ကံကြမ္မာစေရာ [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၄၃ ။ ငါကသူ႕အတြက္

[Zawgyi]

ေလာ့ေဝ့ လက္က ေဝ့လန္ေျခေထာက္နွစ္ဖက္ျကားကိုထိလိုက္တဲ့အခါမွာ ေဝ့လန္ကအသံထြက္မိသြားျပီးတစ္ကိုယ္လံုး တုန္ခါသြားတယ္။
"မေျကာက္နဲ႕ ငါပါ ေဝ့လန္ ငါပါ"
ေလာ့ေဝ့က ေသေတာ့မလိုျဖစ္ေနတဲ့  ေဝ့လန္ကို ဆက္နွစ္သိမ့္ေနတယ္။ေဝ့လန္အတြက္ရွက္စရာဆိုတာသိေပမဲ့ သူသာဒါကိုမလုပ္ရင္ ေဝ့လန္ကတကယ္ကိုပ်က္စီးသြားမွာပင္။
"ေဝ့လန္ နည္းနည္းစိတ္ေအးေအးထား မင္း ဒီလိုမ်ိဳးနဲ႕ သက္သာနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး စိတ္ေလ်ွာ့ထား"
ေဝ့လန္ တတ္နိုုင္သမွ် စိတ္ေအးေအးထားလိုက္တယ္။ ေလာ့ေဝ့က ဒီလို အရာမွာ ကြ်မ္းက်င္တယ္။ သာမန္ေယာက်္ားေတြဆို ခဏအတြင္း ျပီးကိုျပီးသြားမွာပင္။ ဒါေပမဲ့ ေဝ့လန္ကေတာ့ နာက်င္မွုေျကာင့္မစြမ္းေဆာင္နိုင္ပဲ တစ္ကိုယ္လံုးေခြ်းေတြရြွဲလာတယ္။ သူ႕ပါးစပ္ကိုနာနာကိုက္ျပီးအသံမထြက္ေအာင္ေနေနတဲ့ နွုတ္ခမ္းသားေတာင္ေသြးထြက္ျပီးေပါက္ျပဲသြားခဲ့တယ္။

ေလာ့ေဝ့လည္းအခုမွစိတ္လွုပ္ရွားလာျပီး လက္လွုပ္ရွားမွုကိုျမန္လိုက္တယ္။ ေဝ့လန္မ်က္နွာကဆုိးသထက္ဆိုးလာတယ္။ နာရီဝက္ျကာသြားျပီးေလာ့ေဝ့လက္ေကာက္ဝတ္ေတာင္ထံုျပီးပင္ပန္းလာေပမဲ့ ေဝ့လန္ကေတာ့ မျပီးဘူးျဖစ္ေနတယ္။

"သခင္ သခင္ေလး " ေဝ့လန္ကေခါင္းယမ္းလိုက္တယ္။
"ဒီတိုင္း..ဒီတိုင္းထားလိုက္တာပဲအဆင္ေျပပါတယ္"

ေလာ့ေဝ့လည္း လက္ေလ်ွာ့လို္က္ခ်င္ေပမဲ့ ေဝ့လန္ရဲ႕နာက်င္ေနတဲ့မ်က္နွာနဲ႕ နွုတ္ခမ္းေတြေပၚက ေသြးကိုျကည့္ေနမိတယ္။သူ႕အရင္ဘဝက ကူကယ္ရာ တစ္ခုခုကိုရွာေနခဲ့သလိုခံစားမိသြားတယ္။

ေဝ့လန္က သက္ျပင္းခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေလာ့ေဝ့ရပ္သြားေတာ့အသက္ရွဴေအာင့္မိသြားတယ္။
"သခင္ေလး ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"

ေလာ့ေဝ့က ေဝ့လန္ေခါင္းေအာက္က ေခါင္းအံုးေပၚ တင္ထားတဲ့ သဘက္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။သူ႕လက္ထဲေခါက္လိုက္ျပီး ေဝ့လန္ပါးစပ္ထဲ ေျမွာက္ေပးလိုက္တယ္။
"ဒါကိုကိုက္ထား"

ေဝ့လန္က နာခံျပီးအေမးအျမန္းမရွိ တဘက္ကိုကိုက္ထားလိုက္တယ္။
ေလာ့ေဝ့က စားပြဲေပၚက ဖေယာင္းတိုင္ကိုမွုတ္ျပီး  အိပ္ရာဆီျပန္လာတယ္။
အေမွာင္ထဲ ေဝ့လန္က နူးည့ံတဲ့တစ္စံုတစ္ရာက သူ႕အရာကိုအထဲ ထည့္ေနတာခံစားလိုက္ရတယ္။ ထိတ္လန္႕မွုနဲ႕ သူက ဆြဲထုတ္ဖုိ႕ျကိဳးစားလိုက္တယ္။
"မလွုပ္နဲ႕"
ေလာ့ေဝ့ရဲ႕ ဗလံုးဗေထြးအသံက အေမွာင္ထဲကေနထြက္လာျပီး ေဝ့လန္ကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႕ ထိန္းထားလိုက္တယ္။
"ငါ့ကိုနားေထာင္"