Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 27: Lottie

Pov Louis

Als ik wakker word ben ik meteen misselijk. Ik sla mijn hand voor mijn mond en probeer mijn eten binnen te houden. Zayn springt op en houdt het bakje voor mijn mond. Harry ligt naast mij nog te slapen. Ik wil hem niet wakker maken. Opnieuw sluit ik mijn ogen in de hoop dat de misselijkheid wegtrekt.

Enkele minuten later hoor ik iemand binnen komen lopen. Ik open mijn ogen weer. De misselijkheid is nog steeds niet gezakt. "Wil je nog iets tegen de misselijkheid?" Vraagt Sofia. Ik knik hevig. Heel graag zelfs. Als ik gewoon één dag mijn eten binnen kan houden zou ik al blij zijn. Zayn staat nog steeds naast mij met het bakje in zijn handen.

Nadat Sofia mij iets tegen de misselijkheid heeft gegeven gaat ze weer weg. Op dat moment wordt de misselijkheid mij te veel. Uit Zayn's handen pak ik het bakje en begin over te geven. Zayn streelt over mijn rug, terwijl ik overgeef. Mijn hele lichaam doet pijn van het overgeven. Harry slaapt gelukkig overal doorheen.

Eindelijk stop ik dan met overgeven. Zayn haalt meteen het bakje weg. Liam komt ineens de badkamer uit. Met een nat washandje dept hij mijn gezicht. "Wil je een schoon shirt aan, je bent doorweekt van het zweet." Zegt hij. Ik knik maar gewoon. Liam helpt mij om op de rand van mijn bed te gaan zitten en trekt dan mijn shirt uit. Hij kijkt verschrikt naar hoe dun ik ben, maar hij zegt er niets over. Daarna trekt hij mij een schoon shirt aan. Dat voelt meteen een stuk fijner. "Thanks." Mompel ik. Ik ga even overeind staan, om mijn broek goed te doen. Alles om mij heen begint te draaien. "Liam?" Zeg ik redelijk in paniek. Ik voel hoe Liam mij stevig vast pakt en dan zak ik in elkaar.

Verward word ik wakker op de grond. Er ligt een kussen onder mijn hoofd. Iedereen staat om mij heen. Zelfs Harry is wakker geworden. Sofia staat er ook bij. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik, terwijl ik overeind ga zitten. "Je bent weer flauwgevallen." Zegt Niall. Langzaam begin ik me dan te herinneren dat alles om mij heen draaide en Liam mij vastpakte. Liam en Harry helpen mij terug het bed op. "Je bloeddruk was erg laag toen je flauwviel, daardoor viel je ook flauw. We willen ook voor de zekerheid even bloedprikken." Zegt Sofia. Ik knik instemmend. Ze pakt meteen spullen om bloed te prikken.

Binnen een paar seconde is het gebeurd. Zayn kijkt altijd weg als ze bloed prikken. Hij kan er niet tegen om dat ze zien. "Bang voor een beetje bloed, Zaynie." Vraag ik plagend. Zayn rolt alleen met zijn ogen. Hij is duidelijk wel bang voor bloed.

Harry pakt mijn hand vast en vraagt: "Hoe voel je je nu?" "Ik ben die klotemie een beetje zat." Zeg ik geïrriteerd. Daardoor moet iedereen lachen. Zelfs Sofia lacht er om. "Soms ben je ook wel een beetje een idioot." Zegt Zayn. Ik knik instemmend. Dat zal ik nooit ontkennen. "Kan ik nog iets voor je doen?" Vraagt Sofia. Ik schud mijn hoofd en bedank haar. "Ik word gewoon gek van het overgeven, van het flauwvallen en vooral van dat altijd vermoeide gevoel. Ik kan gewoon helemaal niets meer." Zeg ik. Tranen branden al weer in mijn ogen, maar ik wil niet huilen. Harry knuffelt mij meteen en dat voelt wel even goed.

Als Harry mij loslaat zucht ik en zeg: "Laten we wat leuks gaan doen." Ook al ziet mijn kamer er nu een stuk gezelliger uit, ik voel me nog steeds opgesloten. Voorzichtig sta ik op uit mijn bed en ga in mijn rolstoel zitten. Iedereen staat meteen op. Liam neemt mijn infuuspaal mee en Harry duwt mijn rolstoel. "Ik heb frisse lucht nodig." Zeg ik. Dus we gaan naar buiten.

"We moeten wel dicht bij het ziekenhuis blijven." Zegt Harry. Verbaast draai ik me om naar hem en vraag: "Hoezo?" En dan wijzen ze allemaal naar de parkeerplaats. Dus ik kijk verbaast naar de parkeerplaats. In de verte denk ik iemand te herkennen. "Nee..." Mompel ik. Dit kan niet. Toch blijkt het zo te zijn. Lottie!

Lottie komt snel naar mij toe en geeft mij meteen een knuffel. "Je had toch niet gedacht dat ik je alleen in dit ziekenhuis zou laten." Zegt ze. Dit maakt mijn hele dag weer even goed. Ik pak Lottie's hand en zeg: "Je weet niet half hoe blij ik ben dat je er bent." Ze glimlacht en vraagt: "Beanie?" Ik knik en doe mijn beanie af. "Haar kwijt." Antwoord ik. Lottie streelt over mijn hoofd en zegt: "Ziet er niet eens slecht uit." Toch doe ik mijn beanie weer op. Zonder beanie voel ik me heel onzeker. Maar dat hoeft niemand te weten.

Met Lottie gaan we weer terug naar mijn kamer. "Van wie zijn al die tekeningen?" Vraagt Lottie. "Van de hele kinderafdeling en Freddie." Antwoord ik. Net als ik krijgt Lottie een glimlach op haar gezicht. "Hoe voel je je?" Vraagt ze, terwijl ze naast me komt zitten. "Niet goed." Antwoord ik eerlijk. Het lijkt elke dag slechter te gaan in plaats van beter. Langzaam begin ik mijn hoop te verliezen. "Hoe ziek ben je nou echt?" Vraagt Lottie dan. Bij mijn familie liet het natuurlijk minder erg lijken dan dat het echt was. Tranen schieten weer in mijn ogen als ik antwoord: "Ik ben te ziek om ook nog maar iets zelf te doen. Harry moet mij overal bij helpen." Lottie geeft mij meteen een knuffel. Ze houdt me een paar minuten stevig vast.

"Jij kunt dit, Boobear. Ik geloof dat jij beter gaat worden. Alles wat nu gebeurd is fucking kut, maar jij komt hier sterker uit. Jij bent de sterkste persoon die ik ken. Toen mama en Fizzy overleden hield jij onze familie bij elkaar. Geloof mij nu maar, jij bent sterker dan die kanker. Ik geloof in jou. Nu moet jij nog in jezelf gaan geloven." Zegt Lottie. Ik grinnik en zeg: "Heb je lang op die speech geoefend?" Ze geeft mij zachtjes een stomp, dus ik zeg: "Je mag geen patiënten slaan." Het doet mij echt goed dat Lottie er is.