'Ja, er moet iets zijn wat ik heb gemist. Hij heeft vast wel ergens een fout gemaakt.' Flora liep naar hem toe en keek over zijn schouder wat hij aan het lezen was.

'Het is me een wonder,' ze stopte midden in haar zin en sloeg haar hand voor haar mond om een gaap te onderdrukken. 'Het is me een wonder dat je hier nog iets kunt vinden. Alles ligt door elkaar en over elkaar heen.' Schaapachtig glimlachte hij naar haar. Hij was altijd chaotisch geweest en het was hem al eerder opgevallen dat wanneer het te erg werd en hij even weg was geweest Flora alles voor hem had gesorteerd. Hij was van plan geweest het te hebben opgeruimd voor dat de rest weer aan kwam, maar was de tijd helemaal vergeten. Flora reikte even uit naar de papieren voor ze met een zucht haar arm langs haar zij liet vallen en naar haar bureau liep.

'Hoe ging het gesprek met Esmée's ouders?' Flora's glimlach viel van haar gezicht en ik kon een traan in haar ogen zien glinsteren.

'Het was echt verschrikkelijk. Toen ik aan kwam hadden ze zo veel hoop dat ik kwam vertellen dat we de klootzak die hun dochter had vermoord had gevonden. Ik kon hun hart zien breken wanneer het tot ze door drong dat dit niet het geval was. Weet je wat het ergste is...' Terwijl Flora aan het praten was waren Carl en Bernard binnen gekomen en waren er bij komen zitten, aandachtig luisterend naar wat ze te vertellen had. Praten met de vrienden en familie was iets waar Flora heel goed in was, maar niet iets wat iemand graag van haar over zou nemen. Het eiste een tol om te moeten zien hoe mensen kapot konden gaan wanneer hun leven zo op de kop werd gezet. De spanning was te voelen in de kamer, terwijl ze wachtte tot Flora verder zou gaan. Een ontsnapte traan liep over haar wang en ze veegde hem snel van haar gezicht.

'Esmée's kleine zusje Roos was een jaar voor de moord overleden. In ongeveer een jaar tijd zijn die arme mensen beide kinderen verloren. Het was de vader waar ik mee heb gepraat, de moeder was er ook, maar ze zei niets. Het enige wat ze deed was met haar handen over een fleece aaien en naar de foto's van haar dochters kijken.' Ze ademde diep in en keek Damian met vermoeide ogen aan. 'Ik weet dat het belangrijk is om met de rest van de mensen te gaan praten, maar is het goed als ik het even uitstel? Ik denk niet dat ik nog zoon gesprek aan kan in een korte tijd.'

'Maar natuurlijk.' Damian zijn antwoord kwam zo snel dat hij er niet over na had kunnen denken. Flora had in de laatste paar dagen gezinnen bezocht en gebeld in haar vrije tijd. Hij kon zien hoe het haar langzaam teveel werd en hij was blij dat ze er zelf naar vroeg.

Bernard stond op om verder te gaan kijken door de berg camera beelden die ze hadden verzameld in de hoop iets te vinden. Voor hij daar aan begon gaf hij Flora een vlugge knuffel. Ook Carl stond op en kneep zacht in Flora's hand voor hij verder ging de interviews regelen met de agenten die de zaken hadden geregeld voor dat hun team was begonnen. Alles wat ze nu hadden kunnen zeggen zou het niet beter hebben gemaakt. Het enige wat ze konden doen was haar laten weten dat ze niet alleen was. Langzamerhand werd de druk om The Angel Slayer te vinden en de beelden van arme vrouwen en meisjes die van hun leven waren berooft te veel. Als ze niet snel vooruitgang zouden maken, was het groot dat ze er stuk voor stuk aan onderdoor zouden gaan.

'We moeten verder,' zei Flora toen ze zichzelf weer bij elkaar had gepakt. Damian stond op en hing de volgende brief op net toen de telefoon ging.

Robin Smallenbroek,

Wat een vrouw,

Haar glimlach kan de wereld doen oplichten,
Geen levend wezen zou ze kwaad kunnen doen.

Het was een verassing om haar grootste geheim te ontdekken.
Een engel, verborgen voor de wereld,
Als ze niet gekozen was om gevonden te worden zou ze zo aan me voorbij zijn gegaan.

Kunnen jullie zien wat ik heb ontdekt in de laatste drie maanden.
Je kunt haar vinden in het vervallen theater.

The Angel Slayer.