The Angel Slayer (voltooid)

Een gebroken hart

Damian deed zijn best om de tranen in zijn ogen te verbergen, maar iedereen in de kamer kon zien, dat de wonden die over de jaren waren beginnen te genezen weer helemaal open waren gereten. Flora keek naar de crimescene foto op het bord. Hailee was een mooie vrouw geweest. The Angel Slayer had haar haren opgestoken in een strakke knot waar een paar bruine haren los waren getrokken om haar gezicht te omlijsten, ze had een jaren vijftig zusters uniform aan en zat met haar benen over elkaar gekruist op een stoel voor een ziekenhuisbed, in haar handen had een pot met orchideeën geklemd en om haar hals zat een wijde bloed rode choker, haar hoofd werd overeind gehouden door een touw dat om haar knot zat vastgebonden aan een haak in het plafond. Haar bruine ogen waren dof en hadden een wit vlies over zich heen. Het was duidelijk dat hij bewust haar ogen open had gemaakt, zodat de dode ogen je recht aankeken als je binnen kwam lopen. Over de vensterbanken stonden orchideeën in verschillende kleuren die van wit naar roze naar paars gingen en eindigde met een rode kleur. Haar verlovingsring die voorheen om haar vinger had gezeten was nergens te bekennen.

Damian kon zich nog herinneren hoe hij binnen was komen lopen en uit wanhoop, pijn en verdriet op zijn knieën was gevallen. Tijdens het onderzoek hadden ze haar ring gevonden in een zilveren kop vol met haar bloed en hoe veel hij ook smeekte, hij kon de ring pas terugkrijgen als ze de dader hadden gepakt. Die zelfde ring hing nu in een bewijs zakje aan het bord. Hij reikte zijn hand uit en pakte hem tussen zijn vingers zonder hem het zakje uit te pakken. Een snik ontsnapte uit zijn keel. De verslagen blik, de pijn in zijn ogen en het verdriet op zijn gezicht raakte Flora als een moker. Dit was niet het moment om bezig te zijn met haar gevoelens of werkvloer etiketten.

Damian zakte in elkaar in zijn stoel en begon te huilen in zijn handen, het was te veel. Hij dacht dat hij het wel aan kon om dit alles weer te zien, maar dat was niet het geval. Ook deze keer was het alsof iemand zijn hart uit zijn borstkas had getrokken en een leegte achterliet die nooit meer gevuld zou kunnen worden. Flora sloeg haar armen om hem heen en hij sloeg die van hem om haar middel, ze hield zijn hoofd tegen haar buik en streelde met haar vingers door zijn haren heen.

'Het is oké Damian. Ik zorg er wel voor dat niemand je ziet.' De blik die ze aan Carl en Bernard liet zien sprak boekdelen. Ze maakte zo min mogelijk geluid terwijl ze de kamer uit slopen met de spullen die ze mee konden nemen, zodat ze verder konden werken zonder hen te storen.

'Ik mis haar zo.' Damian zijn stem brak en de spieren in zijn armen trokken samen, waardoor hij Flora dichter naar zich toe trok. Zo bleven ze voor een tijd samen staan, Flora beschermde hem in haar armen, met een hand door zijn haar strelend en met de andere hand wreef ze cirkels over zijn rug. Ze kon nu niet meer voor hem doen dan er voor hem zijn, morgen zou ze zich wel weer aan haar eigen regels houden, vandaag had Damian haar nodig en zou ze alles in haar macht doen om er voor te zorgen dat hij zich iets beter zou voelen.

Later die dag, toen Damian zichzelf weer bij elkaar had zien te pakken zaten ze met zijn allen om een tafel heen. Bernard had een grotere kamer zien te regelen en er stonden nu 12 borden in de kamer, waarvan 3 waren gevuld. Midden op de tafel lagen verschillende papieren en bewijsstukken.

'Wat weten we tot nu toe?' vroeg Flora. Damian keek haar dankbaar aan, hij wist dat als hij nu iets zou zeggen hij waarschijnlijk weer in elkaar zou zakken, maar de zaak moest doorgaan voor er een volgend slachtoffer zou vallen.

'De slachtoffers zijn allemaal vrouwen en ze worden altijd gevonden in een verlaten gebouw,' zei Bernard.

'En hij had hier nog geen heel erg vast MO. Ik denk dat hij het nog aan het uitzoeken was,' zei Carl. Verbaasd keek Damian zijn kant op.

'Wat bedoel je Carl?'

'Nou het eerste slachtoffer had een wond op haar hoofd, het tweede slachtoffer had een redelijk hoge dosis ketamine in haar bloed en het derde slachtoffer,' hij nam een pauze en keek Damian aan.

'Het derde slachtoffer had een gebroken neus alsof haar luchtwegen waren geblokkeerd tot ze haar bewustzijn verloor.' Dit was nieuwe informatie. Er was nooit echt op gelet hoe hij ze daar kreeg, het was duidelijk dat ze werden ontvoerd en daar was het bij gelaten.

'Er is ook dna gevonden onder de vingernagels van Hailee. Ze konden hem niet in de bestanden vinden, maar het is wel vastgesteld dat het een man is, maar we hebben gevraagd voor een nieuwe test, aangezien de apparatuur nu een stuk beter is dan een paar jaar geleden,' zei Bernard. Bij het horen van Hailee's naam liep het water weer in Damian zijn ogen, maar hij kon ze tegenhouden voor ze weer begonnen met vallen.

'Dan hebben we een begin. Wat over het interview met de oudere man? Ik weet dat je al het bewijs en onderzoek van de agent hebt meegekregen, maar je hebt nog niets verteld over het interview.' Carl haalde zijn hand door zijn haar en deed er alles aan om Damian niet aan te hoeven kijken.

'Hij neemt het zichzelf erg kwalijk dat hij Kat niet heeft gered. Zijn vrouw was er ook en blijkbaar is hij er van overtuigd dat als hij de deur van de auto niet voor The Angel Slater had opgehouden, dat er nu niet zo veel slachtoffers waren geweest. Hij herinnerde het zich zelfs nog zo goed, dat de beschrijving die hij toen had gegeven, nu nog precies hetzelfde was. Arme man.' Damian, Flora en Bernard waren allemaal geschrokken dat de man zichzelf de schuld gaf van de moorden die The Angel Slayer had gepleegd.

'We gaan morgen wel verder,' zei Flora. Damian zag er uit alsof hij elk moment dood neer kon vallen en het was duidelijk dat iedereen uitgeput was.

Damian had geen zin om tegen haar in te gaan, hij was gebroken en wilde niets liever dan zichzelf oprollen en zichzelf laten meevoeren in zijn verdriet.