The Angel Slayer (voltooid)

Het zesde slachtoffer. Deel 1

Vanaf het terras kon ik zien hoe Gwendolyn uitgeput op een bankje in het centrum ging zitten. Ze veegde met haar mouw zweet van haar voorhoofd af en kleine wolkjes lucht verlieten haar lippen. Hier onder de warmtelampen zou je bijna vergeten dat het vroor, maar daar trok ze zich niets van aan. Haar rode haren wapperde in de wind en ze pakte een paarse wollen sjaal uit haar tas. Net als iedere woensdag pakte ze haar broodtrommel uit de tas en begon met eten, niet veel later kwam er een zwerver bij haar zitten en ze gaf hem de andere helft van haar boterham. Ze kletsen en de glimlach die ze hem gaf was stralend. Als je haar hier zo zag zitten zou je niet zeggen dat ze het zelf waarschijnlijk moeilijker had dan hem.

Sinds haar moeder ziek was geworden een paar jaar geleden had ze extra uren gevraagd op haar werk en kon niet verder gaan met haar opleiding. Iemand moest voor haar broertjes en zusje zorgen wanneer ze geen oppas kon regelen. Twee maanden geleden had het noodlot toegeslagen. Haar moeder was overleden aan kanker en nu zat Gwendolyn met een torenhoge rekening en vier broertjes en een zusje die ze alleen moest opvoeden. Dat was veel te veel verantwoordelijkheid voor een jonge vrouw van twintig. Niet veel later was bewezen dat ik hier gelijk in had gehad. Ze liepen al zo lang achter op de huur dat hun huurbaas de kinderbescherming had gebeld en een voor een ze bij haar weg werden gehaald, meteen daarna kreeg ze te horen dat ze het huis zou moeten verlaten en geen dak meer boven haar hoofd zou hebben.

De enige manier hoe ze nu haar familie terug zou kunnen krijgen, was als ze de schulden af betaalde en een vaste veilige woonplaats voor hun had gevonden, maar het was duidelijk dat haar dit niet zou lukken. Ze woonde nu in een kraakpand. Het was een verlaten flat gebouw waar het maar vijftig euro per maand koste om te wonen inclusief gas, water en licht, ze kon er echter wel zonder waarschuwing worden uitgezet als het zou worden vernietigd.

Zelfs nu gaf ze elke dag de helft van haar lunch aan een van de zwervers die in de stad woonde. Ook stuurde ze elke euro die ze bij elkaar gespaard kreeg naar het pleeggezin waar haar broertjes en zusje waren geplaatst. De twee mannen die hun in huis hadden genomen waren goed voor de kinderen, maar ze konden ze niet voor eeuwig bij elkaar houden, dat was gewoon te duur. Hoe Gwendolyn het voor elkaar had gekregen dat hen alle kinderen in huis namen in plaats van twee wist ik niet, maar na 1 uur achter een gesloten deur was de deal gesloten.

Ik had er een gewoonte van gemaakt om door haar gebouw te kijken wanneer ze thuis was zodat ik de omgeving kende en niet veel later had ik zonder dat ze het wist in de parkeergarage een plek voor mezelf gemaakt. Dat was overigens een stuk goedkoper en on opvallender dan een motel en comfortabeler dan in een auto slapen. Ook was het makkelijk om vlug een douche te kunnen nemen als ik wist dat ze nog lang weg zou zijn, voor ik mijn achtervolging weer in zou zetten.

Langzamerhand werd het me echter teveel. Ze was ziek aan het worden en de snelheid waarmee ze gewicht verloor was alarmerend. Het zandloperfiguur dat ze voorheen had waren nu nog enkel botten en huid en gisterenavond was ze nog flauwgevallen. Het moment dat ik besloot dat vandaag de dag zou worden echter was toen ik gisteren op haar werk hoorde dat ze haar gingen ontslaan.

Deze engel, die zelfs onder het minimum loon werkte en alles voor anderen deed zou worden ontslagen. En waarom? Omdat de nieuwe vrouw van de baas dacht dat Gwendolyn, de man van haar af wilde pakken. Het was onzin, dat wist hij ook, maar zonder enige discussie stemde hij met haar in en beloofde haar dat hij Gwendolyn aan het einde van de maand zou ontslaan.

De wereld was niet eerlijk tegenover mijn engel ingestemd en het zou alleen nog maar moeilijker voor haar worden. Er was geen andere keus, voor mijn engel breekt moet ik haar redden.

Voor ik hierheen kwam had ik mijn mes geslepen en alles klaargezet in haar kamer. Hoe meer engelen ik aan de verzameling toe voegde hoe meer ik genoot van de voorbereiding. De adrenaline die door mijn aderen stroomde terwijl ik mijn mes sleep en testen, wetende dat ik er niet veel later mee door de prachtige nek van mijn engel zou snijden. Ik vroeg me af hoe ze zou kijken, hoe ze zou reageren. De angst in haar groene ogen en zien hoe de hoop langzaam vervaagde. Het was een euforisch gevoel.

Nu ik haar hier had gezien wist ik het alleen maar zekerder, het is tijd om mijn engel te vereeuwigen. Terwijl Gwendolyn op stond en terug naar haar werk ging, betaalde ik en ging de laatste puntjes op de i zetten.