The Angel Slayer (voltooid)

Het derde slachtoffer. Deel 2

Hailee en Verkaaik liepen samen naar binnen, mijn kaken stonden op elkaar geklemd en ik kon mijn tanden horen knarsen. Ik kon zien hoe Verkaaik de gordijnen boven dicht deed terwijl Hailee haar schaduw nog in de woonkamer rond liep, gelukkig was ze niet van plan vrij te vragen voor haar werk, dat zou alles hebben verpest. Dat niet alleen, dan zouden ze er direct achter komen dat er iets niet klopt.

Hailee liep naar buiten en draaide de deur op slot, de straat was altijd rustig op dit tijdstip en er waren eigenlijk te weinig lantaarnpalen, maar dat kwam me nu goed uit. Tenzij je dichtbij genoeg zou zijn was het niet mogelijk om meer dan schaduwen te zien in deze duisternis. Ik sloop zo zacht mogelijk naar voren en doordrenkte een zakdoek met de chloroform, met een arm trok ik haar tegen me aan zodat ze niets kon en duwde de zakdoek voor haar mond en neus, ze begon tegen te stribbelen en probeerde te gillen, gelukkig kwam er niet al te veel geluid uit door de druk op haar mond en neus, maar ik keek wel geschrokken of niemand haar gehoord had. Mijn spieren spande ik aan en begon haar achter uit mee te trekken, waarom werkte die verdomde chloroform niet. Ze stribbelde tegen en probeerde haar hakken in de grond te steken. Ze kreeg een arm los getrokken en probeerde mijn hand van haar gezicht af te krijgen en kraste over mijn arm heen. Ik moest een kreet onderdrukken toen haar nagels door de huid heen braken. Haar tegenwerken duurde echter niet lang meer tot ze als een lappenpop in elkaar zakte.

Ik tilde haar in mijn armen en legde haar in de kofferbak, of ze nu bewusteloos was van de chloroform of de lucht tekort wist ik niet zeker, maar ook dit was niet de beste optie blijkbaar.

Onderweg vloekte ik zacht, ik moest echt een betere manier vinden om mijn engelen mee te krijgen.

In het verlaten ziekenhuis had ik haar vastgebonden op een bed wat hier achter was gelaten. De touwen waren om haar middel, schouders, heupen en benen gebonden zodat ze enkel haar hoofd op zou kunnen tillen. De woede van eerder die avond was nog niet gezakt en de gaten in mijn mouwen waaronder een paar bloedende halvemaan vormige wonden zaten, na haar tegenstribbelen maakte mijn humeur er niet beter op.

Mijn spullen waren netjes uitgestald op de vensterbank naast het bed, zodat ik er makkelijk bij kon. Hoe wist ik nog niet, maar ik moest er voor zorgen dat Hailee begrijpt wat ze fout heeft gedaan, ze had gewillig het aanbod om haar te bezoedelen aangenomen. Als ik vandaag al niet gepland had, dan had ze alles kunnen verpesten.

Een zachte kreun kwam van het bed af, al snel werd het een schreeuw en vanuit de hoek waar ik stond kon ik zien hoe ze zichzelf los probeerde te trekken. De kleine lamp die ik had meegenomen verlichtte genoeg om haar duidelijk te kunnen zien, alleen wanneer ze haar hoofd op tilde kon ze alleen een schaduw in de hoek van de kamer zien.

'Hallo Hailee.' Ze probeerde harder en harder om los te komen en er begonnen kleine wonden op haar huid te verschijnen door de ruwe touwen.

'Dat gaat niet helpen.' Ik kwam langzaam naar haar toe lopen. Hailee ademde diep in en begon zo hard mogelijk te gillen, met moeite onderdrukte ik een glimlach en ging tussen haar en de vensterbank in staan.

'Engel, niemand zal je horen. Niet alleen zijn we in het verlaten ziekenhuis maar ook is het midden in de nacht.' Haar gezicht was wit weggetrokken en ik kon zien hoe er wat rode en blauwe plekken om haar neus en onder haar ogen zaten, misschien had ik iets te veel druk uitgeoefend.

'Ze gaan echt wel naar me zoeken als ik niet op het werk kom.' Ze klonk zo zeker van zichzelf, de hoop op een redding was overduidelijk en ik voelde een rilling van anticipatie over me heen gaan, bij het idee dat ik die hoop wanneer ik maar wilde van haar af zou kunnen pakken.

Ik pakte de hand met haar verlovingsring in de mijne en begon hem er vanaf te schuiven, Hailee maakte een vuist en de ring zat vast. Een zucht van irritatie verliet mijn mond en ik pakte haar kin vast zodat ik haar kon dwingen me aan te kijken.

'Als je nu niet meewerkt kan ik twee dingen doen, je vingers breken of met een mes je hand open wrikken en geen van beide is prettig.' Hailee's ogen werden groot en haar adem stokte in haar keel, zelfs ik kon de woede in mijn stem horen. Toen ze haar hand niet los liet pakte ik mijn mes op, bij de aanblik schrok ze zo erg dat ze haar hand ontspande en met meer geweld dan nodig was trok ik de ring van haar vinger.

'Weetje engel, als je nee had gezegd was het nu een stuk minder erg voor je geweest. Je hebt me zo verschrikkelijk boos gemaakt, ik kon accepteren dat jullie een relatie hadden, het was niet makkelijk, maar je kan niet alles hebben wat je wil. Het ging echter te ver toen je beloofde zijn vrouw te worden.'

'Laat me gaan alsjeblieft.' Tranen liepen over haar wangen en de hoop op hulp werd met elke minuut dat ze hier vast lag minder. Ik ging iets meer in het licht staan, maar ze leek me nu nog steeds niet te herkennen.

'Waarom ik?' snikte ze.

'Omdat je een engel bent en vereeuwigt moet worden voor je verpest wordt. Al moet ik eerlijk zijn, ik had je bijna laten gaan. Ik wist pas hoe geweldig je werkelijk bent toen je zo goed voor me zorgde.' Ik streek met een vinger langs het litteken en een rilling liep over mijn rug.

'Nee,'fluisterde ze. De herkenning was duidelijk in haar ogen en een blik van horror verscheen op haar gezicht.

'Ma maar dat was een half jaar geleden.'

'Ik weet het en ik heb echt van je genoten, iedere dag zag ik nieuwe dingen die je alleen maar beter maakte. Er komt trouwens geen hulp, ik heb je afgemeld op je werk en Verkaaik is al naar zijn werk tegen de tijd dat jij thuis zou moeten komen, je bent helemaal van mij.' De angst op haar gezicht werd steeds erger en mijn hart begon sneller te kloppen in afwachting. Er was niets mooier dan het betraande paniekerige gezicht en de blik die de hoop verliest die ze nu had.

Met trillende hand pakte ik het mes weer op en boog over haar heen, tot ik met mijn mond langs haar oor zat.

'Vandaag was altijd je laatste dag geweest, maar het is oké je leeft voor altijd verder als een deel van mij,' fluisterde ik in haar oor. Ze wilde gillen maar ik sneed in een lange haal haar keel door, ze gorgelde bloed op uit haar mond en waar ik de slagader had geraakt spoot het bloed er uit. De adrenaline rush door mijn aderen was zo overweldigend dat het me moeite kostte om overeind te blijven staan. Het was te lang geleden geweest dat ik me zo had gevoeld.

Het werd tijd dat ik haar klaar ging maken en het bewijs op zou ruimen, Verkaaik zou een verrassing krijgen wanneer de volgende brief binnenkwam op het politiebureau.