Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 37: Aanval

Pov Louis

We zijn weer drie weken verder. Drie weken sinds de dokter heeft verteld dat mijn overlevingskansen erg klein zijn. Drie weken sinds Nele bij mij op de kamer is komen slapen. Drie weken sinds Harry de voogdij over Nele probeert aan te vragen. Drie weken sinds in me voor het laatst goed heb gevoeld.

De afgelopen weken ben ik alleen maar zieker geworden. Eigenlijk slaap ik de hele dag. Ik heb gewoon nooit meer energie. Hoewel ik drie weken geleden nog positief was, begint dat een beetje te verminderen. Heel eerlijk, denk ik niet dat ik nog beter ga worden. Dat vertel ik uiteraard aan niemand. Ik wil niet dat de anderen ook hun hoop verliezen. Zij moeten geloven dat ik denk dat ik nog beter wordt.

Zelfs toen ik een week geen chemo had, mocht ik niet naar huis. Ze waren bang dat ik dan nog zieker zou worden. Ik lig dus nu al vier weken in het ziekenhuis. En ik word er helemaal gek van. Alles irriteert me en ik wil gewoon weer dingen kunnen doen. Ik mag zelfs niet meer naar de kinderafdeling, omdat ze bang zijn dat ik ziek word. News flash... Ik ben al ziek.

Harry was op de gang aan het bellen. Nu komt hij ineens binnen gerend. "Het is me gelukt! Het is me gelukt!" Roept hij blij. Ik durf bijna niet te vragen wat hem gelukt is. "Is het...?" Begin ik. Harry roept meteen door mij heen: "Jeugdzorg is akkoord gegaan." Oh mijn god! Het is hem gelukt. Nele is onze pleegdochter.

We willen dat aan Nele gaan vertellen, maar ineens voel ik me heel ziek worden. Mijn hele lichaam begint te trillen en ik zie zwarte vlekken voor mijn ogen. "Harry, ik..." Begin ik, maar ik kan mijn zin niet afmaken. Het lukt mij gewoon niet om de rest van de woorden te vormen. In mijn hoofd weet ik wat ik wil zeggen, maar de woorden komen niet uit mijn mond. Dan voel ik mijn ogen wegdraaien. "Louis?" Roept Harry meteen. Ik probeer hem antwoord te geven, maar het lukt echt niet. Als mijn ogen weggedraaid zijn zie ik alleen nog maar zwart. En dan komen de stuiptrekkingen. Eerst alleen in mijn armen. Zonder dat ik iets doe beginnen die te bewegen. "Louis?" Hoor ik nu meerdere mensen roepen. Harry pakt mijn hand vast. Toch kan ik niet stoppen met het bewegen van mijn armen. Niet lang daarna beginnen ook mijn benen te bewegen. Mijn hele lichaam begint te stuipen. Alsof ik een epileptische aanval heb. Zal ik dat hebben?

"Louis." Hoor ik de kalme stem van Sofia zeggen. Er wordt met een lampje in mijn ogen geschenen. Ik probeer het lampje te volgen met mijn ogen, maar dat lukt niet. Mijn hele lichaam blijft stuipen. Het doet pijn en kost mij ongelooflijk veel energie. "Louis, ik ga je iets geven tegen de stuiptrekkingen. Probeer je te ontspannen." Zegt Sofia. Ik probeer zoveel. Het heeft alleen allemaal geen nut.

Na een paar minuten begin ik controle over mijn lichaam terug te krijgen. Mijn benen stoppen met bewegen, daarna mijn armen en dan kan ik mijn ogen weer bewegen. "Probeer mijn lichtje te volgen met je ogen." Zegt Sofia. Als ze met het lichtje in mijn ogen schijnt volg ik dat met mijn ogen. "Heel goed. Kun je in mijn hand knijpen." Vraagt ze daarna. Dus ik knijp ik haar hand. "Hoe voel je je?" Vraagt ze dan. "Moe." Antwoord ik. "En heel raar. Ik was niet bewusteloos, maar ik had geen controle meer over mijn lichaam."

Iedereen kijkt mij heel bezorgd aan. Zelfs bij Sofia zie ik lichtelijke bezorgdheid. "Ik ga de dokter erbij halen." Zegt ze. Ik knik alleen. Vermoeid sluit ik mijn ogen. Het liefst wil ik iedereen geruststellen. Vertellen dat het met mij wel goed gaat. Het was maar een of andere gekke aanval. Niets aan de hand. Maar ik ben te moe. Die stuiptrekkingen hebben alle energie voor vandaag uit mijn lichaam gezogen.

"Louis, de dokter is hier." Hoor ik Harry fluisteren. Met moeite open ik mijn ogen. Sofia staat samen met dokter Gabriel in mijn kamer. "Hallo Louis, ik hoorde over de aanval die je net gehad heb. We willen wat testjes doen, om alles te controleren. Te beginnen met een hersenscan." Zegt hij. Ik knik. Mijn bed wordt meteen van de vergrendeling gehaald en ik word meegenomen voor de scan.

Voor die scan moet ik op een ander bed gaan liggen. Sofia legt mijn hoofd vast, zodat ik niet kan bewegen. Daarna legt ze een dekentje over mij heen. "Mag ik slapen?" Vraag ik een beetje beschaamd. Ik ben zo moe dat ik mijn ogen amper open kan houden. Sofia glimlacht en antwoord: "Je mag proberen te slapen. Ik zet een koptelefoon bij je op, zodat je minder last heb van de herrie." Zodra ze de koptelefoon heeft opgezet, val ik in slaap.

Als ik wakker wordt ben ik weer terug in mijn eigen kamer. Harry heeft mijn hand stevig vast. Alsof hij van plan is nooit meer mijn hand los te laten. "Ik ben oké." Zeg ik meteen als ik al die bezorgde koppies zie. Voorzichtig kom ik een stukje overeind om Harry een kus te geven. Ik voel dat Harry een beetje ontspant als ik dat doe.

Niet veel later staan dokter Gabriel en Sofia weer in mijn kamer. "We hebben de uitslag van alle testen. We waren eerst bang dat je uitzaaiingen naar de hersenen had, die epileptische aanvallen veroorzaakte. Dat is gelukkig niet het geval. We weten niet precies waardoor deze aanval komt. Het kan de vermoeidheid zijn, het kan stress zijn, het kan van alles zijn. We weten het gewoon niet precies. We blijven het wel goed in de gaten houden." Verteld dokter Gabriel. Ik knik begrijpend.

Als de dokter en Sofia weer weg zijn zeg ik: "Ik ben oké. Ik heb geen uitzaaiingen. Het is niets ernstigs. Iedereen kan weer ademhalen en relaxen." Iedereen ontspant zichtbaar. Ik ben heel blij dat het geen uitzaaiingen zijn. Dan was mijn overlevingskans helemaal nul geweest.