Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 1: Kanker

@bigshipperwriter Heeft mij op dit fantastische idee gebracht. Daarom is het opgedragen aan haar. En als jullie het dus geen mooi verhaal vinden is het ook haar schuld :P

Het gaat dus over Louis die ziek wordt enneeee... De rest lezen jullie wel in het verhaal

Pov Louis

Kanker... "Meneer Tomlinson, snapt u wat ik u verteld heb?" Vraagt de dokter. Ik knik alleen. Kanker... Ik kan het gewoon niet geloven. De dokter geeft mij een hand en zegt volgende week te bellen. Verdwaast loop ik door de gangen van het ziekenhuis naar mijn auto toe. Met trillende handen open ik mijn auto en ga achter het stuur zitten.

In één klap komt dan alles bij mij binnen. Kanker... Boos sla ik op mijn stuur en begin te schreeuwen. Totdat alle zuurstof op is en ik weer moet ademhalen. Dan besluit ik toch maar naar huis te gaan rijden. Ik kan niet eeuwig op de parkeerplaats blijven staan.

Hoe ik ben thuis gekomen weet ik eigenlijk niet. Het is allemaal in een waas aan mij voorbij gegaan. Maar ik ben thuis. Zonder een ongeluk te hebben gekregen. Tenminste, niet zo ver ik weet. Nu komt het moeilijkste... Mijn familie bellen. Ik heb nog niet besloten of ik het ze ga vertellen. Waarschijnlijk zijn ze het dan toch niet eens met mijn keuze en gaan ze mij een schuldgevoel aanpraten.

Een uur later heb ik iedereen gebeld. Behalve vijf van mijn beste vrienden. Tegen mijn familie heb ik gewoon een lul verhaaltje verteld. "Niets aan de hand, maak je geen zorgen, met mij is alles goed." Als eerste besluit ik Zayn te bellen, waarschijnlijk neemt hij toch niet op. De telefoon gaat over. Totdat hij overschakelt naar voicemail. "Hey Z, Ik weet niet of je dit hoort, maar ik wilde je gewoon even bellen. Ik weet dat er veel tussen ons gebeurd is. Ik hoop heel erg dat je het mij kunt vergeven en ik wil je laten weten dat ik het jou ook vergeven heb. Je bent echt één van mijn beste vrienden geweest. Vaarwel." Zeg ik met trillende stem.

Nu Liam. Natuurlijk neemt hij wel meteen op. "Louis, is er iets aan de hand?" Vraagt hij meteen. Normaal bel ik nooit, ik app altijd. Bellen vind ik verschrikkelijk. Ik grinnik, hij zou eens moeten weten wat er aan de hand is. "Nee, Liam. Met mij is alles goed. Ik wilde je gewoon even bellen, om je stem te horen. En om je te vertellen dat je echt één van mijn beste vrienden bent. Ik ben je zo dankbaar voor alles wat je voor mij gedaan hebt. Vergeet dat nooit. Vaarwel Liam." Zeg ik. En zonder op reactie te wachten hang ik op.

Nu is Niall aan de beurt. Grote kans dat die ook niet opneemt, want hij heeft net zijn nieuwe album uitgebracht en heeft het mega druk. Toch neemt hij de telefoon op. "Tommo!" Roept hij. Zijn stem maakt mij automatisch weer een stuk vrolijker. Dat effect heeft Niall altijd op mij gehad. "Nialler!" Antwoord ik. "He, ik wilde je eigenlijk alleen even bellen, om je te feliciteren met je nieuwe album. En om je te vertellen dat je echt één van mijn beste vrienden bent. Ik hoop dat alles goed met je blijft gaan. Vaarwel Nialler." Zeg ik, terwijl er een traan over mijn wang loop.

Nu het moeilijkste... Harry. Stiekem hoop ik dat hij niet opneemt. Maar natuurlijk neemt hij wel op. "Hazza." Zeg ik met een zucht. Tranen stromen steeds harder over mijn wangen. En op dat moment besef ik me dat ik van hem geen afscheid kan nemen via de telefoon. "Gekke vraag misschien, maar ik vroeg me af, of we elkaar weer eens konden zien. We hebben elkaar al zo lang niet gezien, of gesproken." Zeg ik. Misschien wilt hij mij wel helemaal niet zien... "Ja, natuurlijk. Gezellig. Ben je toevallig in Londen?" Vraagt Harry. Ik knik en besef me dan dat hij dat niet kan zien, dus ik antwoord: "Ja, ik ben in Londen. Vanavond, op het strand?" Stel ik voor. Harry gaat daar mee akkoord.

Toen Harry en ik nog een relatie hadden spraken we vaak op het strand af. Het strand is een plek waar ik goed kan nadenken en tot rust kan komen. Een plek waar ik de aankomende weken dus ook veel te vinden zal zijn.

Een uur later, met een picknickmand gevuld met eten en drinken, rij ik naar het strand toe. Mijn radio staat hard aan, om mijn gedachten te stoppen. Helaas werkt het niet. Stiekem ben ik heel zenuwachtig om Harry te zien. De laatste keer dat ik hem gezien heb ik twee jaar geleden, tijdens mijn X Factor optreden, nadat mijn moeder overleden is.

Zodra ik bij het strand aankom loop ik het zand op en zet onze picknickmand daar neer. Twee handdoeken leg ik er naast neer. Op één van de handdoeken ga ik zelf zitten. Het weer is mooi. De zon komt neer boven de zee uit. Hij zal elk moment onder gaan. Maar nu kan zelf het strand mij niet rustig krijgen.

Als ik Harry aan zie komen lopen, krijg ik automatisch een glimlach op mijn gezicht. Ik heb nog steeds een zwak voor hem. Na de pauze van One Direction zijn we samen tot de conclusie gekomen, allebei onze eigen weg te gaan. We zagen elkaar te weinig om het een relatie te noemen. Dit was een logische beslissing. Maar ergens heb ik er altijd wel een beetje spijt gehad. Harry was mijn eerste grote liefde.

Harry komt naast mij zitten en zegt, met zijn wonderbaarlijk mooie glimlach: "Hey Lou." "Hey Haz." Antwoord ik een beetje verlegen. Harry grinnikt en geeft mij een knuffel. Die knuffels heb ik gemist. We beginnen een beetje te praten over onze albums en over ons leven. Tranen branden in mijn ogen, maar ik wil niet huilen.

"Het strand hè?" Zegt Harry dan. "Wat is er aan de hand?" Verbaast kijk ik hem aan. "Je gaat altijd naar het strand als er iets mis is." Zegt Harry. Kut... Waarom onthoudt hij dat soort dingen. Ik glimlach zwakjes en antwoord: "Met mij is alles goed. Ik vond het strand gewoon een mooie plek." Ik weet niet of Harry het geloofd, maar hij gaat er niet over verder.

We praten echt uren, over van alles en nog wat. Het is net alsof de tijd heeft stilgestaan en we gewoon verder gaan waar we gebleven zijn. Het is ondertussen pikkedonker buiten. We hebben samen gegeten en gedronken. Dit zou echt de perfecte date geweest zijn. In plaats daarvan is het ons afscheid. Mijn handen trillen en mijn hart klopt in mijn keel, maar ik leg mijn hand op Harry's wang en kus hem teder en zacht. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan en zeg: "Weet dat ik altijd van je ben blijven houden."