𝐃𝐨𝐧'𝐭 𝐁𝐞 𝐀𝐟𝐫𝐚𝐢𝐝 • 𝐌𝐢𝐥𝐞𝐬 𝐅𝐚𝐢𝐫𝐜𝐡𝐢𝐥𝐝 ✓

1: Chapter Seven🕷️

Lizzie's Pov

Przebudzam się cała spocona. Mój oddech jest przyspieszony - znowu. Znowu śnią mi się moi rodzice. To wcale nie są dobre sny, raczej bardzo złe. Może to dziwne, ale śniła mi się ich śmierć.

Kręcę głową i wstaję. Chcę iść do kuchni się napić. Zakładam swoje kapcie i wychodzę z pokoju. Schodzę po schodach i wchodzę do kuchni. Pomimo tego, że jest okno przez, które wpadają promienie księżyca jest tutaj o wiele ciemniej niż w innych pomieszczeniach. Jest tak ciemno, że nie jestem w stanie znaleźć włącznika światła. Jeżdżę ręką po ścianie w celu znalezienia go.

Z każdą minutą jestem coraz bardziej przerażona. Mój strach narasta kiedy słyszę kroki w salonie. Szybko przebiegam na drugi koniec kuchni i zamykam sobie usta dłonią. Staram się nie oddychać za głośno. Kroki stają się coraz bardziej słyszalne. Zamykam oczy.

- Lizzie? - kiedy światło się włącza otwieram oczy.

- Miles, to Ty - mówię łapiąc się za serce dziękując Bogu, że to tylko on.

- A kto inny? - prycha - Co tu robisz?

- Przyszłam po wodę - oznajmiam i wyciągam szklankę z szafki na górze.

- Co ci się stało w rękę? - słyszę głos chłopaka kiedy nalewam wody.

Spoglądam na swoje ramię i widzę duże, fioletowe siniaki. Nie mam pojęcia skąd one się tutaj wzięły.

- Nie wiem - odpowiadam.

- Mogę zobaczyć? - pyta ciemnowłosy, a kiedy mu na to pozwalam podchodzi do mnie.

Jedną ręką łapie za mój łokieć, a drugą przejeżdża delikatnie w okolicy mojego ramienia. Nagle bardzo mocno łapie mnie w miejscu rany i ściska. Tak mocno, że mam wrażenie, że oderwie mi rękę.

- Ała, Miles to boli! - krzyczę - Miles, puść mnie, proszę! - kiedy nie ustaje krzyczę głośniej.

Po kilku minutach puszcza moją rękę i patrzy na mnie jakby... przestraszony.

- Kurwa - mówi i od razu wychodzi z kuchni.

Nie wiem, co to miało być. Czuję ostry ból w ręce, ale staram się to zignorować. Biore szklankę wody w drugą rękę i kieruję się do swojego pokoju.

~*~