ကံကြမ္မာစေရာ [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၈၅ ။ လက္ေခ်ာင္း

[Zawgyi]

လ်ွိဳဝူရွန္းက စီမာ့ညီအကိုနွစ္ေယာက္ျပန္သြားတဲ့အထိ ေစာင့္ျပီးေနာက္ ေလာ့ေဝ့ကိုစကားေျပာလိုက္တယ္။
"ဘာလို႕ တပ္မွဴးက ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲလိုခ်င္ရတာလဲ။ ဒါက ေျမာက္ပိုင္းယန္စစ္သားေတြအကုန္လံုးကို သုတ္သင္နို္င္မဲ့ အခြင့္အေရးေလ!"

"လ်ွိဳရွဳန္း(အစ္ကို)က တကယ္အဲလိုထင္တာလား။ နွင္းေတြက လမ္းေတြကိုပိတ္ထားတာနဲ႕တင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေျမာက္ပိုင္းယန္ရဲ႕ စစ္တပ္ကိုဝိုင္းျပီး ေခ်ာင္ပိတ္ထားရင္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ရိကၡာကိုျဖတ္ေတာက္သလိုျဖစ္သြားမယ္။ ဒါဆုို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဘယ္လို အသက္ဆက္ၾကမလဲ။ဝူေတာင္တန္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းက မတ္ေစာက္တယ္။ ခုခံရလြယ္ကူေပမဲ့ တုိက္ဖို႕ရာ ခဲယဥ္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ နုိင္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာရဲ့လား။

ေလာ့ေဝ့က ဒီမွာရပ္သြားျပီး ရုတ္တရက္ျပံဳးျဖီးျဖီးလုပ္လိုက္တယ္။
"ၾကည့္ရတာ လ်ွိဳရွဳန္းက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေနာက္ေနတာပဲျဖစ္မယ္။ တိုက္ပြဲထဲပါရတဲ့ ပထမဆံုးအၾကိမ္က ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆုိတာ ျမင္ခ်င္တာမလား။ မဟုတ္ရင္ လ်ွိဳရွဳန္းက နွစ္ေတြအၾကာၾကီး စစ္သူၾကီးအျဖစ္ စစ္မွုထမ္းလာျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လွုပ္ရွားမွုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အေျခခံအေၾကာင္းကို ဘယ္လိုလုပ္ နားမလည္ဘဲေနမွာလဲ။"

လ်ွိဳဝူရွန္းက ျပန္ျပီး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ေလာ့ေဝ့ရဲ႕ကိုယ္နွုတိအမူအရာက ရိုးသားမွုနဲ႔ မုသားၾကား မျပတ္မသားျဖစ္ေနတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္နားလည္ဖုိ႕ဆုိတာ မျဖစ္နိုင္သေလာက္ပဲ။ လိွ်ဳဝူရွန္းက သူ႕ဓားကို အဲလည္ပင္းဆီဆြဲခ်သြားျပီးသာ ေလာ့ေဝ့ကို တစ္ခါတည္းအဆံုးသတ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ဒါေပမဲ့လည္းလုပ္လို႕မရဘူးဆုိတာ သူသိတယ္။

ေလာ့ေဝ့က ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကိုတြန္းျပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။
"ျပန္ျပီးေတာ့ အစီအရင္ခံၾကရေအာင္။"

အုပ္စုက စခန္းစီျပန္လာခဲ့တယ္။ ေလာ့ေဝ့က လွ်ိဳဝူရွန္းကို တပ္ေျပာလိုက္တယ္။
"အရင္ဆံုး တပ္မွဴးနဲ႕သြားေတြ႕လိုက္ပါ လ်ွိဳရွုန္း၊ ကြ်န္ေတာ့္အက်ႌေတြနွင္းဖံုးျပီး စိုေနျပီ။ အရင္သြားလဲလိုက္ဦးမယ္။"