Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 18: Flauwgevallen

Pov Harry

Ineens draaien Louis' ogen weg. "Louis!" Roep ik in paniek. Maar hij geeft geen reactie meer. "Hij is flauwgevallen." Zegt Sofia. Daardoor raak ik in paniek. Waarom is hij flauwgevallen? Liam pakt mijn hand vast en trekt mij naar zich toe. "He, rustig!" Zegt hij. "Louis is al vaker flauwgevallen. We zijn in het ziekenhuis. Iedereen is hem aan het helpen. Het komt allemaal goed. Jij moet ook rustig worden." Maar de paniek en vermoeidheid zitten mij veel te hoog. Wat nou als Louis inderdaad alleen maar zieker wordt? Straks wordt hij echt niet beter? De afgelopen dagen was hij echt super ziek en nu is hij ook nog flauwgevallen. De kamer begint ineens heel warm aan te voelen. Zwarte vlekken beginnen voor mijn ogen te dansen. Ik voel nog hoe Liam mijn arm vastpakt en dan zak ik in elkaar.

Ik word wakker van een zacht gepiep. Vermoeid open ik mijn ogen. Tot mijn verbazing lig ik in een ziekenhuisbed. Liam zit op een stoel naast mijn bed. "Liam?" Vraag ik verbaast, terwijl ik overeind kom. "Harry!" Roept Liam opgelucht. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik. Sofie komt de kamer binnen lopen en zegt: "Ah je bent weer wakker. Fijn! Ik zal je losmaken van alle apparaten." Ze haalt mij los van alle draadjes en Liam zegt: "Je bent flauwgevallen. En een goeie tijd bewusteloos geweest." Nu begin ik het me weer te herinneren. Doordat Louis flauwgevallen was, raakte ik in paniek.

Als ik los ben gemaakt van alle draadjes ga ik snel, samen met Liam, terug naar Louis. "Babe." Zegt Louis bezorgd. Hij steekt zijn hand naar mij uit, dus die pak ik aan. "Je mag jezelf niet meer zo in paniek laten raken. Ik ga waarschijnlijk nog veel vaker flauwvallen door die kanker en de chemo's." Zegt hij. Ik knik beschaamd. Louis streelt over mijn wang heen en zegt dan: "Liam, neem Harry vandaag mee naar huis, zodat hij een dagje bij kan komen." Natuurlijk wil ik er meteen tegenin gaan, maar Louis schudt zijn hoofd en zegt: "Je moet goed voor jezelf zorgen en de afgelopen dagen heb jij alleen maar voor mij gezorgd. Je kan niet voor mij zorgen, als je niet voor jezelf zorgt." Met tegenzin knik ik. Eigenlijk ben ik ook wel heel moe. De afgelopen dagen zijn heel zwaar geweest.

Liam pakt mijn tas van de grond en zegt: "Let's go." Ik loop nog naar Louis toe en kus hem op zijn lippen. "Bel me als er iets is. Midden in de nacht, 's ochtends vroeg, maakt me niet uit. Bel me!" Zeg ik. Louis kust mij terug en zegt: "Of course, babe. Maar nu even geen zorgen om mij. Nu zorgen voor jezelf." Ik moet moeite doen om niet te gaan huilen. "Wie blijft er bij Louis?" Vraag ik dan. Zayn zegt meteen: "Ik!" Daar ben ik blij mee. Ik wil niet dat Louis alleen is. Dan had ik niet naar huis gegaan.

Dan lopen Liam en ik de kamer uit. Liam doet de autodeur voor mij open en gaat zelf achter het stuur zitten. "Wil je dat ik je naar je eigen huis breng, of wil je bij mij crashen vannacht?" Vraag hij. Het liefst wil ik niet alleen zijn, dus ik vraag: "Vind je het oké, als ik bij jou blijf?" Liam knikt hevig. We rijden dus naar het huis van Liam toe, in plaats van mijn huis.

"Wat nou als..." Begin ik. Liam onderbreekt mij en zegt: "Louis is oké. Hij ligt veilig in zijn ziekenhuisbed. Niall en Zayn zijn bij hem en die bellen als er iets mis is. Dat hebben ze net ook gedaan. Alles komt goed. Het is één nachtje." Ik zucht en knik. Wie had verwacht dat ik het zo moeilijk zou vinden om één dag weg te zijn van Louis. Dat terwijl we elkaar twee jaar niet gezien hadden.

Toen we bijna vier jaar geleden besloten om uit elkaar te gaan, ben ik daar ook wel echt kapot van geweest. Ik heb twee dagen lang gehuild. Louis was de liefde van mijn leven. Het was een gezamenlijke beslissing om uit elkaar te gaan. We waren allebei ons eigen leven aan het leiden en dat was heel vaak aan de andere kant van de wereld. Het was gewoon geen relatie meer te noemen. We zagen elkaar soms weken niet. Dus besloten we er een einde aan te maken. We hebben in elkaars armen gehuild en zijn toen allebei naar ons eigen huis terug gegaan.

Als we bij Liam's huis aankomen gaan we samen naar binnen toe. Hij pakt mijn tas uit de auto en loopt door naar boven, dus ik volg hem. Hij loopt een kamer binnen en zegt: "Dit is jouw kamer." Ik knik en bedank hem. Liam doet echt veel voor ons. We moeten hem echt op een speciale manier gaan bedanken.

Beneden laat Liam zich op de bank vallen en zegt: "Ga zitten. Doe alsof je thuis bent." Ik ga naast Liam zitten. "Vanavond ga ik iets gezonds koken, want dat eten in het ziekenhuis is ook zo ongezond als het maar zijn kan. Elke avond pizza, of Nandos." Zegt Liam. Ik grinnik en antwoord: "Ik help wel met koken." Liam draait zich naar mij om en vraagt: "Hoe gaat het met jou?" Bij Liam kan ik er nooit omheen draaien. Die weet het toch wel wanneer ik lieg. "Het gaat wel. Het is zwaar. Zwaarder dan ik me ooit had kunnen bedenken, maar ik moet door blijven gaan. Ik kan Louis niet in de steek laten. Ik heb nu al het gevoel dat ik hem in de steek laat." Antwoord ik. Liam schudt zijn hoofd en zegt: "Je laat hem niet in de steek. Dit is wat Louis zelf wilde en dit was het beste voor jullie allebei. Jij hebt rust nodig. Het is niet erg om af en toe een pauze te nemen. En als Louis slaapt, kun jij ook prima even slapen." Dat deed ik eigenlijk amper. Zelfs als Louis sliep was ik bijna altijd wakker. Bang dat er iets met Louis zou gebeuren. Daar moet ik misschien wel op gaan letten. Anders ga ik het nooit volhouden om nog een paar maanden voor Louis te moeten zorgen. Anders val ik over een paar weken weer flauw.