The Angel Slayer (voltooid)

Het vijfde slachtoffer.

!Trigger warnig!

Van de bushalte kon ik zien hoe Stella huilend haar huis uit rende. Toen ik haar voor het eerst had gezien was ze me zo voorbij gegaan, ik kon het me nog goed herinneren.

Twee maanden geleden was ik begonnen haar nichtje te volgen, haar nichtje was beeldschoon, maar hoe meer ik van haar te weten kwam hoe minder ze me interesseerde. Het gezicht van een engel maar de persoonlijkheid van een duivel, ze genoot er van wanneer ze iemand de grond in boorde tot ze er alles voor over hadden om haar te laten stoppen.

Stella had helemaal grijze veel te grote kleren aan en de make-up op haar gezicht was zo dik, dat het gebruikt kon worden als plamuur. Ik had haar geen tweede blik waardig gevonden, maar dat veranderde toen ze naar huis ging. Haar shirt was omhoog gegaan en ik kon een grote blauwe plek zien. Haar nichtje interesseerde me op dat moment toch al niet meer dus ik besloot om haar te volgen. Door het raam van haar slaapkamer kon ik zien hoe ze haar make-up verwijdering en er kwam een prachtig gezicht tevoorschijn, verpest door de blauwe, paarse, groene en gele plekken die onder de make-up verborgen zaten. Haar vader was tegen haar moeder aan het schreeuwen en zelfs op een paar meter afstand kon ik iets binnen horen breken.

Drie weken had ik haar achtervolgd, ze had twee baantjes en deed vrijwilligerswerk op de school van haar kleine zusje. Thuis werden zij en haar moeder afgeslagen en hij keek regelmatig te diep in het glaasje. Het enige wat hem tegenhield om verder te gaan was haar moeder die hem bij haar en haar zusje weg hield ten koste van zichzelf. Beetje bij beetje kon ik zien hoe Stella begon te breken, dat was het moment dat ik wist dat zij mijn volgende engel zou worden. Ze was perfect, maar haar thuissituatie vernietigde haar beetje bij beetje tot er niets meer over zou zijn. Niemand heeft het recht om mijn engelen te breken.

Ik volgde haar naar het nieuwe schoolgebouw, de verbouwingen waren bijna klaar en het zou niet lang meer duren voor ze het gebouw gaan gebruiken. Waarschijnlijk zou dit het beste moment zijn om haat toe te voegen aan mijn verzameling, maar ik had me nog niet voorbereid.

In het midden van een van de klaslokalen zat Stella op de grond, ze had me niet aan horen komen. In haar rechterhand had ze een zakmes, elke keer dat ze aanstalte maken om haar polsen door te snijden begon ze ongecontroleerd te trillen, bij haar vierde poging viel het mes op de grond, ze heften haar hoofd op en schreeuwde. Haar pijn en verdriet vulde het lokaal, als ik niet snel zou zijn was het te laat. De enige manier dat ik haar ziel zou kunnen redden, was door er voor haar een einde aan te maken.

Rustig ging ik langs haar zitten en deed een arm om haar heen. Ze schrok en probeerde me van zich weg te duwen maar ik hield haar stevig tegen me aan gedrukt.

'Ik beloof je dat de pijn weg zal gaan.' Ze liet een oorverdovende gil los in mijn oor, maar in plaats van los te laten verstevigde ik mijn grip.

'Niet bang zijn Stella, ik ben hier om jou te redden. Ik zal er voor zorgen dat je veilig bent.' Als de omstandigheden anders waren geweest had ik kunnen genieten van haar angst, maar weten dat ik niet de enige oorzaak was en haar zou moeten delen, gaf me een zure smaak in mijn mond.

Stella begon minder tegen te stribbelen, hoe meer lieve en troostende woorden ik tegen haar zei, tot ze over had gegeven en haar armen om mijn middel sloeg, ze legde haar hoofd op mijn borst en begon te huilen.

Het bleef door mijn hoofd gaan, dat als ik haar die dag niet had gezien, ze een engel zou zijn geweest die ik niet had kunnen redden. Bijna had ik niet gezien wat een verborgen schat ze was.

Voorzichtig liet ik haar met een hand los en pakte het zakmes op, ze merkte dat ik haar los liet en trok zichzelf terug. Het moment dat ze me in de ogen aan keek haalde ik het mes door haar keel. Haar handen schoten naar boven en mijn maag zakte naar beneden, het mes was niet scherp genoeg.

'Het spijt me Stella, het had sneller afgelopen moeten zijn.' Ze gorgelde bloed op en begon terug te trekken, haar gezicht trok langzaam wit weg, maar het bloeden begon al te stelpen. Met mijn volle gewicht dwong ik haar op de grond en pinde met een hand haar handen boven haar hoofd. Snijden en snijden en snijden. Het kostte me 5 pogingen voor ik eindelijk door haar slagader was en ze dood bloedde.

'Shit! Stella het spijt me zo, het had pijnloos moeten zijn.' Was ik maar beter voorbereid geweest, ik wist niet eens wat haar favoriete bloemen waren. Zo goed en zo kwaad het ging ruimde ik het op en kon mijn geluk bijna niet geloven, dat er al stomend water was. Ik legde haar recht met haar handen over elkaar gevouwen alsof ze aan het bidden was, hopelijk was ik niet te laat om mijn engel te redden. Of ik nu te laat was of niet, ze zou altijd in mij vereeuwigd zijn. Haar onnodige lijden, zou ik mezelf echter nooit meer vergeven.