Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 44: Graf

Pov Louis

Weer een dag voorbij. Weer een dag overleefd. Weer een nieuwe dag, misschien mijn laatste. Nele ligt nog te slapen. Liam heeft mij de ketting voor Nele gegeven. Hij is perfect. Ik geef hem aan Harry en zeg: "Als ik overlijd, geef jij deze aan Nele." Harry knikt alleen. Ik maak me zorgen om hem. Ik weet dat hij sterk genoeg is om zonder mij verder te kunnen, maar dat weet hij zelf nog niet. Hij is er misschien nog wel slechter aan toe dan dat ik ben. Gelukkig heeft hij nu Nele. Hij heeft een reden waarom hij niet kan opgeven. Hij mag het niet opgeven.

De afgelopen dagen is het zo stil geweest in mijn kamer. Het lijkt wel alsnog niemand durft te praten. Alsof ze bang zijn dat ik daadwerkelijk dood ga als ze wel praten. Ze beginnen zich allemaal te beseffen dat ik er niet lang meer zal zijn. Iets waar ik me al bij neergelegd heb, nu zij nog.

Er is nog één ding wat ik wil doen, voordat ik er niet meer ben. "Lads." Mompel ik zwakjes. Iedereen kijkt naar mij. "Ik wil naar het graf van Fizzy en mijn moeder." Zeg ik. Ze kijken elkaar twijfelend aan, maar dan zegt Harry: "Als jij dat wilt, regelen we dat. Geef ons even de tijd om alles te regelen." Ik knik tevreden en sluit dan mijn ogen.

"Louis." Hoor ik iemand zachtjes zeggen. Met moeite open ik mijn ogen. "We gaan naar Doncaster, Lottie komt daar ook heen." Zegt Harry. Ik glimlach dankbaar. Mijn infuus is al losgehaald. Liam en Zayn tillen mij de rolstoel in. "Mag ik ook mee?" Vraagt Nele voorzichtig. "Natuurlijk ga jij ook mee! Jij hoort toch ook bij ons." Antwoord ik. Ze krijgt een glimlach en loopt dan achter ons aan.

Op de parkeerplaats zegt Liam: "We verdelen ons over twee auto's dan kun jij op de achterbank slapen." Ik knik instemmend. Anders val ik waarschijnlijk halverwege in slaap en zie ik alsnog het graf niet. Liam en Zayn tillen mij nu de auto in. Harry legt een kussen onder mijn hoofd en een deken over mij heen. "We maken je wel wakker, als we er zijn." Zegt hij. Vermoeid sluit ik mijn ogen weer. Elke keer als ik mijn ogen sluit, vraag ik me af of dat de laatste keer zal zijn.

Als de auto tot stilstand komt, word ik wakker. "Zijn we er?" Vraag ik verward. Liam en Harry knikken. Ze stappen uit de auto en helpen mij dan weer in de rolstoel. Ik kan ondertussen helemaal niets meer. Ik kan niet eens mijn eigen gewicht dragen. Wat ben ik blij dat Harry die rolstoel geregeld heeft. Anders had ik helemaal aan bed gekluisterd geweest.

Op de parkeerplaats zie ik dan ook Lottie. Ze schrikt van mij, dat kan ik aan haar zien. Ze probeert haar tranen te bedwingen. Ze komt naar mij toe en knuffelt mij stevig. Zo stevig dat ik daar nog wel eens aan dood kan gaan, in plaats van aan kanker. Als ze mij loslaat zeg ik: "Lot, ik denk dat dit ons afscheid wordt." Lottie schudt haar hoofd en antwoord: "Ik blijf bij je, tot je er niet meer bent, of tot je beter bent. Ik laat je niet meer alleen." En dat geeft mij toch een soort rust.

Zayn, Niall en Nele komen nu ook naar mij toe. "Louis, we hebben een bos witte rozen gehaald, zodat je die op het graf kunt leggen." Zegt Niall. Ik bedank ze meteen. Daar had ik dan weer niet aan gedacht. Altijd als ik naar het graf ga leg ik een witte roos neer, maar vandaag was ik het vergeten. Lottie loopt voorop, op weg naar het graf. Gelukkig is het overal rolstoel vriendelijk.

Nele komt naast mij lopen. Ik pak haar hand vast. Ze kijkt een beetje angstig. "Wat is er lieverd?" Vraag ik. "Ik ben nog nooit op een begraafplaats geweest." Antwoord ze. De eerste keer dat ik, als kind zijnde, naar een begraafplaats ging vond ik het ook doodeng. "Je hoeft niet bang te zijn. Het is helemaal niet eng. Ik beloof dat er geen zombies uit het graf komen." Zeg ik. Daardoor moet ze toch even lachen. "Als je het toch eng vind, neemt iemand jou mee terug naar de auto. Je hoeft niets te doen, wat je niet wilt." Beloof ik haar. Ik wil niet dat zij zich onprettig voelt.

Als het graf in zicht komt word ik meteen stil. Mijn moeder verloren, mijn zusje verloren en nu ik. Wie had gedacht dat we dit graf zou snel zouden vullen. Hopelijk houdt het ongeluk voor mijn familie hier op. Ze hebben ondertussen wel genoeg meegemaakt. Ze zijn ondertussen genoeg mensen kwijtgeraakt.

Normaal ga ik altijd voor het graf zitten en praat ik met mijn moeder en zusje. Dan vraag ik mijn moeder om advies. Hele gesprekken voer ik dan met ze. Misschien een beetje raar. Daarom doe ik dat nu ook niet. Nu vind ik het gênant. Iedereen is erbij, iedereen staart mij aan. Niall geeft mij de witte rozen aan en duwt de rolstoel een stukje dichter bij het graf. Voorzichtig leg ik de bloemen voor de grafsteen.

"Oh mama, ik mis je zo. Ik zou nu zo graag ik je armen willen liggen. Veilig in jouw armen, totdat alles weer beter is. En Fizzy, mijn kleine zusje. Wat ben ik blij dat jij mij nu in ieder geval niet meer zo ziek meemaakt. Hebben jullie al een plekje daarboven, of waar dan ook, voor mij gereserveerd. Het zal nu niet lang meer duren voordat ik bij jullie ben." Denk ik. Het liefst zou ik het allemaal hardop uitspreken, maar daar schaam ik me voor.

Mijn ogen vallen vanzelf dicht en dan zie ik ineens mijn moeder en zusje voor mij staan. "Fizzy? Mama? Oh mama, wat heb ik je gemist." Ze steken hun hand naar mij uit. Is dit dan het einde. Is mijn gevecht dan hier klaar. En dan pak ik hun hand aan.

DIT IS NIET HET EINDE VAN HET VERHAAL!!!

Er komen nog zes hoofdstukken aan.

Dus vermoord me nog niet, laat de ductape nog even liggen.

En @bigshipperwriter niemand in jouw verhalen vermoorden of mishandelen aub xD.

Morgen weer een nieuw hoofdstuk!