ကံကြမ္မာစေရာ [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၁၀၁ ။ လူေကာင္းမ်ား

[Zawgyi]

ေလာ့​ေဝ့က လံု႐ွန္းအတြက္ အသနားခံခ်င္ေပမဲ့ မနက္ပိုင္းညီလာခံၿပီးတဲ့အထိသာ ေစာင့္ေနရတယ္။

"ထလို႔ရၿပီ"
ဧကရာဇ္႐ွင္းဝူက ဒူးေထာက္ေနတဲ့ လံု႐ွန္းကို တစ္ခ်က္သာၾကည့္လိုက္တယ္။

"ဒီတစ္ႀကိမ္ ေဝ့အာက မင္းအျပစ္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ အသနားခံလို႔၊ မင္းဒီလိုမ်ိဳး ေနာက္တစ္ႀကိမ္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ ကိစၥကလြယ္လြယ္နဲ႔ ၿပီးမယ္မထင္နဲ႔!"

လံု႐ွန္းက ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ေခါင္းနဲ႕ေျမၾကီးထိလိုက္ေပမဲ့ သူအခ်ိန္အျကာျကီး ဒူးေထာက္ေနခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းဖူသြားျပီး ကူညီေပးလိုက္ရတယ္။

"မင္းခန္းမေဆာင္ကိုျပန္" ရွင္းဝူက လံုရွန္းကို သြားခြင့္ျပဳဟန္ လက္ယမ္းျပလိုက္တယ္။
"ဒီရက္ပိုင္း မင္းအေဆာင္မွာပဲေနျပီး  အျပင္မထြက္ရဘူး၊ နန္းေတာ္စာၾကည့္ေဆာင္ထဲ ကြန္ျဖဴးရွပ္စာအုပ္ေတြ ေသခ်ာဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္!"

လံုရွန္းက ခန္းမေဆာင္ကေန ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းဖူက အတတ္နုိင္ဆံုးၾကိဳးစားေနေပမဲ့ မေတာ္တဆ လံုရွန္းကို ယိုင္နဲ႔သြားေစမိတယ္။ မင္းသားရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးက တစ္ဖက္ကိုယိုင္က်သြားခဲ့တယ္။

ေလာ့ေဝ့က အလ်င္အျမန္ ေရွ႕ဆီလွမ္းလာကာ ကူညီဖို႕ ျပင္လိုက္တယ္။

"ငါ့နားကေန ေဝးေဝးသြားစမ္း!" လံုရွန္းက ေလာ့ေဝ့လက္ဘွမ္းတာကို ျမင္ေတာ့ေလာ့ေဝ့ကို ျပန္တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။

ေလာ့ေဝ့က သတိအဲေလာက္မထားခဲ့တဲ့အတြက္ လံုရွန္း တြန္းထုတ္မွုနဲ႕အတူ ေျမၾကီးေပၚလဲက်သြားခဲ့တယ္။

"ရိုင္းစိုင္းတာ!" ဧကရာဇ္ရွင္းဝူက ေလာ့ေဝ့လဲက်သြားတာကိုျမင္တာနဲ႕ ထိုင္ခံုကေနထျပီး ေလာ့ေဝ့အဆင္ေျပမေျပ သြားၾကည့္ကာ လံုရွန္းကို ဆူပူေလေတာ့တယ္။

"ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး ဒီတိုင္းေျခယိုင္သြားရံုပါ၊"
ေလာ့ေဝ့က ဧကရာဇ္ရွင္းဝူ လံုရွန္းကို အမ်က္ေတာ္ရွေတာ့မယ္ဆုိတာ သိတဲ့အတြက္ အလ်င္အျမန္ထကာ ရွင္းျပလိုက္တယ္။