Szczerość, sumienność i prawość to nasze przywary, zajrzyj do kotła, zaczynamy czary!
Czytamy, recenzujemy i oceniamy historie różnego kalibru. Jesteś początkującym autorem, a może masz za sobą kilka tekstów? Chcesz poznać rzetelną, konstruktywną i...
Autor: nieidealnosc- Tytuł: Help me Ilość rozdziałów: 12 rozdziałów Status: Pisane Gatunek: Fanfiction Pierwsze wrażenie:
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Szczerze mówiąc (pisząc), prawdopodobnie pierwszy raz w recenzji napisze więcej niż jedno zdanie na ten temat. Okładka jest estetyczna i pomimo słońca, które moim zdaniem kompletnie nie pasuje do ułożenia napisu, sama mogłabym zajrzeć do opowiadania z taką oprawą. Mówi się jednak, by nie oceniać książki po okładce i jest tak właśnie w tym przypadku. Opowieść nie ma nic wspólnego z okładką. Tak czy inaczej moja dusza postanowiła się odezwać i spytać, co autor miał na myśli. Dwa koty mogą pokazywać jakąś relacje między głównymi bohaterami (może miłosną?). Ciemne kolory odzwierciedlają charakter jednej z głównych postaci. Za to siedzenie na dachu może pokazywać, że chcą zostać sami już na zawsze? Nie wiem, czy zgadłam i czy sama autorka miała cokolwiek na myśli, wybierając właśnie tą grafikę.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Opis? Praktycznie go nie ma. Krótko, prosto i na temat, co z jednej strony jest dobrym rozwiązaniem, ale przyznajmy się, kto choćby raz nie wszedł do opowiadania przez krótkie opisy, które nie przedstawiały najmniejszych informacji. Można by dodać do niego troszkę więcej opisu charakteru na przykład:
On potrzebował pomocy, najlepiej bliskiej mu osoby. Nie przyznawał się jednak do tego, unikając kolejnych rozczarowań. Schowany w cieniu w końcu znalazł osobę, która jako jego słońce oświetliła dla niego straszne i niebezpieczne cienie przeszłości.
Całą książkę rozpoczynamy od rozmowy SMS. Rozumiem, że jest to popularny temat na Wattpad. Dodając do tego wiele rozdziałów o krótkiej treści, otrzymujemy większe szanse na sukces. Jednak dodanie do rozmowy tekstowych emocji, odczuć i czynności, moim zdaniem byłoby lepszą drogą. Pasowałoby to zważywszy, że później autorka dalej rozwija w pewien sposób akcję z perspektywy trzeciej osoby. Na przykład:
Zegar wskazywał 16:28, gdy ekran telefonu chłopaka zaświecił się, ukazując powiadomienie z prośbą o akceptację wysłanej wiadomości. Na początku zastanawiał się chwilę, spoglądając na widok za oknem. W końcu postanowił. Szybko kliknął w akceptuj.
Serohanta: Hej, chcesz porozmawiać?
Jeden z głównych bohaterów ma "typowe objawy depresyjne", a przynajmniej typowe dla osób, które nie zagłębiając się w psychikę, czytają tą książkę. Na nieszczęście ja zrobiłam spory przegląd najróżniejszych książek na końcowy projekt na filozofię w szkole. Polecam więc zagłębić się w to. Osoba nie wychodząca z domu, bojąca się ludzi, z napadami lękowymi, która ma straszne myśli, nie zawsze się tnie i pali, a tym bardziej nie odpisze na wiadomość nieznajomego, bo bałaby się wyśmiania. Na dodatek mieszka z współlokatorami, którzy są jego przyjaciółmi. Nie było nic o rodzinie, więc nie wiemy, jakie ma kontakty z najbliższymi.
Znalazło się kilka małych liter na początku zdania oraz imiona napisane w taki sam sposób. Wiem, że może to być dlatego, że były to wiadomości, jednak uważam, że nawet w takim wypadku takie podstawy powinni się uwzględnić.
Niestety, ale nie miałam za dużo materiału do recenzji. Jednak postarałam się zrobić wszytko co mogłam
Treść: 7/10 Pomysł na książkę: 8/10 Stylistyka: 5/10 Poprawność tekstu: 7/10 Okładka: 6/10 Indywidualne wrażenia: 8/10 41/60 punktów, czyli 7 kociołków. Trzymam kciuki za twój progres i mam nadzieję, że przyjmiesz moje rady.
