The Academy's Cold Hearted Princess

Chapter 03

CASSIDY LEIGH ANDREI

Two days na yung nagdaan matapos yung araw na di ko pinapansin si Kuya Lance. Trip ko lang.. bakit ba? Tsaka, di ba 'ko pwedeng hindi mamansin? Mas gugustuhin ko pa yun kesa naman maging "attention seeker" kuno gaya ng sinasabi ng ibang estudyante sakin sa school kahit wala naman talaga akong ginawa.

People and their insecurities. Tss. Tingin ba nila ineenjoy ko? It's a fucking torment for me, okay? I hate dealing with it everytime.

-_______-

Yung babaeng nasampulan ko maka-isang beses noon e hindi na nasundan pa. Report says, tatlong araw daw itong tulog. Straight. Una, it was still a confidential report pero ilang araw lang ang nakalipas e bigla nalang may kung sinong hinayupak ang nagkalat ng info dun sa school kaya everyone in the premise came to know me.

I dunno what happened that time though, sinuntok ko lang naman yun. Ni minsan di ko nga naisip na ganun pala ako kalakas manuntok. Hindi ko alam yun okay? So ayon, sa ospital s'ya nagsleep over kasama ng iba pang pasyente.

Bakit ko nga ba sinuntok ang isang yun? Kingina yun. Sabi n'ya kasi papansin ako kaya pinatid n'ya 'ko. Actually, binulungan ko din s'ya. If di ako nagkakamali, sabi ko dun, "Matulog ka muna para ipahinga ang utak mo. Di pa kailangan ng mundo yan kaya wag kang mangamba, di ka din kailangan."

Tas nung palakad na 'ko paalis e pinatid n'ya nga ako sabay sabi, "Attention Seeker!" Sa tingin n'ya sa ginagawa n'ya? Hindi ba yun pagiging attention seeker? Edi di ako nakapagtimpi, di madala pag bibig ko kumausap e, edi kamao ko nalang. At ayun nga, nanahimik s'ya.

Edi kanya na ang mga tao na yun. Inagaw ko ba? Saksak n'ya sa nguso n'yang parang namaga dahil sa lipstick letse s'ya.

Grabeng hiya naman talaga naramdaman ko, plakda talaga ako sa sahig tangina. Kasalanan ko bang mas kapansin-pansin ako kesa sa kanya? Speaking of 'pansin', pinapansin ko narin sila Kuya lalo na si Kuya Lance. Naawa na 'ko e. Medyo. Sunod lang ng sunod sakin.

Nakakabwesit din at the same time.

Bakit kaya mahilig ang tao magsorry kung alam naman nilang wala silang kasalanan? Advance lang? Para pag nakagawa nga sila ng aktwal na kasalanan e di mo sila sisilingilin? Aba matinde.

Napaka-advance mag-isip.

Nandito ako ngayon sa kwarto, nagbibihis. Sabado ngayon kaya the threeof us decided na mamasyal. Nagsuot lang ako ng jeans, simpleng white v-neck shirt then combat boots. Nilugay ko nalang yung mahaba kong buhok na di sinuklayan sabay suot na rin nung eyeglasses ko, anti-rad.

Natripan ko lang din magsuot e.

Parehas kami ng hilig tatlo, sabay kaming lumaki e. We play online games like DOTA and the likes tsaka ang tambayan naming tatlo bukod sa Computer shop is yung Arcade. You see, we like playing games at kapag may laro kami, expect that we will be the ones who will show you how it's played. Flaunting our pride.

Lumabas na 'ko ng kwarto saka bumaba papuntang sala. Naabutan ko sila na naka-upo sa sofa kase hindi yung sofa ang uupo sa kanila syempre (waw) at nanonood ng cartoon.

Phineas and Ferb mga dre. Simula nung una ko silang makilala, Phineas and Ferb na talaga naabutan kong pinapanood nila. And they like robotics, technology, machinery and architecture that much. I can even say that they're obsessed.

"Ehem.."

Napatingin sila sa gawi ko matapos yun. Napatayo sila.

Tinignan ko sila ng blangko isa-isa.

Naka jeans at nakasuot ng gray t-shirt si kuya Lance na pinaresan n'ya nung regalo kong sapatos habang si kuya Jhules naman e nakausot ng khaki pants na tinirnuhan nito ng polo shirt na kulay blue with unbuttoned two tops, displaying his white sando while wearing a black with a touch of white rubber shoes.