Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 31: Huilen

Pov Harry

Louis wilt mij niet zien huilen dus ik veeg mijn tranen weg. Voor Louis blijf ik sterk. Als hij positief kan blijven met dit slechte nieuws, moet ik dat ook kunnen. Iedereen heeft zijn tranen weggeveegd en een glimlach opgezet. De afgelopen paar weken zijn super zwaar geweest en nu blijkt dat allemaal voor niets geweest te zijn. Nu probeer ik uit alle macht mijn tranen tegen te houden, omdat Louis dat wilt.

Als Louis in slaap gevallen is, sta ik op en zeg: "Ik moet even naar buiten." Ik wacht niet eens op de reactie van de rest. Zodra ik Louis' kamer uit ben begin ik weer te huilen. Ik kan mijn tranen gewoon niet bedwingen. Zo snel als ik kan ga ik naar buiten toe. Iedereen in het ziekenhuis kijkt mij raar aan. Is het zo gek dat ik aan het huilen ben?

Eenmaal buiten hou ik me niet eens meer in. Ik begin te huilen en hyperventileren van het huilen. Louis gaat dood. Dat heeft hij al die tijd gezegd en nu krijgt hij gelijk. Ik ga Louis verliezen. Alweer en dit keer voorgoed. Dit keer krijg ik Louis op geen enkele manier meer terug. Ik raak hem voor altijd kwijt.

Ik probeer mezelf te kalmeren om Lottie te bellen. Ze had aan mij gevraagd om haar op de hoogte te houden. Even haal ik diep adem en draai dan haar nummer. "Met Lottie." Antwoord ze direct. "He Lot, Harry hier." Zeg ik. Nu moet ik het haar gaan vertellen. En dat zonder zelf te gaan huilen. "We hebben nieuws gekregen vandaag." Begin ik. We zeggen allebei even niets. "Het is zeker slecht nieuws." Zegt Lottie uiteindelijk. Dat heeft ze goed geraden. Het is heel slecht nieuws. "Lottie, de chemo slaat niet aan." Zeg ik. Tranen branden al weer in mijn ogen, maar ik moet dit telefoongesprek doen zonder te huilen. "Wat betekend dat?" Vraagt ze. "De leukemie is eigenlijk erger geworden, in plaats van minder. Hij krijgt meer chemo's en ze hopen dat het dan wel gaat werken." Vertel ik. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. "Is het ernstig genoeg dat ik direct moet komen, of is er nog hoop?" Vraagt ze. "Je hoeft niet direct te komen. Als het zo ver komt dan zal ik je meteen bellen, maar tot nu toe gaat het goed met Louis. Hij ligt te slapen en is zelf de hoop nog helemaal niet verloren. Hij heeft nog genoeg vechtlust." Ga ik verder.

Zodra Lottie heeft opgehangen begin ik weer te huilen. Elke keer als ik Louis nu zie, zie ik al voor me hoe hij daar in zijn grafkist komt te liggen. De hele begrafenis heb ik in mijn gedachte al afgespeeld. Vijventwintig procent is zo weinig. De kans dat hij beter wordt is zo klein geworden. Te klein om waarheid te worden. Louis gaat dood.

Ineens voel ik een hand op mijn schouder. "Je bent al een uur buiten, alles oké?" Vraagt Niall. Ik schud mijn hoofd. Er is helemaal niets oké. Waarom vraagt hij het nog. Ik kan alleen nog maar huilen. Niall komt naast mij zitten en slaat zijn armen om mij heen. "Het is nog niet voorbij, Hazza. Louis heeft nog hoop, de dokters hebben nog hoop. Hij heeft nog vijventwintig procent kans." Zegt hij. Ik maak me los uit Niall's armen en zeg: "Hoor je jezelf. Vijventwintig procent. Dat is niets. Helemaal niets. Louis gaat dood." Niall schudt zijn hoofd en zegt: "Zolang Louis nog niet uitgevochten is geef ik het nog niet op. En dat zou jij ook moeten doen." Maar op het moment kan ik het niet meer. Ik kan niet geloven dat Louis nog beter wordt. "Wij kunnen het niet opgeven, want als Louis het opgeeft is het allemaal voorbij. Als Louis het opgeeft zijn we hem voorgoed kwijt. Dus sleep jezelf er nog even doorheen." Zegt Niall. En ik besef me dan dat hij gelijk heeft. We zijn Louis nog niet kwijt, dus ik moet ook niet doen alsof hij al dood is. Alle tijd die ik nog met hem heb moet ik koesteren.

Door Niall voel ik me al een stuk beter en gaan we samen naar boven toe. Terug naar Louis. Louis is ondertussen wakker geworden. "He babe, hoe voel jij je?" Vraagt hij aan mij. Ik glimlach en antwoord: "Zou ik dat niet aan jouw moeten vragen?" Louis haalt zijn schouders op. "Ik heb Lottie gebeld om het nieuws te vertellen." Zeg ik. Louis kijkt mij verschrikt aan. "Ik heb haar ook verteld dat jij nog lang niet van plan bent om het op te geven. En dat als het erg veel erger wordt ik haar weer zal bellen." Vertel ik verder. Louis knik instemmend. Ik heb haar expres niet verteld dat Louis nog maar vijventwintig procent kans heeft om het te overleven. Dan zou ze zich veel te veel zorgen maken.

Louis trekt mij naar zich toe en fluistert: "Wil je me helpen douchen?" Ik knik meteen en help hem naar de badkamer. Hij kan amper op zijn benen blijven staan. Hij wordt echt met de dag zwakker. Heel naar om te zien. In de badkamer laat ik hem meteen zitten op de stoel. Louis probeert zich met moeite uit te kleden. Ik pak zijn beide handen beet en zeg: "Laat mij dat maar doen. Spaar jij je energie maar." Louis knikt en laat mij zich uitkleden. Als laatste wil ik zijn beanie af doen. Zodra ik zijn beanie vast pak, pakt Louis hem ook vast. "Lou, ik kan je niet douchen met beanie op." Zeg ik. Louis zucht, maar laat zijn beanie niet los. "Babe, ik hou nog net zoveel van je als toen je je haar nog had. Je bent nog net zo knap als een week geleden." Zeg ik en dan zoen ik hem zachtjes. Met tegenzin doet Louis dan zijn beanie af.

Voorzichtig laat ik Louis dan onder de douche zitten. "Wil je het zelf doen, of red je dat niet?" Vraag ik. Louis knikt en zegt: "Lukt me wel. Wil je... Wil je je omdraaien?" Ik knik en draai me om. Als Louis zich niet op zijn gemak voelt als ik sta te kijken, dan draai ik me om. Waarom zou ik die discussie aangaan. Alles om het Louis zo comfortabel mogelijk te maken.