Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 2: Ziek

Pov Harry

"Weet dat ik altijd van je ben blijven houden." Zegt Louis. Voor een paar seconde kijk ik hem shock aan en dan rent hij ineens weg. Totaal in shock blijf ik achter op het strand. "Louis?" Roep ik, maar hij is al weg. What the fuck is er hier net gebeurd. Ik probeer Louis te bellen, maar er wordt niet opgenomen. Toen Louis op het strand wilde afspreken had ik al een vermoeden dat er iets aan de hand was. Hij gaat altijd naar het strand als er iets mis is. Nu weet ik zeker dat er iets aan de hand is.

Op de automatische piloot, totaal in gedachte verloren, rijd ik uiteindelijk naar huis toe. Eenmaal binnen laat ik me op de bank neervallen. Louis' woorden blijven door mijn hoofd spoken. Het leek wel, alsof... Alsof hij afscheid van mij nam. En dan is wanneer ik in paniek begin te raken. Hij nam afscheid, wat is hij van plan?

In paniek bel ik Louis nog vijf keer, maar hij neemt nog steeds niet op. Dan besluit ik Liam te bellen. Als Louis echt afscheid nam, heeft hij toch ook afscheid van Liam genomen? Als Liam opneemt zegt hij meteen: "Drie keer raden, je hebt een raar telefoontje van Louis gehad." "Ja, ook. En ik heb hem gezien vandaag. Ik denk dat hij iets ergs van plan is. Hij nam afscheid van mij." Vertel ik. Het blijft even stil aan de andere kant, totdat Liam zegt: "Hij heeft mij ook gebeld en dat leek ook op een afscheid. En hij heeft Niall en Zayn ook gebeld." Zayn... Hij heeft zelfs Zayn gebeld. Ik vertrouw het echt niet. "Wil je er naartoe?" Vraagt Liam. Ik kijk op mijn horloge. Het is al tien uur 's avonds. Misschien is het wel een beetje laat, maar aan de andere kant... Ik ben gewoon zo bang dat hij zichzelf iets aan gaat doen. "Ja, let's go." Zeg ik dan.

Liam en ik hebben afgesproken er allebei heen te rijden. We wachten voor de deur op elkaar. Hoe dichter bij ik kom, hoe meer zorgen ik me ga maken. Wat zal ik in Louis' huis aantreffen? Gelukkig ben ik niet alleen. Het is echt fijn dat Liam mee wilt. Wat dat betreft is er niets verandert. Liam is altijd een beetje Daddy Direction gebleven.

Een paar minuten later kom ik aan bij Louis' huis. Liam zie ik ook al aan komen lopen. Snel parkeer ik de auto en loop naar de voordeur van Louis' huis. Liam krijgt een glimlach en zegt: "Wat goed om jou te zien. Je ziet er goed uit." Ik glimlach en zeg: "Jij ook." Liam ziet er een stuk gezonder uit dan het laatste One Direction jaar. Volgens mij gaat het een stuk beter met hem. We bellen aan bij Louis' huis. Geen reactie. Liam probeert hem te bellen. Geen reactie.

Na tien minuten, drie keer gebeld te hebben en vijf keer aangebeld, pak ik mijn sleutel en laat mezelf naar binnen. Ik heb genoeg van het wachten. En toch ben ik doodsbang als ik naar binnen stap. Hoe zal ik Louis aantreffen? "Louis?" Roepen Liam en ik. Geen reactie. Mijn hart klopt in mijn keel. We lopen zijn woonkamer in. De tv staat aan. "Hij ligt op de bank." Zegt Liam. Snel ga ik naar de bank toe. Gelukkig zie ik hem nog ademen. Wat ziet hij er bleek uit.

"Louis." Roep ik, terwijl ik hem voorzichtig wakker schudt. Louis schrikt wakker en kijkt ons verbaast aan. "What the fuck doen jullie hier?" Vraagt hij geschrokken. Louis wrijft in zijn ogen en gaat overeind zitten. "We maken ons zorgen om je. Die rare telefoontjes en opmerkingen. Wat is er aan de hand?" Zeg ik. Louis haalt zijn schouders op en antwoord: "Niets, er is niets. Mag ik mijn vrienden niet bellen?" Daardoor begin ik een beetje te twijfelen. Heb ik me dan toch gewoon te veel zorgen gemaakt? "We zijn niet dom, Louis. Er is wel degelijk iets aan de hand. En ik ga hier niet weg voordat je het verteld hebt." Zegt Liam. Louis wrijft over zijn slapen.

Ineens zie ik bloed uit zijn neus druppelen. "Louis, je hebt een bloedneus." Zeg ik geschrokken. Louis staat op, maar begint meteen te wankelen. Stevig pak ik hem vast en laat hem weer zitten, terwijl Liam snel weg loopt. Louis sluit zijn ogen. "Lou?" Vraag ik bezorgd. Hij opent zijn ogen weer en glimlacht zwakjes. Al snel ik Liam terug met zakdoekjes. Louis pakt een zakdoekje aan en knijpt zijn neus dicht.

Pas minuten later is zijn neus gestopt met bloeden. Louis is nog bleker geworden, dan dat hij al was. "Je bent ziek, niet waar?" Zegt Liam dan. Louis schudt zijn hoofd: "Niets aan de hand, gewoon een bloedneus." "Bullshit, Louis! Ben je ziek?!" Zeg ik boos. Ik zie Louis schrikken van mijn reactie. Langzaam knikt hij dan. "Wat heb je?" Vraag ik nu een stuk vriendelijker. Louis' ogen beginnen te tranen en hij mompelt: "Kanker."

Op dat moment lijkt mijn wereld in te storten. Kanker? Dat kan niet waar zijn. Louis kan geen kanker hebben. "Acute leukemie." Zegt Louis. Ik ga naast hem zitten en geef hem een knuffel. Als ik hem loslaat vraagt Liam: "Was je afscheid van ons aan het nemen?" Louis knikt weer. Verbaast vraag ik: "Is er helemaal geen hoop meer?" Louis schudt zijn hoofd. "Ik heb gekozen, om niet behandelt te worden." Antwoord Louis. "JE HEBT WAT?!" Roep ik. Ook Liam schudt verbaast zijn hoofd. "Ik heb geen reden meer om te vechten." Zegt Louis zachtjes. Ik kan het gewoon niet geloven.

"Luister." Zegt Louis. "Ik ben mijn moeder kwijt, mijn zusje, mijn vrienden. Ik heb niemand meer, waarom zou nog vechten?" Als ik dat hoor breekt mijn hart. Hoe heeft het mij kunnen ontgaan, dat Louis zo ongelukkig is. "Je kan niet opgeven, Louis. Dat kan gewoon niet. Je moet vechten." Zeg ik. Louis springt op en zegt: "Geef me dan verdomme één reden om te vechten. Ik heb niets meer. GEEF ME EEN REDEN OM TE VECHTEN." En dan draaien Louis' ogen weg en valt hij als een lappenpop op de grond.