Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 6: Chemo

Pov Niall

Als Louis met tranen in zijn ogen zegt: "Ik kan het niet alleen." Pak ik meteen zijn hand vast en zeg: "Dat hoeft ook niet. We doen dit samen." Louis slaat zijn handen voor zijn gezicht en zegt: "Ik dacht echt dat ik jullie kwijt was." Ik streel over zijn rug en zeg: "Mocht je willen. Zo makkelijk kom je niet van ons af." Daardoor moet Louis toch weer lachen. Louis veegt de tranen uit zijn ogen en zegt: "Dan moet ik de dokter maar gaan bellen om een afspraak voor chemo te maken." We knikken allemaal hevig. Harry begint te huilen en geeft Louis een knuffel. Volgens mij zijn die twee weer samen. Stiekem hoop ik dat dat waar is.

Louis pakt zijn telefoon. "Goedemorgen, u spreekt met Louis Tomlinson. Ik wil graag een afspraak maken bij dokter Fields voor chemotherapie." Zegt Louis. Ik kan wel juichen. Even was ik echt bang dat hij voor geen behandeling zou kiezen. Dit gaat zwaar worden, maar als Louis wilt vechten, vechten wij met hem mee. We zijn er voor hem.

Na een paar minuten hangt Louis op. "Ik... Ik moet spullen inpakken en me over een half uur melden in het ziekenhuis." Zegt Louis geschrokken. Harry springt op en zegt: "Blijf zitten, ik pak spullen voor je in." Louis knikt alleen. Harry rent meteen naar boven toe. Louis daarentegen blijft in shock voor zich uit staren. "Louis?" Vraag ik bezorgd. Louis schudt zijn hoofd en zegt zachtjes: "Ik weet niet of ik dit kan." Louis had er gewoon vrede mee genomen dat zou sterven. Wij zijn degene die hem van gedachten hebben doen veranderen. "Jij kan dit, Lou. Je bent zoveel sterker dan je denkt. Jij laat die klote kanker toch niet van je winnen." Zeg ik. Louis haalt diep adem en zegt dan: "Je hebt gelijk."

Als Harry beneden komt met een tas gevuld met spullen zegt hij: "Ik heb alleen comfortabele kleding ingepakt hoor." Louis knikt en bedankt hem. Harry en ik helpen Louis overeind en brengen hem naar Liam's auto. Louis laat al zijn gewicht op ons hangen. Hij is gewoon te zwak om zelf te lopen. Daar schrik ik eigenlijk wel van. Hij gaat languit op de achterbank van Liam liggen. "Ik rij met Zayn mee." Zeg ik. Iedereen knikt en dan ren ik snel terug naar Zayn.

Zayn zit nog op de bank voor zich uit te staren. Ik pak zijn hand en trek hem van de bank af. "Kom op, we moeten naar het ziekenhuis." Zeg ik. Zayn lijkt daardoor wakker te schrikken en rent met mij naar zijn auto toe. Liam is net weg.

Eenmaal in het ziekenhuis bellen we Liam om te vragen waar we heen moeten. "Tweede etage, oncologie, kamer 213." Zegt Liam. We rennen daar meteen naartoe. Als we binnen gerend komen, is er net een arts die alles uitlegt aan Louis. We luisteren in stilte mee. "We beginnen meteen met de chemo. Je krijgt een speciaal infuuspoort onder je sleutelbeen geprikt. Daar kunnen we dan elke keer je infuus op aansluiten, zonder dat we je steeds opnieuw moeten prikken. De verpleegkundige komt dat zo doen. Je krijgt deze week vier chemo's daarna mag je naar huis voor een aantal weken." Verteld de arts. Louis knikt alleen. "Heb je nog vragen?" Vraagt de dokter. Louis knikt en antwoord: "Mogen mijn vrienden bij me blijven?" De arts glimlacht en antwoord: "Er mag altijd iemand blijven slapen en ander bezoek eigenlijk alleen tijdens bezoekuren. Maar als jullie het niet te gek maken, doen we niet zo moeilijk." Natuurlijk is Harry dan degene die blijft slapen.

De arts gaat daarna weer weg. "Nooit gedacht dat ik hier op een ziekenhuisbed zou liggen in plaats van op het podium te staan." Zegt Louis. We knikken allemaal begrijpend. Hij heeft net twee maanden geleden zijn album uitgebracht. Hij zou nu overal in het nieuws moeten zijn vanwege zijn album, niet omdat hij ziek is.

Niet veel later komt de verpleegster binnen lopen. "Goedemiddag allemaal, ik ben Sofia en ik ben jouw verpleegster. De dokter heeft uitgelegd dat ik een infuuspoort kom prikken?" Zegt ze. Louis knikt. Dan moet hij zijn shirt uit doen. Net onder zijn sleutelbeen ontsmet ze een plekje en daar wordt de infuuspoort geprikt, meteen daarna wordt er een infuus op aangesloten. "We beginnen meteen met de chemo. Als er iets is, mag je op dit knopje drukken, dan kom ik meteen kijken of ik iets voor je kan doen." Zegt Sofia. Louis knikt alleen.

Daarna gaat Sofia weer weg. "Sofia zag er wel heel aardig uit." Mompelt Liam. Louis begint te lachen en zegt: "Oh nee, Liam je bent toch niet verliefd op mijn verpleegster." Liam loopt meteen rood aan, waardoor we allemaal moeten lachen.

Na een tijdje zegt Louis: "Lads, ik vind het heel gezellig dat jullie er allemaal zijn, maar ik ben echt heel moe." We kunnen het ook aan hem zien. Hij is echt heel bleek. "Ja, ga lekker slapen. Morgen zijn we weer terug." Zeg ik. We geven Louis en Harry allemaal een knuffel en gaan dan weg.

Zayn brengt mij terug naar huis. Als we voor de deur van mijn huis staan vraag ik: "Kom je mee naar binnen." Zayn knikt en parkeert zijn auto op de oprit. Samen lopen we dan naar binnen toe. Zayn gaat meteen op de bank zitten, dus ik vraag: "Wil je wat te drinken." "Doe maar een colaatje." Antwoord Zayn. Ik loop naar de keuken en schenk twee glazen cola in. Ik ben echt heel blij dat Zayn er nog is. Ik zie het helemaal niet zitten om alleen te zijn. Misschien kan ik Zayn overtuigen om te blijven slapen.

Als ik terug kom de woonkamer in, zie ik Zayn ineens huilen. "He, wat is er?" Vraag ik bezorgd. Ik zet onze cola's neer en ga naast hem zitten. "Ik heb zo'n spijt van de dingen die ik tegen Louis gedaan heb." Zegt hij. Ik schud mijn hoofd en zeg: "Dat is allemaal weer goed. Jullie hebben het goed gemaakt. Alle vrienden hebben wel eens ruzie. Je bent er nu voor hem, dat is het belangrijkste." Zayn veegt zijn tranen weg en knikt. Voorzichtig geef ik hem een knuffel. Zayn slaat zijn armen om mij heen. En zo blijven we zitten.