The Angel Slayer (voltooid)

Het eerste slachtoffer. Deel 2

    Ik had Anne's armen aan haar bovenlichaam vast gebonden, ook haar bovenbenen en enkels zaten tegen elkaar gebonden en ik zette haar in een van de rottende kerk bankjes. Zodra ik haar los liet zakte haar lichaam naar voren en vouwden ze dubbel over haar eigen benen. Het kostte me moeite om een vloek te onderdrukken. Anne was zo slap als een pop en als ik haar ademhaling niet zou zien, had ik waarschijnlijk gedacht dat ze niet meer leefde.
    Ik schopte tegen een van de andere bankjes aan en een stuk hout brak af, deze schoof ik tussen de touwen achter haar rug, zodat ze werd gedwongen om recht te zitten, haar hoofd hing alsnog naar beneden, maar het was beter dan hiervoor.
    Ik pakte mijn mes uit mijn rugzak, er zat een prachtige zijde doek omheen, die gemaakt was van mijn moeders favoriete jurk. Waarom ik had besloten om hier het mes in te vouwen wist ik niet zeker, maar het voelde goed. Ik haalde het mes uit de doek en legde hem klaar op het altaar.
    Een betere plek kon er bijna niet zijn voor het vereeuwigen van mijn engel.
    Onder in de rugzak zat een blauwe fluwelen kap, ik had hem speciaal laten maken van dezelfde stof als de teddybeer die ik haar had gegeven, hij zou ook prachtig passen bij de pose waar ik haar in wilde zetten.
    Een donderslag klonk boven mijn hoofd en een grijns was moeilijk te onderdrukken. Het moest wel een teken van God zijn geweest, dat de storm nu al het bewijs weg spoelde.

    Toen ik eindelijk alles uit de rugzak had gehaald pakte ik de fles wijwater die ik eerder vandaag had gekocht, met een hand draaide ik langzaam de dop er vanaf en ging voor Anne staan, het was nu toch echt tijd om wakker te worden.
    'Wakker worden Anne, het is tijd om vereeuwigd te worden,' zei ik. Anne reageerde niet, er waren genoeg dingen die ik uit had kunnen proberen, maar nu alles toch al niet ging zoals de bedoeling was, goot ik de helft van het water over haar hoofd heen.
    Anne's spieren trokken samen en haar hoofd schoot omhoog, ze ademde diep in en begon meteen te kuchen door de druk op haar longen. Ze keek met grote angstige ogen op en keek me recht aan.
    'Laat me gaan!' Ze trok haar arm zo hard als ze kon omhoog en een rode streep verscheen waar het touw had gezeten. Het had niet helemaal losgelaten, maar bij de verandering van de positie fronste ik mijn wenkbrauwen.
    'Dat is niet de bedoeling.' Ik pakte het extra touw dat ik bij had en bond het extra strak om haar heen, deze keer verbond ik het touw met haar nek, als ze nu tegen ging werken werd de druk om haar keel erger en al snel gaf ze op.
    'Alsjeblieft, doe dit niet.' Ik knielde voor haar neer, waardoor ik naar boven moest kijken om haar gezicht te kunnen zien en legde mijn handen op haar knieën.
    'Oh Anne. Dit duurt niet lang, maar ik kan het niet toestaan dat Bram...' ik spuugde zijn naam uit in afgunst, 'je onschuld bezoedeld. Je bent een engel, van de hemel naar de aarde gekomen. Als ik je nu niet bescherm, vereeuwig zul je niet meer terug naar de hemel kunnen gaan.' Haar gezicht vertrok in horror.
    'Ben jij helemaal gek geworden!' Ik liet haar hand los en pakte het mes, vouwde de doek er van af en stopte deze in mijn achterzak. Met de punt van het mes begon ik de kleren van haar af te snijden.
    'Het doet me pijn om te zien dat ik bijna te laat was Anne, maar we verbrande deze hoeren kleding en dan komt alles weer goed.' De kleding was bedoeld om hem te verleiden, dat was duidelijk. Anne had ze van haar beste vriendin gekregen. Mijn maag draaide om, hoe kunnen haar vrienden zo iets doen, willen ze haar vernietigen? Een gevoel van opluchting kwam over me heen toen ik haar witte en bescheiden ondergoed zag. Ik tilde haar kin op en keek haar met een grote glimlach aan.
    'Het is nog niet te laat, ik ben zo trots op je.' Tranen liepen over haar wangen en de wereld leek voor me open te gaan, iemand zo mooi en puur als haar werd alleen maar knapper met de tranen en doodsangst in haar ogen. Het gaf me een beter gevoel dan ik me ooit voor had kunnen stellen. Mijn hand trilde, ik wilde niets liever dan zien hoe haar lichaam langzaam leeg bloedde en koud zou worden, het laatste wat ik wilde zien was haar prachtige gezicht bedekt met tranen, angst en paniek. In een snelle beweging haalde ik het mes onder het touw door, door haar keel, het bloed spoot er uit over mij heen, voor het langzaam over haar heen begon te lopen en vol verwondering keek ik hoe het leven haar langzaam verliet.

    Het was bijna ochtend tegen de tijd dat ik klaar was met opruimen. Anne had ik geknield voor het jezus kruis gezet, in een lange lichtblauwe jurk die haar hele lichaam bedekte en de donkerblauwe kap mantel, haar schoenen lagen samen met haar kleren, mijn kleren en mijn jas, verbrand tot een hoopje as op het kerkhof. Om haar heen lagen 2 dozijn roze rozen, omdat ze daar zo van hield en in haar handen had ze een witte roos geklemd, dit beeld moest met de rest van de wereld gedeeld worden, mijn engel was gered van de gevaren van deze wereld en was een gedeelte van mij geworden.
    Dit was mijn roeping, ik moet de meest mooie en perfecte meisjes vinden en ze beschermen, redden en in mij vereeuwigen.