The Angel Slayer (voltooid)

Het tweede slachtoffer. Deel 2

Hoe langer het duurde hoe zenuwachtiger ik werd, we hadden hier nu al een half uur gezeten en het had nog steeds geen effect gehad.

'Het was heel gezellig Eric, maar ik moet nu echt gaan.' Kathrine stond op, ik sprong meteen overeind, haar neer slaan overdag in een drukke stad is niet ideaal, maar had ik een andere keus?

'Ik loop wel mee, ik moet toch die kant uit,' zei ik. Nu was ik blij dat ik mijn auto in de buurt van haar fiets had gezet, dit is mijn laatste kans, als het niet werkt voor we zover zijn, zal ik snel iets anders moeten bedenken, voor mijn engel niet meer gered kan worden.

'Is goed.'

Onderweg naar haar fiets begon ze een beetje te wankelen en klampte zich vast aan mijn arm.

'Het spijt me, ik... ik voel me niet zo goed.' Ze liet me los en zakte meteen door haar knieen heen. Ik ving haar op en hield mijn hand tegen haar voorhoofd. Mensen om ons heen begonnen te kijken en ik draaide mijn lichaam zodat Kathrine slecht te zien was.

'Ben je oke Kat? Wat kan ik doen om het beter te maken? Shit, we moeten naar een dokter.' Haar ogen waren dicht gevallen en haar spieren waren slap, met moeite onderdrukte ik een glimlach en tilde haar op. Het was belangrijk dat ik in mijn rol bleef.

'Kan ik helpen?' vroeg een oudere man. Ik schudde mijn hoofd en wreef Kathrine's haren uit haar gezicht.

'Nee mijn auto is dichtbij, ik denk dat ik haar naar het ziekenhuis breng,' zei ik met gespeelde zorgen in mijn stem. De man liep alsnog met me mee en maakte de deur van de auto voor me open. Wel shit, nu ga ik weer van auto moeten wisselen, niet te vergeten mijn uiterlijk veranderen.

Ik zetten haar in de bijrijders stoel en maakte de riem vast, voor ik gedag zei tegen de oude man en aan reed naar het verlaten kasteel.

Ik had mijn spullen al klaargelegd en Kathrine stond overeind door de touwen die ik om haar polsen, enkels, middel en schouders had gebonden. De touwen liepen van haar naar de grote kroonluchter. Ik trok aan het mechanisme aan de muur waardoor de kroonluchter iets meer omhoog werd getrokken en haar tenen verlieten de grond waardoor ze net boven de grond hing, de beweging liet het lijken alsof ze aan het dansen was en ik kon het niet laten om haar handen in de mijne te nemen. We walste kleine rondjes onder de kroonluchter toen haar ogen langzaam open gingen. Haar ogen waren groot van angst, maar ze probeerde niet weg te trekken. Verbaasd liet ik haar hand en middel los om haar kin in mijn handen te nemen.

'Je ziet er angstig uit, maar je schreeuwt niet... wat is er mis?' Ik verwoordde mijn gedachten hard op en kon een kleine beweging in haar vingers en lippen zien maar ze reageerde niet meer.

Ik had ergens een fout gemaakt, het was niet de bedoeling dat ze nu niets meer kon, was ze bang voor de situatie of waren het de drugs? Ik ging voor haar op de grond zitten en bleef naar haar kijken, wat moest ik nu doen.

Twee uur later begon ze iets meer controle te krijgen, niet veel maar ze kon haar mond weer bewegen. Er kwamen geen verstaanbare woorden uit, maar het was duidelijk dat ze hallucineerde. Woedend liep ik naar het mechanisme aan de muur en liet de kroonluchter een halve meter naar beneden vallen, Kathrine viel met een klap op de grond, maar dat interesseerde me nu niet. Ik pakte mijn mes en sneed een voor een de touwen los. Ze bleef liggen op de grond, keek met grote ogen de kamer rond en kon niets. Ik draaide haar om en legde haar op haar rug, hurkte neer over haar buik en legde het mes tegen haar wang aan.

'Het had niet zo moeten gaan Kat, echt niet. Ik had zoveel leuke plannen voor ons gemaakt. Jij zou huilen, schreeuwen, smeken voor je leven en steeds mooier worden en dan zou ik je uitleggen dat je een engel bent en hoe ik je alleen maar wil beschermen en nu ga vereeuwigen. Als ik had geweten dat de drugs deze uitwerking zouden hebben had ik iets anders bedacht, maar je bent ook zo voorzichtig en ik had geen tijd om nog een ander plan te bedenken. Over een paar uur word het licht en dan moet ik toch echt alles opgeruimd hebben en weg zijn, dus het spijt me maar het moet zo maar.' Teleurgesteld sneed ik haar keel door, genieten van haar leeg bloedende lichaam zat er ook niet in, er was niets aan zo. Ja natuurlijk was ik blij dat ik een engel had gered, het gevoel was alleen minder... overweldigend.

Gemotiveerd door het teleurstellende einde van Kathrine haar leven besteed ik extra tijd aan het poseren en schoonmaken.

Ze zat in het midden van de troon kamer op de troon van de koningin. Ik had de tiara op haar hoofd gezet en haar lichaam in een victoriaanse jurk gebonden. Haar haren had ik opgestoken, een choker om de snee in haar hals en een witte roos lag op haar schoot. Een voor een was ik bezig met een pad maken van verschillende kleuren waterlelies, eenmaal klaar was het net een scene uit een sprookje. In een van de kamers ondergrond verbrandde ik alle spullen en verliet het terrein. Ik had mijn werk weer gedaan, het was tijd om een andere engel te vinden.