Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 29: Nog een date

Pov Liam

Vandaag is het woensdag. De dag dat ik met Sofia op date ga. En ik ben super nerveus. Wat nou als het helemaal niet gezellig wordt. Straks is het mega awkward. Tot nu toe heb ik nog niet eens tegen haar gepraat. Oh mijn god... Ik heb nog geen woord tegen Sofia gezegd en straks ben ik helemaal alleen met haar. Wat nou als ik dan ook niets durf te zeggen?

Bloedzenuwachtig kom ik aan in de kamer van Louis. Vanochtend heb ik wel drie keer andere kleren aangedaan, omdat het er niet goed genoeg uit zag. "Ben je er klaar voor, Payno." Zegt Louis meteen. Ik schud hevig mijn hoofd. Louis grinnikt en zegt: "Het komt wel goed, Li. Sofia is hartstikke aardig. Het wordt heel gezellig."

Het duurt nog zo lang voordat het tien uur is. Al die tijd moet ik mezelf rustig zien te houden. "Li, maak je geen zorgen. Je moet er gewoon niet te veel over na denken. Laat het over je heen komen. En als het niets wordt is dat ook oké." Zegt Louis dan. Louis heeft gelijk. We zien wel wat er gebeurd. Ik moet me er niet zoveel zorgen om maken.

Om vijf voor tien begin ik lichtelijk in paniek te raken. "Tommo, hoe zie ik eruit. Is het oké?" Vraag ik. Harry en Louis beginnen te lachen en Louis zegt: "No stress, Payno. Je ziet er fantastisch uit. Het komt helemaal goed." Ik neem even een diepe hap adem en knik. Wie had gedacht dat ik ooit nog zo zenuwachtig zou zijn voor een date. Ik heb al zoveel mensen gedate en ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest.

Precies om tien uur staat Sofia voor de deur. "Ben je er klaar voor." Vraagt ze. Ze ziet er echt geweldig uit. Ze heeft haar haar los en een paars jurkje aan. "Je ziet er geweldig uit." Zeg ik meteen. Ze glimlacht en bloost. "Thanks Louis." Zeg ik nog en dan leg ik mijn hand op haar rug en lopen we samen naar mijn auto. Ik hou de deur voor haar open en ga dan pas zelf achter het stuur zitten. Ik rij naar het park toe. Daar ken ik een mooi plekje.

Als we bij het park zijn lopen we samen naar de plek die ik in gedachte had. Alle lampjes branden en dat maakt het erg gezellig. Ik leg een groot kleed neer en zet dan de picknickmand neer. "Kom zitten." Zeg ik. Nu word ik weer nerveus, wat nou als een picknick echt een stom idee is? Sofia gaat zitten en zegt: "Een picknick, wat leuk." De zenuwen zakken meteen weer. "Ik dacht je hebt vast al gegeten, dus uit eten was niet nodig." Zeg ik. Ze knikt. Ik haal stokbrood en wijn uit de picknickmand. "Ik drink niet." Zegt ze dan. Ik glimlach en antwoord: "Het is alcoholvrij." Nu glimlacht Sofia ook.

We zijn echt uren aan het praten over van alles echt nog wat. Er is nooit een ongemakkelijke stilte. We laten elkaar juist elke keer lachen. "Louis is echt één van mijn favoriete patiënten, omdat het altijd gezellig is bij jullie." Zegt ze. "En omdat jij er altijd bij bent." Voegt ze er dan zachtjes aan toe. Ik grinnik en zeg: "Jij bent mijn favoriete verpleegster." Daardoor moet zij ook even lachen. Eigenlijk durf ik het antwoord bijna niet te horen, maar ik kan me er toch niet van weerhouden om te vragen: "Hoe groot is de kans dat Louis beter wordt?" De glimlach verdwijnt meteen van haar gezicht. "Liam, ik..." Begint ze. Shit, dit had ik ook gewoon helemaal niet moeten vragen. Het was net zo gezellig. "Ik wil niet tegen je liegen, maar..." Gaat ze verder. Ik zucht en zegt: "Het is niet goed hè?" Ze schudt langzaam haar hoofd.

Hier was ik zo bang voor. Louis gaat dit niet overleven. Die kanker is te sterk. Louis heeft zo ontzettend hard gevochten, maar hij is te zwak geworden. "Ik mag er niets over vertellen, totdat Louis daar toestemming voor geeft." Zegt ze. Ik knik begrijpend. Ze heeft me ook nog helemaal niets verteld, maar aan haar blik kan ik al zien dat het niet goed is. Langzaam begint het allemaal tot me door te dringen. "Hij gaat niet dood." Zeg ik. Sofia kijkt mij verdrietig aan. "Nee, je hebt het fout. Louis gaat niet dood! Je snapt het gewoon niet! Louis gaat niet dood!" Schreeuw ik. Verdomme.

Mijn ogen beginnen te tranen bij de gedachte dat Louis het niet overleefd. Ik wil niet dat Sofia mij ziet huilen, dus ik sta op en loop weg. Sofia rent meteen achter mij aan. Ze slaat een arm om mij heen en zegt: "Je moet nog niet de hoop opgeven. Er is altijd nog reden voor hoop." Ik veeg de tranen uit mijn gezicht en mompel: "Hij is één van mijn beste vrienden." Dan begin ik weer te huilen. Sofia slaat allebei haar armen om mij heen en zegt: "Het is oké om te huilen." Ze houdt mij stevig vast totdat ik weer stop met huilen.

Ze kijkt mij recht in mijn ogen aan en zegt: "Ik heb nooit gezegd dat hij het niet gaat overleven. Louis is sterk, dat weet ik. Geen hoop verliezen. Louis heeft je nodig." Ik knik. Haar woorden stellen mij wel een beetje gerust. "Sorry, dat ik tegen je schreeuwde. Zo bedoelde ik het niet." Zeg ik beschaamd. Ze glimlacht en zegt: "Dat is oké. Jij komt er mee weg."

Rond één uur 's nachts heb ik haar naar huis gebracht. We hebben afgesproken om dit weekend te samen te lunchen. Ze wilde graag nog een tweede date en ik ook. Ook al was het niet precies wat ik ervan verwachtte, het was wel heel gezellig. We hebben samen kunnen lachen en kunnen huilen. Het voelt ook helemaal niet raar dat ik bij haar gehuild heb. Sofia geeft mij echt een goed gevoel. Ik kijk nu al uit naar onze tweede date.