Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 17: Black and White

Pov Louis

Mijn hele lichaam voelt verzwakt als ik wakker word. Alles in mijn lichaam doet pijn. Mensen praten tegen mij, maar het dringt allemaal niet tot mij door. Sofia spuit iets in mijn infuus. Onmiddellijk begin ik over te geven. Er zit helemaal niets meer in mijn maag, dus er komt alleen gal uit. Mijn buik doet pijn. Alles doet pijn.

Harry streelt over mijn rug, terwijl ik overgeef. Vermoeid laat ik mijn hoofd op mijn kussen vallen, als ik eindelijk gestopt ben met overgeven. Ik heb niet eens de energie meer om mijn hoofd rechtop te houden. "Wat deed je in mijn infuus?" Vraag ik wantrouwig. Sofia is nog druk bezig met mijn infuus en antwoord: "We hebben je iets tegen de misselijkheid gegeven, je krijgt vocht toegediend tegen de koorts en het uitdrogen. We hebben de uitslag van je bloedonderzoek ook beginnen en daaruit blijkt dat je een infectie hebt, dus je krijgt ook antibiotica. En je krijgt paracetamol tegen de pijn." Het zal allemaal wel goed zijn.

De pijn blijft maar aanhouden. Die pijn is vreselijk. Alsof mijn hele lichaam in brand staat. Ze hebben mij al paracetamol gegeven dus het zou minder moeten worden. Zo hard als ik kan knijp ik in mijn deken. Harry legt zijn hand over de mijne en vraagt: "Wat is er mis?" Maar ik kan geen woorden uitbrengen. Harry begint over mijn hand heen te strelen. Het liefst zou ik willen schreeuwen van de pijn, maar Harry maakt zich al zo veel zorgen. Hij komt op mijn bed zitten en tilt mij in zijn schoot. "Het is oké. Het komt allemaal goed. De pijn zakt zo." Zegt hij. Zelfs als ik niet in woorden uit kan drukken wat er aan de hand is, snapt Harry nog wat ik voel. Hij blijft mij stevig vasthouden, totdat de pijn minder begint te worden.

De misselijkheid zakt wel een beetje. De afgelopen twee dagen ben ik nog geen moment niet misselijk geweest, dus dit is wel even fijn. "Ik heb honger." Mompel ik. "De medicijnen beginnen te werken." Zegt Liam lachend. Ik knik. Langzaam begin ik me wat beter te voelen. Harry streelt door mijn haar en zegt: "Ik ben blij je eindelijk weer even zo te zien. Ik ga eten voor je halen." Hij legt mij terug op het bed en stapt het bed uit. Zachtjes trek ik Harry naar mij toe om hem een kus te geven. Hij trekt terug en zegt: "Eerst tandenpoetsen, dan zoenen we pas weer." Ik grinnik zachtjes en laat hem dan gaan.

Liam streelt over mijn been en zegt: "Je begint er langzaam steeds iets beter uit te zien. Je hebt eindelijk weer wat kleur terug in je gezicht." Ik knik. Elke minuut begin ik me ook iets beter te voelen. De medicijnen doen goed zijn werk. "Wanneer mag ik naar huis?" Vraag ik. Liam begint te lachen en antwoord: "Voorlopig niet. Eerst beter worden." Ik rol met mijn ogen en zucht. Ze kunnen mij dit infuus toch ook gewoon mee naar huis geven. Dat zou veel beter zijn. "Komen Zayn en Niall nog?" Vraag ik. Liam grinnikt en zegt: "Ik zal ze bellen."

Een half uurtje later zijn Niall en Zayn er dan. Ze geven mij allebei een knuffel. "Ik moet hoognodig met Niall praten, dus Zayn, Harry, Liam ga even wat eten in het restaurant ofzo." Zeg ik. Zayn kijkt mij wantrouwig aan, dus ik zeg: "Nee, niet daarover. Jij mag er ook wel bij blijven als je dat wilt." Zayn knikt. "Lou, ga jezelf niet te druk maken. De enige reden dat je je goed voelt komt door dat infuus." Zegt Harry bezorgd. Ik trek hem naar mij toe en geef hem een kus op zijn wang: "Maak je geen zorgen. We gaan alleen praten. Ik kom mijn bed niet uit." Harry knikt dan instemmend en gaat samen met Liam de kamer uit.

Als ik zeker weet dat ze weg zijn zeg ik tegen Niall en Zayn: "Luister... Als ik straks beter ben, wil ik Harry ten huwelijk vragen." Ze worden allebei meteen enthousiast. "En Niall, ik wil dat doen met jouw liedje Black and White. Mag ik jouw liedje daarvoor gebruiken?" Vraag ik. Niall begint van enthousiasme op en neer te springen en zegt: "Ja, ja, ja! Ja natuurlijk! Ik voel me vereerd." Daardoor krijg ik ook een glimlach op mijn gezicht. Toen ik dat liedje hoorde wist ik meteen dat dat het perfecte liedje wat om iemand mee ten huwelijk te vragen. Ik ben zo blij dat Niall mij die toestemming gegeven heeft.

"Als ik niet beter word." Begin ik. Maar Niall zegt meteen: "Je wordt wel beter!" "Dit is belangrijk. Als ik niet beter word, moeten jullie aan Harry vertellen dat ik van plan was hem te huwelijk te vragen. Harry moet weten, dat ik met hem wilde trouwen." Zeg ik. Niall en Zayn zijn meteen een stuk treuriger, maar ze knikken wel. Harry moet weten dat ik de rest van mijn leven met hem wilde delen.

Al snel klap Niall in zijn handen en zegt: "Maar dat gaat niet nodig zijn, want jij wordt gewoon beter." Hij tovert die beroemde glimlach terug op zijn gezicht. Ik dat allemaal nog niet zo zeker. Ik voel me alleen maar zieker worden, in plaats van beter. Zayn geeft mij een klopje op mijn schouder en zegt: "Een beetje vertrouwen in jezelf. Jij bent veel sterker dan die klote kanker." Daardoor moet ik toch even lachen.

In één klap is alle pijn en misselijkheid weer terug. Voor ik iemand om hulp kan vragen begin ik over te geven. "Bel Harry." Hoor ik Zayn roepen, terwijl hij over mijn rug begint te strelen. Hij houd het bakje onder mijn mond, zodat ik niet nog meer op mijn bed overgeef. Mijn hoofd bonkt van de hoofdpijn.

Ineens zijn er vijf mensen tegelijk met mij bezig en ik heb geen idee wat ze allemaal aan het doen zijn. "Harry?" Roep ik in paniek. Mijn hand wordt meteen vast gepakt en Harry zegt: "Ik ben hier. Rustig maar. Alles komt goed." Dat Harry terug is kalmeert mij weer een beetje. Als Harry er is komt alles goed. "He, rustig, love. Alles komt goed." Zegt Harry nog een keer. Maar nog voordat ik iets terug kan zeggen wordt ik opgeslokt door de duisternis.