Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 39: Spanning

Pov Zayn

Louis is ziek. Echt heel ziek. Elke dag als we weg gaan, zijn we bang dat hij er 's ochtends niet meer is. Hij probeert zich beter voor te doen dan dat het daadwerkelijk gaat. Het gaat echt heel slecht. Gister kreeg hij ineens één of andere aanval. Echt super eng. Wat het nou precies was weten we niet, maar het was zeker heel eng. Ook is Louis de afgelopen weken nog meer afgevallen. Ze zijn nu aan het overwegen om hem een sonde te geven, omdat hij elke keer als hij iets eet meteen moet overgeven.

Als Liam, Niall en ik binnen komen lopen is Louis weer aan het overgeven. We zeggen niets en gaan gewoon zitten. Harry is bezig om Louis kalm te houden. Nele kijkt angstig toe. Ik ga naar haar toe en streel over haar schouder. "Het komt wel goed." Zeg ik, niet wetende of het wel echt goed gaat komen. "Ik moet naar de gipskamer, om mijn gips eraf te laten halen." Zegt Nele terwijl ze opstaat uit het bed. "Ik wil mee, maar ik kan niet weg nu." Zegt Harry meteen. Ik sla mijn arm om Nele heen en zeg: "Ik ga wel met Nele mee. Blijf jij maar bij Louis." Nele knikt hevig en zegt: "Louis heeft je harder nodig." Harry zucht opgelucht en bedankt ons.

Samen met Nele loop ik dan naar de lift toe. De gipskamer zit op de vierde etage. "Vind je het spannend?" Vraag ik. Nele schudt haar hoofd en antwoord: "Ik ben juist blij dat het er eindelijk af mag!" Ik knik begrijpend. Het lijkt me zo vervelend om in het gips te zitten.

Eenmaal bij de gipskamer meld ik Nele aan en gaan we in de wachtkamer zitten. We zitten allebei een beetje voor ons uit te staren in stilte, totdat Nele zachtjes zegt: "Zayn?" Ik kijk haar meteen aan en vraag: "Wat is er, meis?" "Denk je dat Louis nog beter wordt?" Vraagt ze angstig. Natuurlijk wil ik meteen roepen: "Ja! Hij wordt beter!" Maar ondertussen ben ik daar niet zo zeker meer van en ik vind wel dat ik eerlijk moet blijven tegen Nele. "Heel eerlijk, lieverd... Ben ik daar niet zo zeker meer van. Louis is sterk. Heel sterk en hij zal tot het bittere einde blijven vechten. Maar er bestaat een kans dat hij niet meer beter wordt." Zeg ik dan. Nele knikt begrijpend.

Dan mogen we naar binnen. Ik loop met Nele mee. Nele mag op het bed gaan zitten. De dokter zegt: "Het maakt een hoop lawaai, maar het doet geen pijn." Als Nele knikt beginnen ze het gips eraf te halen. Het is echt binnen een minuut gebeurd. "Mag ik mijn gips houden?" Vraagt Nele meteen. De dokter knikt en geeft haar het gips mee.

Als dat allemaal gebeurd is gaan we weer naar beneden toe. "Hoe voelt het om weer normaal te kunnen lopen?" Vraag ik. Nele glimlacht en antwoord: "Fantastisch." "Als Louis nog zieker wordt, zou je het dan erg vinden om voor een paar dagen bij Niall en mij te blijven slapen?" Vraag ik in de lift. Nele schudt haar hoofd: "Natuurlijk niet. Als dat beter is voor Louis en Harry zal ik daar nooit moeilijk om doen." Ik glimlach dankbaar naar haar.

De spanning is echt om te snijden als Nele en ik weer Louis' kamer binnen komen. "Zeg eens tegen Harry dat hij verdomde eigenwijs is!" Roept Louis. Iedereen kijkt elkaar in stilte aan. "Wat is er aan de hand?" Vraag ik. Nele trekt zachtjes aan mijn mouw en zegt: "Ik ga wel even naar de kinderen op de kinderafdeling." Dat lijkt me een goed idee, dus ik knik. "Louis wilt het over zijn begrafenis hebben, maar dat is totaal onnodig. Ik wil het niet horen!" Roept Harry en dan loopt hij boos de kamer uit.

Vragend kijk ik naar Liam en Niall. Liam verteld dan: "De dokter is net gekomen om Louis duidelijk te maken dat de overlevingskansen nog kleiner geworden zijn. De dokter heeft aangeraden na de denken over eventuele beademing en er rekening mee te houden dat Louis alleen nog maar zieker gaat worden. Daarom wilde Louis het over zijn begrafenis hebben, maar Harry wilde het niet horen." Nu ben ik weer op de hoogte. Ik snap nu waar dit allemaal om ging. Louis legt vermoeid zijn hoofd neer en zegt: "Iemand moet achter Harry aan gaan." Ik knik en zeg meteen dat ik achter hem aan ga.

Snel ren ik de kamer uit. Harry kennende zal hij naar buiten gegaan zijn. En daar tref ik hem ook aan. Ik ga naast hem op het bankje zitten. Tranen stromen over zijn wangen. Zonder iets te zeggen geef ik hem een knuffel. Want dat heeft hij nu het hardst nodig. Ik blijf hem in stilte knuffelen, totdat hij mij los laat. "Haz, ik snap dat het moeilijk is, maar het wordt tijd dat we er rekening mee gaan houden dat Louis dit niet overleeft." Zeg ik zachtjes. Harry knikt nu begrijpend. "Ik... Ik weet het wel, maar het komt nu zo dichtbij." Zegt hij. Nu knik ik begrijpend. Het wordt voor ons allemaal realiteit dat Louis misschien niet meer beter wordt.

"Het is voor Louis heel belangrijk dat alles geregeld is voor als hij er niet meer is. Dat is het enige waar hij nog controle over heeft. Het is belangrijk dat we naar hem luisteren." Zeg ik dan. Harry knikt weer en antwoord: "Ik wil er gewoon niet aan denken dat hij er straks niet meer is. Ik denk... Ik denk dat ik het niet aankan om zonder hem te leven. Louis is de liefde van mijn leven." Daar ben ik heel bang voor. Ik heb het er ook met Niall al over gehad. Harry zal echt kapot gaan, als Louis dood gaat. Ik ben bang voor de dingen die hij gaat doen, als Louis er niet meer is. Harry zucht en zegt dan: "Ik had gewoon even tijd nodig om het te verwerken. Ik zal naar hem luisteren." Ik leg mijn arm op zijn rug en zegt: "Goed zo, laten we naar hem toe gaan."