The Angel Slayer (voltooid)

Het negende slachtoffer. Deel 2

Robin stond met haar rug naar me toe. In haar handen had ze een blok met schuurpapier en plank voor plank van het podium was ze alle kleine randjes aan het weg schuren voor het verven. Stof en zaagsel vloog door de lucht, lag in een laag over de vloer en bedekte haar van top tot teen. De muziek galmde door de grote ruimte en echode door tot in de verste hoekjes. Ik herkende de lage klanken van een cello en het pingelen van een piano. Na een tijdje kon ik de fluiten horen en begon mijn engel mee te zingen met een prachtige stem. Even bleef ik verstijfd stil staan, er was geen andere keus als blijven luisteren naar de muzikale voorstelling die hier alleen voor mij werd opgedragen. Toen ik mijn ogen sloot kon ik haar voor me zien in de jurk die ik voor haar had geregeld en haar haren opgestoken zoals een engel het verdiende, staand op het podium met een verblindende glimlach op haar gezicht. De muziek begon zachter te worden en het duurde niet lang voor het volgende instrumentale nummer door het theater klonk en ze zacht mee begon te neuriën.

Met voorzichtige stappen om zo geruisloos mogelijk naar haar toe te komen, liep ik naar haar toe. Het touw in mijn handen maakte een zacht krakend geluid toen ik het strak trok. Met moeite onderdrukte ik het gevoel van anticipatie dat ik door mijn aderen kon voelen stromen. Nu mocht er niets meer mis gaan. Het moment vlak voor ik mijn engelen voor me had was het gevaarlijkste moment van mijn taak om de engelen te redden. Als ze me te snel zouden opmerken konden ze ontsnappen, me bij de politie aan geven en dat mocht niet gebeuren.

Robin rechtte haar rug en strekte haar armen. Terwijl ze rustig haar lichaam uitrekte en een staart in haar lange bruine haren maakte, sloeg ik het touw om haar armen en knoopte het strak vast. Elke keer dat ze met haar armen kracht zette in een poging los te komen trok ik het touw strakker vast. Ze gilde en het geluid overstemde de muziek. Ik zette mijn voeten schrap op de grond en trok het touw naar beneden, als ik een beetje meer kracht zou zetten was er een kas dat haar schouders uit de kom zouden worden gewrongen en met een pijnkreet stopte ze met tegenwerken.

'Doe me een plezier en werk even mee, ik wil je geen pijn doen.' Ik verloste mijn grip om haar in een minder oncomfortabele positie te brengen en meteen trok ze haar armen naar voren. Het touw glipte uit mijn andere hand en Robin scharrelde overeind. Haar handen zaten voor haar lichaam gebonden, maar met haar benen was duidelijk niets mis. Zodra ze overeind was gekrabbeld begon ze te rennen. Voor ze verder kon komen tackelde ik haar naar de grond en bond haar spartelende benen aan elkaar.

'Wat zei ik nu net,'gromde ik geïrriteerd.

'Help! Ga weg! Laat me gaan!' Ze begon harder en harder te schreeuwen, terwijl ik de touwen tussen haar handen vast bond aan de touwen tussen haar voeten. Het schreeuwen ging langzaam over op smeken om haar vrij te laten, wat een stuk geloofwaardiger had geleken zou ze me niet bloedlink aan hebben gekeken. Het was duidelijk dat ondanks haar smeekbeden om vrijgelaten te worden ze het gevecht nog niet op had gegeven.

Toen ik op stond torende ik over haar heen, met een grijns keek ik haar aan en ze bleef dood stil liggen. Met het gevoel dat ik had gewonnen draaide ik om en ging mijn mes halen. Ik wilde geen tijd meer verspillen en ging zo snel mogelijk terug naar de grote zaal. Tot mijn verbazing was Robin nergens meer te vinden. Mijn hard sloeg een slag over en het voelde alsof er een baksteen in mijn maag lag. Waar was mijn engel. Een ruis klonk door mijn oren en het zweet brak me uit. *Bonk* De gordijnen bewogen en een kreun van pijn klonk uit de achterruimte. Robin lag op de grond, bloed druppelde uit haar neus, haar pols stond verkeerd en was duidelijk gebroken, haar broek was op de knieën gescheurd en een spijker zat vol bloed stak uit haar been. Met open mond keek ik naar mijn toegetakelde engel. Ze had het voor elkaar gekregen overeind te komen en bijna bij me te ontsnappen. Het was niet mijn schuld dat ze niet gewoon stil was blijven liggen, maar toch voelde ik me even schuldig. Had ik mijn mes meteen mee genomen had dit niet hoeven gebeuren. Om haar zo snel mogelijk uit haar lijden te verlossen knielde ik voor haar neer en sneed met het mes haar keel open.

Het opruimen had een stuk langer geduurd dan in de planning had gezeten, maar het was het eindresultaat meer dan waar. Haar haren waren opgestoken alsof ze een prinses was en vastgemaakt met een zilveren klem. Ze droeg een lange rode cocktailjurk, een rode zijde sjaal om haar hals, twee gouden pumps en gouden armbanden om haar polsen. Het was niet makkelijk om haar staande te houden op het podium, maar met wat passen was het gelukt om een microfoon standaard te gebruiken, samen met wat toneel attributen en ze stond er als een echte artieste klaar voor haar optreden. Om haar heen had ik vele gele rozen gegooid vanuit verschillende plaatsen in het theater, zodat het er uit zag alsof het publiek ze naar haar toe had gegooid. Het was een beeld om nooit te vergeten, net als mijn andere lieftallige engelen. Ik had hier graag nog langer staan kijken, maar het was tijd om te vertrekken en mijn volgende engel te vinden.