The Angel Slayer (voltooid)

Het achtste slachtoffer. Deel 2

Nadat ik had gedaan alsof ik de dierentuin had verlaten sloop ik weer terug naar de vlindertuin. Toen alles werd afgesloten leek het even alsof ze me zouden betrappen, maar mijn geluk kon niet op vandaag. Hij was wat vergeten en draaide om nog voor hij mij had bereikt.

Tussen de planten lag Esmée. Ik had ducttape over haar mond geplakt en haar handen en voeten vastgebonden. Ik bleef staan en keek hoe ze zichzelf los probeerde te worstelen, haar kreten werden gesmoord en ze was bedekt met zand, afgebroken takjes en bladeren. Met een glimlach op mijn gezicht liep ik naar haar toe. Mijn tas lag niet ver bij haar vandaan, alles wat ik nodig had zat er in. Bij het idee dat ze had kunnen ontsnappen zou ze hem te pakken hebben gekregen begonnen mijn handen te trillen en de adrenaline in mijn aderen versnelde mijn hartslag. Het was overweldigend, spannend en geweldig tegelijk.

Haar ogen sperde open en haar hele lichaam versteef. Voor even leek de tijd stil te staan, ze staarde me onbeweeglijk aan. Ze knipperde en begon te gillen. Het geluid werd verzwakt door de tape op haar mond, niet dat iemand haar nu nog zou kunnen horen. Ze keek om zich heen als een rups begon ze voor me weg te kruipen zo ver mogelijk weg. Ik keek toe hoe ze langzaam beetje bij beetje vooruit kwam. Vanuit mijn ooghoeken hield ik haar in de gaten terwijl ik mijn rugzak pakte en er het mes voorzichtig uit haalde.
Ze draaide haar hoofd om en haar gezicht trok wit weg terwijl ik met de doek het lemmet van het mes poetste tot hij prachtig begon te glimmen. In haar poging sneller weg te komen viel ze en leek ze alleen maar meer moeite te hebben om weg te kruipen. Ik bond het mes in en liep naar haar toe.
Zonder moeite pakte ik de touwen om haar polsen vast en trok haar over de grond terug naar het punt waar we eerder die dag samen hadden gestaan. Ze draaide en wrong, haar voeten optillend en neer halend in een poging zichzelf ergens aan vast te grijpen en haar lot te voorkomen.
Ik liet haar los en hoorde een kreun van pijn. Haar schouder was achter uit de kom gegaan en popte weer terug op zijn plaats. Mijn hand schoot omhoog naar mijn eigen schouder. Dat moest ontzettend pijnlijk zijn geweest. Tranen sprongen in haar ogen en begonnen over haar wangen te lopen. Haar bewegingen werden minder, maar ondanks de pijn gaf ze her niet op. Ik pakte een van de zeilen die ze nog niet hadden opgeruimd en verspreidde het over de grond. Hoe meer ik er over na dacht hoe meer het voelde als een teken van god dat ik goed werk verrichtte in het redden van zijn engelen. Ik pakte de touwen bij haar voeten en trok haar naar me toe.
'Niet doen Esmée. Je maakt het jezelf zo veel moeilijker. Ik beloof je dat het over is voor je het weet. Als je eenmaal ziet dat ik je ziel heb gered en je blij dat ik je een deel van mij heb gemaakt. Vereeuwigd met al die andere prachtige engelen.' Mijn woorden leken haar niet gerust te stellen. In plaats van blijven zitten werden haar pogingen om bij me weg te schuiven, maar ik liet de touwen niet los.
'Ik had je nog wel weken, maanden zelfs kunnen volgen engel. Het is dat alles zo perfect op zijn plaats viel. Het is niet dat je veel gevaar liep om verpest te worden, maar ik heb gezien hoe snel het mis kan gaan. Helemaal als ik even niet op zou letten. Dit is toch echt het beste voor je.' Ze bleef spartelen en schreeuwen en met een zucht liet ik de touwen los om het mes te pakken. Met het mes in mijn hand liep ik om haar heen, dwong haar om te gaan zitten met haar rug naar mij toe en nam plaats achter haar. Met een arm om haar schouders hield ik haar stil en bracht mijn hoofd langs haar oor.
'Ik zorg dat je beeldschoon zult zijn.' Met een vloeiende haal sneed ik door haar keel en voelde hoe ze slap werd in mijn armen. Hoe vaak ik dit ook deed het bleef een opwindend gevoel om het leven uit mijn engelen te zien voelen.
~
Ik verbrandde de laatste spullen en liep terug naar de vlindertuin om naar mijn kunstwerk te kijken. Esmées prachtige blauwe haar omlijstte haar gezicht en was dezelfde kleur als de strapless jurk die ik haar aan had gedaan. Hij was zo lang dat de onderkant over de grond sleepte en je de glinsterende ballerina's niet kon zien. Ze was vastgebonden aan een van de bomen die vlak achter de windroosjes stond. Tussen haar rug en de boom had ik twee lila vleugels vastgezet en ze zag er uit als een prachtige vlinder tussen haar favoriete bloemen. Dit was mijn beste kunstwerk tot nu toe.
Met een volmaakt gevoel sloop ik uit de dierentuin opweg om mijn nieuwe engel te zoeken.