Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 22: Meer chemo

Pov Louis

Zodra Niall en Zayn binnen komen lopen vraag ik: "En?!" Ze beginnen allebei te lachen en laten zien dat ze hand in hand lopen. "Yes!" Roep ik enthousiast. Liam en Harry kijken mij vragen aan. "Ze zijn samen." Zeg ik dan. "Echt?" Roepen Liam en Harry tegelijk. Niall en Zayn knikken hevig. Is er toch nog iets goed uit mijn kanker ontstaan.

We gaan nu met z'n vijven naar de kinderafdeling. Dit keer neem ik mijn infuus maar gewoon mee, in plaats van dat ik hem eruit trek. Hoe gaat ze eigenlijk een kampvuur houden binnen? Ach ja, we zullen het wel zien. Ik ben in ieder geval blij om even mijn kamer uit te zijn.

Als we de gemeenschappelijke zaal van de kinderafdeling op lopen zitten alle kinderen al in een kringetje om de televisie. En op de televisie brand een kampvuur. Daar moet ik even om lachen. Zo makkelijk kan het dus zijn om kinderen te vermaken. "Louis! Kom je naast mij zitten." Vraagt Nele meteen. Ik knik en ga naast haar zitten. Liam, Harry, Niall en Zayn gaan ook tussen wat kinderen in zitten.

Één van de verpleegster deelt marshmallows uit. "He bij een kampvuur horen natuurlijk kampvuurliedjes. Dus Niall heeft zijn gitaar mee genomen. Niall, speel eens wat." Roep ik. Niall pakt meteen zijn gitaar en begint Story Of My Life te spelen. "Als je het kent, zing dan mee." Roept Niall. En zo beginnen we met z'n alle Story Of My Life te zingen.

Een uurtje later lopen we weer terug naar mijn kamer. Zo'n uurtje tussen die kids doet mij echt goed. Het kost mij veel energie, maar het levert veel positiviteit op. Harry moet mij nu ook echt wel ondersteunen naar mijn kamer toe.

Uitgeput laat ik me op mijn bed vallen. Die vermoeidheid vind ik misschien nog wel het vervelendst. Ik kan helemaal niets doen, zonder compleet uitgeput te raken. Als ik lig bij te komen in mijn bed, komt Sofia de kamer binnen. "Goeiemorgen allemaal. Ik kom met goed en slecht nieuws." Zegt ze. Waarom niet alleen goed nieuws? Ik pak zenuwachtig Harry's hand vast. Hij knijpt zachtjes in mijn hand. "Doe maar eerst het goede nieuws." Zeg ik. Sofia knikt en verteld: "De ontstekingswaarden zijn allemaal verlaagt. De infectie die je had, is dus weg. Maar het bloedonderzoek laat nog niet de gewenste resultaten van de chemotherapie zien. We willen dus eigenlijk nu meteen nog een ronde chemo doen."

Nu meteen een nieuwe ronde chemo? Ik begin me net een beetje beter te voelen en dan gaan we weer opnieuw beginnen. "Ik denk dat ik weinig keuze heb, dus doe maar." Antwoord ik. Sofia knikt begrijpend en sluit mij meteen aan op een nieuwe chemobehandeling. "Mag ik meteen iets tegen de misselijkheid?" Vraag ik. Ik weet dat ik meteen weer misselijk wordt, dus dan heb ik liever nu meteen iets tegen de misselijkheid. Sofia knikt weer en geeft mij het medicijn tegen de misselijkheid. Daarna gaat ze weer weg.

De chemo werkt niet. Daar ben ik van overtuigd. Hij slaat niet aan. Ik ga alsnog dood. Waarom ben ik ooit gestart aan deze behandeling. Vanaf het begin wist ik dat dit zou gebeuren. Ik wist dat ik niet beter zou worden. Ik wist dat ik dood zou gaan. En daar blijk ik maar weer eens gelijk in te hebben. Waarom snappen de anderen dat niet. Ze hadden mij nooit moeten pushen om toch voor behandeling te moeten kiezen.

Met moeite sta ik op uit mijn bed. "Wat ga je doen?" Vraagt Harry meteen. "Naar de wc." Antwoord ik. Harry knikt en laat mij dan naar de badkamer gaan. Als ik in de badkamer ben doe ik de deur achter mij op slot en laat mij op de grond zakken. De hele kamer lijkt wel te draaien. Het besef dat ik dood ga komt elke seconde meer bij mij binnen. Dit is allemaal voor niets geweest. Ik ga dood. Hoe meer dat besef komt, hoe meer ik in paniek begin te raken. Mijn ademhaling versnelt, mijn ogen vullen zich met tranen.

Voor ik het weer ben ik voluit aan het huilen. Tranen stromen over mijn wangen. Ik ga dood. Dat terwijl ik zo hard aan het vechten geweest ben. Ik heb mijn zusjes beloofd dat ik niet dood zou gaan. En Harry... Ik was net bezig met onze trouwplannen. Gelukkig hebben Zayn en Niall beloofd om aan Harry te vertellen dat ik met hem wilde trouwen.

"Louis?" Hoor ik ineens. Er wordt op de deur geklopt. "Lou, babe, gaat alles goed?" Vraagt Harry nu bezorgd. Nee... Nee, het gaat niet goed. Het gaat alles behalve goed. Er gaat helemaal niets goed meer. "Louis, doe de deur open." Roept Harry nu. Vanaf de grond draai ik de deur van het slot. Harry komt meteen binnen. "Oh Louis." Mompelt hij. "Kan iemand de infuuspaal meenemen?" Roept Harry, terwijl hij mij optilt. Liam staat meteen naast ons en neemt de infuuspaal mee. Harry zet mij op zijn schoot op het bed neer.

We blijven zo een paar minuten zitten, zonder dat iemand vragen stelt. Het is fijn dat ze mij eerst even de tijd geven om te kalmeren. "Louis, dit betekend nog helemaal niets. Als ze zouden denken dat het geen werking heeft, dan zouden ze je ook geen chemo meer geven." Zegt Harry kalm. Zou hij gelijk hebben. Maak ik me gewoon te druk? "Ze geven je juist nog een chemo, zodat het beter kan aanslaan." Zegt Niall. Harry veegt de tranen van mijn gezicht en vraagt: "Wil je dat ik Sofia haal om het haar nog een keer te laten uitleggen?" Onzeker vraag ik: "Ik ga niet dood?" Iedereen schudt hevig zijn hoofd en Liam antwoord: "Voorlopig nog niet." Ik zucht opgelucht. "Het is oké. Ik ben oké." Zeg ik tegen Harry. Harry glimlacht en zoent mij voorzichtig. "Als zoiets nou volgende keer gebeurd, sluit jezelf dan niet op. Blijf bij ons. Dan kunnen wij je kalmeren." Zegt Liam. Ik knik. Harry streelt door mijn haar en zegt: "Je moet proberen niet zo in paniek te raken. Praat eerst met ons, dan kun je later altijd nog in paniek raken." Daardoor moet ik even lachen. "Het is gewoon heel eng dat je je eigen leven niet in handen hebt." Leg ik uit. Iedereen knik instemmend. Ik zou willen dat mijn leven gewoon weer van mij is.