Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 23: Scheren

Pov Harry

We zijn ondertussen drie chemorondes verder. Het is zes weken sinds ik Louis voor het eerst gezien heb. Het is zwaar. Heel zwaar. Louis begint elke week een beetje zieker te worden. De misselijkheid van de chemo lijkt ook telkens erger te worden. Louis' lichaam lijkt het wel bijna op te geven. Hij kan helemaal niets meer.

We zijn nu weer even thuis. Over twee dagen krijgt Louis weer een nieuwe ronde chemo. Hij ziet er zelf heel erg tegenop. Volgens mij wenst Louis nog iedere dag dat we hem niet hadden overgehaald om aan de behandeling te beginnen. Hij probeert zich groot te houden, maar we zien hem langzaam breken.

"Harry?" Roept Louis. Ik ren meteen naar boven toe. Meestal betekend het niets goeds als Louis mij roept. Als ik de kamer binnenloop zie dat hij weer aan het overgeven is. Snel hou ik het teiltje onder zijn mond. Het is te laat want hij heeft over het hele bed en over zichzelf overgegeven. Ik streel rustig door zijn haar, totdat hij eindelijk stopt met overgeven. Hij laat zich vermoeid tegen zijn kussen aan hangen. "Gaat het weer?" Vraag ik. Louis knikt alleen. "Wat denk je van een lekker warm bad?" Stel ik voor. Louis schudt zijn hoofd en mompelt: "Haz, ik kan niets." Ik streel over zijn wang en zeg: "Ik had toch beloofd dat ik voor je zou zorgen." Louis glimlacht alleen zwakjes. Voorzichtig begin ik hem uit te kleden en zeg: "Ik zorg dat je een lekker warm bad krijgt."

Als ik Louis helemaal heb uitgekleed til ik hem op en breng hem naar de badkamer. Voorzichtig zet ik hem in bad en zet het bad aan. Met het warme water ga ik over zijn lichaam heen. Louis zucht zachtjes. Ik pak een washandje. Dan kan ik Louis even goed wassen. Het is al weer een paar dagen geleden dat hij gedoucht heeft. Louis probeert zichzelf te bedekken met zijn handen. Voorzichtig haal ik zijn handen opzij en zeg: "Dit is toch nergens voor nodig. You can trust me." Louis glimlacht weer zwakjes en laat mij hem dan wassen.

Voorzichtig begin ik Louis' haren te wassen, maar als ik de shampoo aan het inmasseren ben heb ik hele plukken haren in mijn handen. "Louis." Zeg ik zachtjes. En dan laat ik hem de plukken haar zien. Louis kijkt er geschrokken naar. Dan zucht hij en zegt: "Scheer het maar af." "Weet je het zeker?" Vraag ik. Louis knikt. Ik spoel zijn haar dan maar weer uit.

Eenmaal aangekleed heb ik Louis op een stoel in de badkamer gezet. "Lou, weet je het heel zeker. Nu kan je nog terug." Vraag ik. Louis schudt zijn hoofd en zegt: "Doe het maar gewoon. Het is oké." Ik knik en begin zijn haren af te scheren. Plukken haar dwarrelen naar de grond.

Als ik klaar ben vraag ik aan Louis: "Wil je het zien?" Louis knikt meteen. Ik hou de spiegel voor hem. Louis gaat met zijn hand over zijn hoofd en zegt: "Het... Het is niet zo erg als ik gedacht had." Ik haal de spiegel voor hem weg en kus hem voorzichtig. "Ik hou van je!" Zeg ik. Louis glimlacht alleen. Zonder iets te vragen til ik hem terug naar bed. "Wil je beanie voor mij pakken?" Vraagt hij. Ik knik en pak een beanie uit zijn kast. Hij zet zijn beanie meteen op. "Dit verandert niets aan mijn gevoelens voor jou." Verzeker ik hem. Louis schudt zijn hoofd en zegt: "Haz, ik hou zo veel van jou. Zonder jou zou ik dit niet kunnen." Ik glimlach en kus hem nog een keer.

Een klein kwartiertje later is Louis weer in slaap gevallen. Louis voelt zich zo slecht de laatste tijd. Het lijkt wel steeds erger te worden. Ik word een klein beetje bang dat Louis gelijk gaat krijgen. Wat nou als hij niet beter wordt? Het begint erop te lijken dat hij niet beter gaat worden. Langzaam begin ik mijn hoop te verliezen. Dat doet mij heel veel pijn. Ik kan me niet voorstellen hoe ik door moet gaan met mijn leven zonder Louis. Zonder Louis ga ik kapot.

Die gedachte maakt me gek, dus ik probeer het uit mijn hoofd te zetten. In plaats van me zorgen maken, ga ik koken. Als ik de koelkast open doe, zie ik dat die leeg is. Dat wist ik eigenlijk gister al, maar ik heb nog geen tijd gehad om boodschappen te doen. Ook de voorraadkasten zijn leeg. Louis moet echt iets gezonds eten. Daarom bel ik Liam. "Alles oké?" Vraagt Liam meteen bezorgd. Ik grinnik zachtjes en antwoord: "Ja het gaat allemaal wel. Kun jij heel even langs komen? Ik moet echt boodschappen doen, maar ik wil Louis niet alleen laten." "Ja sure. Wil je niet dat ik boodschappen kom langs brengen?" Vraagt hij. Even denk ik daar wel over na, maar antwoord dan toch: "Nee, bedankt. Ik wil zelf even naar buiten." Dat snapt Liam en hij zegt dat hij eraan komen.

Zachtjes loop ik terug naar boven. Louis is al weer wakker. "Liam komt zo even, zodat ik boodschappen kan doen." Vertel ik hem. Louis knikt alleen. Ik ga naast hem in bed liggen en vraagt: "Wat is er?" Louis pakt mijn hand en antwoord zachtjes: "Ik mis Freddie. Ik begin me steeds meer te beseffen dat hij één van zijn ouders kan kwijtraken." Ik streel over zijn hand en zeg: "Dat gebeurd niet. Jij bent veel sterker dan je denkt." Louis glimlach treurig en sluit zijn ogen dan weer. Ik druk een kus op zijn hand en zeg: "Ik ben zo snel mogelijk weer terug."

Als Liam binnen komt vraagt hij meteen hoe het gaat. Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Niet zo goed. Hij verloor haar, dus we hebben hem net geschoren. Hij begint de hoop te verliezen. Hij heeft het zwaarder dan hij laat merken." Liam knikt begrijpend. Maar ik heb al wel een plan om morgen een betere dag te maken dan vandaag.