Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 35: Etentje en een gesprek

Pov Harry

Dit etentje was wel het laatste wat ik verwacht had. Liam, Niall en Zayn hebben mij echt blij verrast. Natuurlijk vond ik het wel een beetje raar dat ze al zo vroeg weg ging, maar ik was te moe om er echt over na te denken. Dit vind ik wel echt heel leuk. Even tijd met Louis alleen en even iets positiefs tussendoor.

Louis kijkt mij dromerig aan. "Waar denk je aan?" Vraag ik. Hij glimlacht en antwoord: "Jou." Daardoor glimlach ik ook. Ik strek mijn arm uit op mijn hand op de zijne te kunnen leggen. "Laten we maar gaan eten." Stel ik voor. We halen de cloche van onze borden af en zien dan dat het Nandos is. Natuurlijk heeft Niall dat bedacht. We beginnen te eten. Louis eet heel langzaam en hele kleine hapjes. "Ben je misselijk, babe?" Vraag ik. Meestal als hij zo langzaam eet is hij misselijk. Die chemo sloopt hem echt. Louis knikt en antwoord: "Een klein beetje." Ik knik begrijpend. Verder zeg ik er niets over. Louis weet zelf hoe hij moet omgaan met zijn misselijkheid. Hoe meer we er de nadruk op gaan leggen, hoe vervelender het wordt.

Halverwege het eten schuift Louis zijn bord weg. "Heb je genoeg gehad?" Vraag ik. Louis knikt en antwoord: "Ik ben bang dat ik mezelf anders nog misselijker eet." Ik knik weer begrijpend. Ik leg mijn hand weer over die van Louis heen, terwijl ik verder eet. "Heb je al weer een beetje vertrouwen in mij?" Vraagt hij. Verbaast kijk ik hem aan. "In mijn herstel." Vult hij aan. Mijn glimlach verdwijnt meteen. "Ik heb wel vertrouwen in jou, maar niet meer in de chemo." Antwoord ik. Louis grinnikt en schud zijn hoofd. "Ik was degene die geen vertrouwen had ik de chemo, weet je nog. Jij was degene die zei dat ik chemotherapie moest krijgen." Zegt hij. Daar grinnik ik dan toch ook even om. Hij heeft gelijk. Zelf wilde hij helemaal geen chemo. Hij had daar geen vertrouwen in. Door mij is hij chemo gaan nemen en nu heb ik er ineens geen vertrouwen meer in. Lekker tegenstrijdig.

Louis kijkt mij met een glimlach aan en zegt: "Je vertrouwen in de chemo mag je laten varen, maar heb vertrouwen in mij. Ik ben nog niet klaar met vechten." Ik leun over de tafel heen om hem te zoenen en zeg: "Ik jou heb ik altijd vertrouwen. Dat zal ik nooit verliezen." Louis knikt tevreden.

Er wordt op de deur geklopt en dan komt Niall binnen. "Toetje!" Roept hij. Hij zet twee borden neer voor ons en zegt: "Chocoladecake met vanille-ijs." "Thanks Nialler." Zeggen we allebei tegelijk. Niall neemt meteen onze andere borden mee. Als Louis de kamer weer uit is zegt Louis: "Ik ga me nu echt kotsmisselijk eten, maar dit kan ik niet laten staan." Daar moet ik om lachen. Louis is gek op chocoladecake. We beginnen allebei weer te eten.

Dit keer heeft Louis zijn hele bord leeg. "Er kan nu geen kruimel meer bij." Zegt hij lachend. Ik sta op van tafel en duw zijn rolstoel naar het raam. Hier hebben we uitzicht op de hele stad. Zelf pak ik een stoel en ga ernaast zitten. We staren een tijdje uit het raam zonder iets tegen elkaar te zeggen.

"Louis." Begin ik uiteindelijk. Ik ben al twee dagen moed aan het verzamelen om het hier met Louis over te hebben. Louis draait zich meteen naar mij en vraagt: "Wat is er." Ik glimlach zenuwachtig en zeg: "We moeten even praten." Louis knikt en zegt: "Vertel het maar. Mij kun je alles vertellen." Dat stelt mij wel een beetje gerust. Ik draai mijn stoel naar hem toe, zodat ik hem kan aankijken en vertel dan: "Nele is de afgelopen tijd veel voor ons gaan betekenen. Ik weet dat jij een hele goede band met haar heb opgebouwd en ik ben ook om haar gaan geven. Het heeft mij echt diep in mijn hart geraakt dat ze haar ouders kwijt is. Het deed mij pijn, om te zien hoeveel pijn het haar deed. Het heeft echt haar hart gebroken. En eigenlijk wil ik helemaal niet dat ze zomaar in één of ander pleeggezin wordt gezet. Dus... Ik wil proberen om de voogdij over haar te krijgen."

In shock kijkt Louis mij aan. Daardoor word ik weer onzeker en zeg snel: "Maar alleen als jij dat ook goed vind. Als jij het niet wilt, doe ik het niet hoor. Daarom wil ik het nu met je bespreken. We moeten dit samen beslissen." Louis pakt mij hand vast en zegt: "Dit is ook wat ik heel graag wilde, maar ik wilde jou er niet mee lastig vallen. Je doet al zo veel voor mij, ik wilde je er niet nog meer bij geven. Maar als jij zeker weet dat je dit wilt, wil ik het zeker ook! Heel graag zelfs. Dat zou onze familie compleet maken." Ik zucht opgelucht. Wat ben ik blij dat Louis dit ook wilt.

Nu moet alleen alles nog geregeld worden. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Hoe krijg je de voogdij over een kind? "We moeten morgen beginnen met het bellen van jeugdzorg." Zegt Louis dan. Ja, daar moeten we beginnen. Bij Jeugdzorg. Nele staat nu waarschijnlijk onder de voogdij van jeugdzorg. Morgen bel ik hun meteen. "Ga je de voogdij alleen aanvragen, of gaan we met z'n tweeën als gezin de voogdij aanvragen?" Vraagt Louis. Daar ben ik zelf ook nog niet helemaal over uit. "Misschien dat ze mij geen voogdij willen geven, omdat ik ernstig ziek ben." Zegt Louis dan. Dat is inderdaad het probleem waar ik over twijfel. Gaan ze een kind meegeven aan een ouder die ernstig ziek is. Ik zucht. Louis grinnikt en zegt: "Misschien moet je een advocaat bellen om te bespreken hoe je dit moet aanpakken." Ik schud mijn hoofd en zeg: "Ik bel morgen wel eerst jeugdzorg en leg de hele situatie uit. Daarna kan ik altijd nog mijn advocaat bellen." Louis knikt instemmend. "Maar laten we nog niets aan Nele vertellen. Ik wil haar geen valse hoop geven." Straks denkt zij meteen dat ze bij ons mag wonen en dan mag het niet van jeugdzorg. Dat zou een extra tegenslag zijn.