The Angel Slayer (voltooid)

Het achtste slachtoffer. Deel 1

Daar stond ze dan, mijn engel. Ze was zich klaar aan het maken om naar her werk te gaan, niet wetende dat dit haar laatste werkdag zou gaan zijn. Vanaf het park kon je in haar slaapkamer raam kijken en ik hield haar in de gaten terwijl ik deed alsof ik muziek aan het luisteren was en naar de bomen staarde. Ze had haar uniform al aan en was haar blauwe haren in een staart aan het binden. In de maanden dat ik haar aan het volgen was had ze de haarkleur al drie keer veranderd, deze kleur stond haar toch echt het beste. Haar mooie blauwe ogen leken er feller door en het nieuwe kapsel leek ze net een elf. Het paste perfect bij haar.

Dat er een nieuwe vlindertuin werd gebouwd in de dierentuin waar ze werkte was een teken van het lot. Vandaag zou de laatste dag voor ze de vlinders er in zouden zetten zijn. De laatste planten werden geplant en ik had Esmée tegen haar vrienden horen zeggen dat ze na het werk zou gaan kijken hoe het er uit zag. Er was gepland om ook windroosjes te planten en dat maakte het voor mij alleen maar beter. Dat waren haar favoriete bloemen, ze maakte de perfecte plaats voor mijn engel klaar en diende het op een zilveren dienblad aan.

Esmée kwam naar buiten lopen met een grote glimlach op haar gezicht. Net als elke ochtend gooide ze een hondenkoekje naar de herder van de buren, hielp de oudere vrouw, die een paar huizen verder woonde, naar de bushalte toe en liep naar de dierentuin. Ze deed waar ze van hield en dat was dan ook te merken aan de manier dat ze bijna huppelde. Ik kon haast niet geloven dat ze zo veel energie had. Ze werkte vijf tot zes dagen in de week, deed vrijwilligerswerk voor de dieren ambulance in haar vrije tijd en spaarde zo veel mogelijk op om te kunnen studeren voor dierenarts. Dat ze te druk was voor relaties of bezigheden die haar engel zijn in gevaar konden brengen stelde me gerust, maar als ik even niet op zou letten kon het al te laat zijn. Ik had gezien hoe snel het mis kon gaan en dat zou niet gebeuren als ze voor mij waren gekozen.

We kwamen aan bij de dierentuin en ik zag haar naar binnen gaan. Ik had een uniform voor mezelf geregeld en liep achter haar aan naar binnen. Het was niet makkelijk geweest, maar voor vandaag was ik een werknemer en zij zou mijn partner zijn voor vandaag.

We hadden de hele dag samen doorgebracht, ze leerde me alles en had niet door wat er mis was. Ze had me alles verteld over haar liefde voor dieren en zelfs haar plan om te gaan kijken in de nieuwe vlindertuin. Toen ze me uitnodigde om mee te gaan kijken nam ik dat met plezier aan, het kon niet beter. Samen liepen we naar de vlindertuin, ik had mijn rugzak met de voorbereidingen op mijn rug en voelde een rilling over mijn rug gaan toen ze vluchtig om zich heen keek en me mee trok door de grote deuren heen. Ze pakte mijn hand en rende naar het midden van de zaal waar niemand kon zien dat we hier binnen waren en lachend buitenadem liet ze me weer los en legde haar hand in haar nek. De haren op mijn armen gingen overeind staan, mijn handen werden klam en mijn hart sloeg een slag over. Over een paar uur zou mijn mes door haar mooie nek gaan en zou ze haar laatste momenten kunnen beleven in deze prachtige omgeving.

Het was warm en klam in de tuin, overal waren bomen bloemen en zelfs een klein kabbelend riviertje wat overal doorheen liep van de ingang tot de uitgang. Ik kon me nu al voorstellen hoe prachtig ze zou zijn tussen al deze schoonheid.

'Is het niet geweldig,' zei ze terwijl ze verwonderd rond keek.

'Het lijkt wel een paradijs.' Ze draaide naar me om en haar glimlach straalde. Ze boog over de wilgenroosjes en even leek het alsof ze er een wilde plukken. Zonder ze aan te raken ging ze weer recht staan en een traan liep over haar wang.

'Is er iets?' Haar reactie verbaasde me, waarom zou iemand gaan huilen bij het zien van hun favoriete bloemen? Had ik me vergist.

'Nee hoor. Ze doen me denken aan iemand van vroeger.' Ze glimlachte waterig naar me.

'Dan zul je ze wel niet graag zien.'

'Het zijn mijn favoriete bloemen,' ze veegde de traan van haar wang met haar wijsvinger en ze staarde langs me af met een dromerige glimlach op haar gezicht alsof ze een herinnering herleefde. Ik had me niet vergist. Ze draaide terug naar de bloemen en langzaam liep ik op haar af. Het was tijd. Ik sloeg op een zenuw tussen haar nek en schouder en ze viel neer. Verbaasd keek ik naar haar lichaam. Het had echt gewerkt.