Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 12: Weg

Pov Louis

Vandaag krijg ik de laatste chemo en dan mag ik morgen naar huis toe. Daar kijk ik echt naar uit. Weer even thuis zijn. Even normaal kunnen eten, zonder steeds alles uit te kotsen. En eindelijk echt even alleen zijn met Harry. Het liefst zou ik vandaag al naar huis gaan. Ik ben het ziekenhuis helemaal zat. Voordat ik morgen naar huis ga moeten ze eerst bloedprikken, zodat ze kunnen kijken of ik al meer witte bloedcellen heb. Daarna mag ik twee weken thuis blijven.

Eindelijk komen Liam, Niall en Zayn binnen lopen. Harry slaapt nog, dus ik gebaar dat ze stil moeten zijn. "Nog één dagje." Zegt Niall vrolijk. Ik knik alleen. Gelukkig wel. Zoals elke ochtend zetten ze ontbijt op tafel neer. Ik schud meteen mijn hoofd. Aan eten moet ik nu echt niet denken, ik ben zo misselijk. Ze snappen de hint meteen en halen het eten weer van tafel. Zelf eten ze wel hun ontbijt op.

"Heeft iemand van jullie een stift mee?" Vraag ik zachtjes. Verbaast knikt Liam en haalt hij een stift uit zijn tas. Als hij die aan mij heeft kijk ik eerst of het geen permanente marker is. Als dat het niet is teken ik een snorretje op Harry's gezicht. Zayn en Liam kijken mij in shock aan, terwijl Niall zich kapot lacht. Daarna teken ik ook nog een hartje op zijn wang. Dan lachen Liam en Zayn toch ook. Ik moet toch iets te doen hebben in dit saaie ziekenhuis.

Gelukkig ben ik net klaar met mijn kunstwerk als Harry wakker wordt. "Goeiemorgen babe." Zeg ik tegen hem, terwijl ik hem een kus geef. Harry glimlacht en vraagt: "Hoe voel je je?" Ik knik antwoord: "Beetje misselijk. Klaar om naar huis te gaan. Maar verder wel goed." Eigenlijk ben ik echt kotsmisselijk, maar ik wil niet dat Harry zich weer zorgen gaat maken. "Ik ga even douchen." Zegt Harry. Ik knik weer en antwoord: "Je moet je ook scheren." Niall schiet meteen in de lach, waardoor Harry hem verbaast aankijkt. "Binnenpretje." Zegt Niall meteen. En dan gaat Harry de badkamer in. "Sukkel." Mompel ik naar Niall, die dan alleen maar weer moet lachen.

Zodra Harry staat te douchen, komt er weer een vlaag van misselijkheid over mij heen. Blijkbaar heeft Niall het door want die staat ineens naast mij met het bakje in zijn hand. Dan begin ik ook meteen over te geven. Dat overgeven word ik echt knettergek van. De hele dag ben ik misselijk en telkens als ik iets eet kots ik het weer uit. Echt niet te doen.

Na een paar minuten ben ik weer gestopt met overgeven. Niall haalt het bakje weg en dan komt Sofia binnen lopen. "Misselijk?" Vraagt ze. Ik laat mijn hoofd op mijn kussen rusten en knik. Ze geeft mij meteen iets tegen de misselijkheid. "Dankjewel." Zeg ik. Ze glimlacht en zegt: "Ik ga jullie wel missen straks." Daardoor moet ik lachen. "Zeker één iemand in het bijzonder." Zeg ik met een knipoog. Sofia moet lachen, terwijl Liam weer rood aanloopt.

"Louis!" Hoor ik ineens. Sofia loopt net weg. De deur van de badkamer wordt opengeslagen en daar staat Harry met alleen een handdoek om zijn middel. "Oeh sexy, love." Zeg ik. Harry wijst naar zijn snor en vraagt: "Serieus Louis?!" We schieten alle vier weer in de lach. Harry rolt met zijn ogen en doet de deur dan weer dicht.

Enkele minuten later komt Harry, zonder snor, de kamer in lopen. "Sorry babe. De verveling maakt me gek." Zeg ik dan. Een kleine glimlach ontstaat er op Harry's gezicht. Daardoor weet ik dat hij het mij vergeeft. Hij komt bij me zitten en zeg: "Ik pak je nog wel terug." Ik grinnik en antwoord: "Karma heeft mij al terug gepakt. Mijn maaginhoud ligt weer in de prullenbak." "Mooi." Zegt Harry lachend. En dan wordt hij toch bezorgd en vraagt: "Gaat het wel?" Ik knik. Nu Sofia mij iets tegen de misselijkheid heeft gegeven gaat het wel weer.

Vermoeid leg ik mijn hoofd neer. Daar word ik ook helemaal gek van. Dat constante vermoeide gevoel. Het enige wat ik de afgelopen dagen heb gedaan is in bed liggen. En toch slaap ik bijna de hele dag. Ik wil gewoon mijn energie terug. Ineens voel ik een hand door mijn haar gaan. Als ik opkijk is het Harry. Dat had ik kunnen verwachten. "Ga maar slapen, Boo." Zegt hij. Ik knik en sluit mijn ogen.

Als ik wakker wordt, badend in het zweet door een nachtmerrie, zie ik dat ik helemaal alleen ben. Ze zijn weg. Ze zijn allemaal weg. Ik wist het. Het is ze te zwaar. Ze willen die last niet meer. Ik ben een last. Volledig in paniek begin ik te hyperventileren. Ik had nooit moeten kiezen voor behandeling. Ik had nooit contact met Harry, Niall, Liam en Zayn op moeten nemen. Als ik dat niet had gedaan was ik nu niet hier geweest. Dan had ik in rust thuis kunnen sterven.

In mijn paniek trek ik mijn infuus los. Met moeite sta ik op van mijn bed en loop mijn kamer uit. Ze hebben mij alleen gelaten, dus ik ga naar huis. Ik wil geen minuut langer alleen in het ziekenhuis blijven. Dat grapje met die stift is vast de laatste druppel voor Harry geweest. Hij houdt niet meer van mij en dat moet ik accepteren. Het lopen gaat heel moeizaam. Ik ben zo moe en zo zwak.

Bij de lift zak ik in elkaar. Mijn benen houden mij niet meer. Langzaam laat ik mezelf langs de muur naar beneden zakken. Tranen stromen over mijn wangen. De lift gaat open. Er komen wat mensen uit. Hopelijk zien ze mij niet. Maar ik hoor iets op de grond vallen en dan roept iemand: "Louis." Tot mijn verbazing staat Zayn voor mijn neus. "Wat doe jij hier?!" Vraagt hij. Maar ik kan geen woord uitbrengen. Zayn tilt mij op en brengt me terug naar mijn kamer, waar Niall nu ook is. Nog steeds geen Harry. Harry is weg. Ik weet gewoon zeker dat hij weg is. Mijn angst is uitgekomen... Harry heeft mij in de steek gelaten.