The Angel Slayer (voltooid)

Het zevende slachtoffer deel 1

Sienna zat op het station op de trein te wachten, ze had een capuchon op en haar pony voor haar gezicht gekamd. Ik begreep waarom ze dat had gedaan, maar dat het nodig was zat me niet lekker. Alle vrouwen waren als engelen geboren, maar de meeste verloren dit wanneer ze op aarde kwamen en de rest verloor het langzaam in hun tijd, soms door zichzelf soms door anderen. Hoe Sienna aan het grote litteken kwam dat op haar gezicht zat en doorliep over haar nek wist ik niet, maar het leek wel alsof iemand engel uit haar had proberen te forceren.

Ondanks de mensen die walgend naar haar keken, haar behandelde alsof ze afstotelijk was of juist deden alsof ze haar niet zagen, ze bleef vriendelijk.

Er was maar één keer geweest dat ik haar had weg zien lopen van iemand die haar hulp nodig had. Midden op de weg lag een vrouw met haar enkel tussen de spaken van haar fiets. Sienna was direct naar haar toegelopen en hurkte neer om te helpen, maar zodra de vrouw haar zag vertrok haar gezicht. Ze begon Sienna uit te schelden en uit het niets begon ze haar de schuld te geven van wat haar was overkomen. Van wat ze zei kon ik er uit halen dat ze elkaar al jaren kende en dat de ze er van overtuigd was dat al het slechte wat haar overkwam Sienna's schuld was.

Na een kwartier luisteren naar het getier van de vrouw liepen er tranen over Sienna's wangen en ze liep weg, zonder op haar te reageren en zelfs toen belde ze een ambulance en gaf de locatie door. Dat zou ik nooit hebben gedaan.

Toen Sienna uit het zicht was verdwenen liep ik richting de vrouw die moord en brand aan het schreeuwen was. Bloed kookte in mijn aderen, ik was woedend, ze had niet alleen mijn engel aan het huilen gemaakt, maar haar ook zo veel pijn gedaan dat ze iemand die hulp nodig had achter had gelaten op een manier dat ze anders nooit zou doen. Vlekken begonnen te dansen voor mijn ogen en alles werd zwart.

Toen ik weer bij zinnen kwam, was de ambulance bijna daar en lag de vrouw bewusteloos op de grond met haar hoofd in een plas met bloed. Ik sloeg op de vlucht en voelde me voor het eerst in lange tijd schuldig over iets wat ik had gedaan en dat was niet omdat ik de vrouw in elkaar had geslagen, maar omdat later bleek dat toen de vrouw wakker werd het laatste wat ze zich kon herinneren was Sienna die op haar af kwam gelopen.

Iedereen in het dorp praatte over wat er was gebeurt en Sienna was verdacht als de dader, maar er was geen bewijs. Niet dat het uit maakte, zelfs de mensen die vroeger redelijk vriendelijk waren tegen haar begonnen hun afstand te houden en op een enkele vriendin en wat familie na wilde niemand haar in de buurt hebben.

Het begon een spoedgeval te worden om een goede plaats voor haar te vinden. Sienna ging steeds harder achteruit en ik was gedwongen om toe te kijken hoe ze naar beneden spiraalde in een depressie.

De trein arriveerde en ik zag hoe ze zo veel mogelijk afstand tussen haar en de andere mensen bewaarde voor ze in stapte, vandaag zou ik er voor zorgen dat ze vrij zou zijn, het was me eindelijk gelukt een verlaten plaats te vinden, nu alleen nog de kans krijgen om haar daar mee naartoe te krijgen.

Waar ik niet op voorbereid was, dat alle bloemen die ik had besteld allemaal opnieuw besteld moesten worden omdat ze een interview had met de politie over het voorval en nu was ik verplicht om mijn plannen minstens een paar dagen te verzetten. Mijn arme voorbereiding die nu voor niets klaar stond, wachtend tot ik met Sienna daar zou komen. Elke nacht bereidde ik iets meer voor tijdens het wachten tot alles wat gekalmeerd was. Wachten tot het perfecte moment dat ik haar mee kon nemen naar de boot en haar een deel van mij te maken.

Eindelijk was de dag daar, de zon was net onder gegaan toen ik mijn auto op de parkeerplaats achter de huizen zette, waar haar poort direct aan sloot. Ik liep door de gangetjes heen naar de andere kant van de huizen en liep op mijn gemak naar haar voordeur toe. De lantaarnpalen schenen een donkergeel licht in de duistere nacht, gordijnen waren dicht getrokken en enkel streepjes licht kwamen voort uit de huizen langs de weg, inclusief het huis van Sienna. Hoe dichter bij haar huis ik kwam, hoe meer ik deed alsof ik mank liep en stampte met mijn andere voet iets harder dan nodig was. Doordat ze altijd haar raam altijd open had staan moest ze me gehoord hebben want de gordijnen bewogen, zodra ik haar hoofd tevoorschijn zag komen uit de hoek van mijn ogen, deed ik alsof ik viel. Meteen verdween ze en kwam, met haar haren weer voor haar gezicht naar buiten lopen.

'Bent u in orde meneer, kom anders even mee naar binnen dan houden we er wat ijs op?'

'Dankjewel, dat zou heel fijn zijn.' Ze hielp me overeind en deed een arm om mijn middel heen zodat ik op haar kon steunen. Mijn plan werkte perfect.