The Angel Slayer (voltooid)

het zesde slachtoffer. Deel 2

Het geluid van een sleutel die in het sleutelgat werd gedraaid gaf het teken dat het zover was. Ik verschool me in de hoek van de pikdonkere kamer en wachtte af. Ik hoorde hoe ze haar spullen in de gang op de grond liet vallen gevolgd bij een diepe zucht. Haar knokkels en rug kraakte terwijl ze zichzelf uit rekte, net als ze iedere dag deed wanneer ze thuis kwam, het was een slechte gewoonte, maar als alles volgens plan verliep zou ze nooit last krijgen van de gevolgen. Haar schaduw verscheen in de kamer en de lichtknop maakte een klikkend geluid, maar het bleef duister.

Klik, klik, klik. Ze drukte nog een paar keer tot ze met een schreeuw van frustratie op gaf.

'Dit ga je niet menen!' Ze schuifelde voorzichtig naar de kleine keuken en zorgde er voor dat ze niets raakte of kapot zou maken. Toen ze terug kwam lopen werd haar gezicht verlicht door de kaars in haar handen en het zag eruit alsof ze licht gaf. Ik had niet door dat ik een stap achteruit had gezet voor ik met mijn rug tegen de gordijnen aankwam waardoor ze begonnen te bewegen. De schrik en angst was voor een paar seconden op Gwendolyn haar gezicht te lezen tot ze zichzelf weer bij elkaar raapte en zo dapper mogelijk mijn kant uit keek.

'Is daar iemand?' Een glimlach kroop op mijn gezicht en ik kon nog maar net een lach onderdrukken. De absurditeit van een inbreker die "ja" terug zou antwoorden overviel me zo snel dat het helemaal niet meer als een slecht idee klonk om het te vragen. Stap voor stap kwam Gwendolyn dichterbij en het zou niet lang meer duren voor mijn silhouet duidelijk zou worden door het licht van de kaars. De touwen die ik om mijn handen had gedraaid voor extra grip begonnen te snijden, door alle adrenaline in mijn aderen had ik de druk verhoogd, ik moest mezelf zien rustig te krijgen ik kan me pas laten gaan wanneer ik haar heb. Geen seconde eerder.

Gewendolyn ademde diep in van de schrik, dat was mijn teken. Ze liet de kaars uit haar handen vallen, waardoor het enige licht in de kamer verdween, ze draaide om en gleed bijna uit over de vloeibare was die nu over de grond verspreid was en ze moest zich aan een stoel vasthouden om niet onderuit te gaan. Ze had nooit van me weg zien te komen, maar die ene fout was genoeg om de achtervolging direct te beëindigen. Ik haalde mijn armen over haar hoofd en trok het touw strak tegen haar keel. Gewendolyn greep met beide handen naar het touw om te zorgen dat ze lucht kon krijgen, in de zelfde beweging haalde ze haar voet omhoog en trapte op mijn tenen. Mijn grip verzwakte, maar niet lang genoeg voor haar om te ontsnappen. Ik trok het touw strakker en hield mijn hoofd langs haar oor.

'Doe dat nog een keer en ik breng straks een bezoekje aan je broertjes en dat kleine zusje wat zoveel op je lijkt,' siste ik in haar oor. Meteen trokken alles spieren in Gwendolyns lichaam tot spanning en ze stopte met tegenstribbelen. Ik zou hen nooit iets hebben gedaan, maar dat wist gwendolyn niet.

Ondanks haar overgave bleef ik haar in de gaten houden terwijl ik haar meenam naar de lege kamer hier langs. Ik forceerde haar om op de grond te gaan zitten en knielde voor haar neer.

'Blijven zitten.' Ze knikte, haar betraande ogen keken me angstig aan en ik glimlachte. Rustig draaide ik om en pakte touwen uit de hoek van de kamer, achter me kon ik Gwendolyn's trillende stem horen in een gebed. Ze had haar ogen dicht toen ik weer voor haar stond, ik liet het touw met een klap op de grond vallen en ging voor haar zitten. Geschrokken sperde haar ogen open en ze schoof achteruit. Ik trok een wenkbrauw op en ze ging meteen weer terug zitten. Het gevecht dat ze nu moest hebben tussen haar instinct om zichzelf of haar familie te redden verhoogde haar paniek.

'Denk je dat ik het touw nodig ga hebben?' Voor even maakte ik me zorgen dat ze een whiplash zou krijgen door de snelheid waarmee ze haar hoofd begon te schudden.

'Oké maar dan moet je me kunnen beloven dat je zo blijft zitten.' Het machtsgevoel dat deze situatie me gaf was geweldig en het liefst zou ik het zo lang mogelijk uit rekken, maar ik wist ook dat als ik voor morgenvroeg klaar wilde zijn, ik het niet meer al te lang kon laten duren.

Met een even stem begon ik haar te vertellen waarom ik haar had gekozen, de dagen dat ik haar had gevolgd, wat ik haar had zien doen en zelfs de avonden dat ik s nachts langs haar bed had gestaan en mezelf moest tegenhouden haar niet meteen te vereeuwigen. Bij ieder woord wat ik zei werd ze banger en banger, alle kleur trok uit haar gezicht en tegen de tijd dat ik klaar was met mijn verhaal was ze zo ver bij me vandaan gaan zitten dat ze met haar rug vast zat tegen de muur. Ik liep naar haar toe en pakte mijn mes, die al op de vensterbank lag op en hurkte voor haar neer.

'Dat is niet blijven zitten Gwendolyn.' Voor ze kon reageren haalde ik het mes door haar keel en bleef kijken hoe ze langzaam leeg bloedde.

Ik keek met een glimlach naar mijn meesterwerk. Ik had Gwendolyn verkleed in het zelfde soort kleren als Marry Poppins, haar haar zat in een strakke knot en ze zat in een grote schommel stoel met breinaalden en een half gehaakte sjaal in haar handen, om haar heen stonden verschillende poppen, 4 jongetjes van verschillende groottes en 1 meisje. Ze zaten te spelen tussen de kersenbloesem die ik rond had verspreid, het was jammer dat ik plastic bloemen had moeten gebruiken in plaats van echten, maar ze waren hier gewoon niet te verkrijgen. Ik was een beetje doorgeslagen met de voorbereiding, maar nu het resultaat voor mijn ogen stond had ik er geen spijt van, sterker nog de voorbereiding had me opgewonden, het moment zelf was alleen maar beter geweest door de anticipatie. Hopelijk kon de volgende engel me hetzelfde gevoel geven.